Ουγγαρία, δεκαετία του ’70. Η Κομμουνιστική Κυβέρνηση έχει σαφές εντολές από την Ηγεσία: τα έχουν κατακτήσει όλα εκτός από την αιώνια ζωή. Πώς θα καταφέρουν να την επιβάλλουν; Γνωρίστε τον Σύντροφο Φαμπιάν, ήρωα της επανάστασης στην Κούβα, ο οποίος επιστρέφει στην Ουγγαρία γιατί διοργανώνει την εθελοντική αιμοδοσία υπέρ των τραυματιών του αδελφού έθνους του Βιετνάμ. Μόνο που η σχέση του με το αίμα είναι πολύ πιο περίπλοκη. Και τον κρατά νέο και ρωμαλέο. Ενα νεαρό ζευγάρι εκπαιδευμένων κατασκόπων, η ανικανοποίητη Μαρία κι ο δυνατός αλλά αφελής Λέσι, θα επιστρατευτούν από το Κόμμα για να ανακαλύψουν αν ο Φαμπιάν είναι αυτό που υποπτεύονται: βαμπίρ - οπότε μπορεί να αποτελέσει και το κλειδί της αιωνιότητας.
Στη δεύτερη ταινία της φιλμογραφίας του, ο Μαρκ Μποτζάρ επιχειρεί κάτι θεότρελο, τολμηρό κι έξυπνο: επιστρατεύει το σινεμά είδους, αυτό του τρόμου, για να αφηγηθεί την πολιτική ιστορία της χώρας του, σατιρίζοντάς την βλάσφημα και πικρά. Vintage 70ς ατμόσφαιρα, κλίμα Ψυχρού Πολέμου, αλλά με τη σουρεαλιστική κωμωδία (στις σεναριακές ιδέες, την κινηματογράφηση, τις ερμηνείες) να ρυθμίζει τον μετρητή της θερμοκρασίας της οθόνης.
Πολιτικές φιλοδοξίες αριστερών πατέρων, εμπλέκονται με το πατριωτικό καθήκον και την ερωτική ζήλεια, τον πόθο για εξουσία, αλλά και τη λαχτάρα για ασυμβίβαστη ελευθερία. Ο Μποτζάρ αφήνει την φαντασία του ελεύθερη, ανίερη. Και το αποτέλεσμα δεν παλουκώνεται σε συμβάσεις, ούτε τρομάζει μπροστά σε ιερά πολιτικά σύμβολα. Το χιούμορ επιστρατεύει σκόρδα για χειροβομβίδες, το αίμα του λαού συσκευάζεται σε μπουκαλάκια δυτικοφερμένου αναψυκτικού, vintage αμερικανικά αυτοκίνητα και άλλα σύμβολα ποπ κουλτούρας (ο χορός είναι επανάσταση;) χρησιμοποιούνται για να τονίσουν το αιώνιο φλερτ ανατολής/δύσης με κοινό παρανομαστή την πολιτική απληστία και υπεροχή.
Τα κωμικά ευρήματα δεν λειτουργούν πάντα, ούτε οι σεναριακές υπερβολές βρίσκουν συνεχώς κέντρο στους σατιρικούς τους στόχους. Παρόλα αυτά, το θάρρος των επιλογών του Μποτζάρ κι ο χαρισματικός πρωταγωνιστής Ζόετ Νάγκι (που αποδεικνύεται ανέλπιστα και δαιμόνια γοητευτικός) κάνουν την ταινία να μάς πείθει ότι ο Μπέλα Λουγκόσι, ο κλασικός «Δράκουλας», δεν ήταν τελικά το μόνο βαμπίρ που έχει να επιδείξει το Ουγγρικό σινεμά.
