Τι είναι αυτό που θα κάνει τον Κάπτεν Αμέρικα να έρθει σε σύγκρουση με τους Εκδικητές και θα προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο στους κόλπους των άλλοτε ενωμένων σα γροθιά υπερηρώων; Η απάντηση βρίσκεται στο όνομα του Μπάκι Μπαρνς, πιο γνωστού ως Ο Στρατιώτης του Χειμώνα, ο οποίος αφού έκανε άνω κάτω το σύμπαν του Κάπτεν Αμερικά στη δεύτερη κινηματογραφική του περιπέτεια, επιστρέφει για να δοκιμάσει τα όρια της φιλίας κόντρα στη μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό. Ο Κάπτεν Αμέρικα θα αποφασίσει να τον προστατέψει με κάθε τρόπο στο όνομα της σχέσης που είχαν κάποτε, ο Iron Man θα επιστρατευθεί για να τον λογικεύσει και η Μαύρη Χήρα θα κάνει τα πάντα για να τον εμποδίσει...
[Αν και η κριτική δεν περιλαμβάνει στοιχεία της πλοκής προς αποφυγή spoilers, θα σας συμβουλεύαμε να αποφύγετε να τη διαβάσετε σε περίπτωση που δεν θέλετε να μάθετε τίποτα για την ταινία πριν την δείτε]
O Captain America εμφανίστηκε στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel μάλλον ως outsider αλλά ταυτόχρονα και αντίβαρο στους πιο φαντεζί Iron Man και Thor, ακριβώς τη στιγμή που όλοι μας χρειαζόμασταν έναν ήρωα πιο ανθρώπινο, πιο παλιομοδίτη, χωρίς gadgets και σίγουρα χωρίς περισσότερα ψυχολογικά προβλήματα απ’ όσα φέρει από τη φύση του ένας... στρατιώτης που βρίσκεται κολλημένος στην ίδια ηλικία από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η επικράτησή του Στιβ Ρότζερς/Captain America, όμως, υπήρξε καθολική ήδη από την πρώτη του ταινία, οι περιπέτειές του είναι οι καλύτερες και οι πιο χορταστικές ολόκληρου του σύμπαντος της Marvel (εντάξει όχι και οι πιο αστείες – εκεί την πρωτοκαθεδρία έχει ο Iron Man) και η γήινη υπόστασή του παραμένει το τέλειο άλλοθι για old school δράση χωρίς υπερφόρτωση κόμικ απιθανοτήτων – και ας γίνει επιτέλους και μια πρέπουσα ειδική μνεία στην Μαύρη Χήρα της Σκάρλετ Τζοχάνσον που ομορφαίνει με badass διαθέσεις τον περιβάλλοντα χώρο του.
Δεν είναι λοιπόν παράλογο που στην τρίτη του περιπέτεια, ο Captain συγκεντρώνει σχεδόν όλο το δυναμικό (και βάλε) της Marvel σε μια ταινία που όχι μόνο θα μπορούσε να είναι το τρίτο μέρος των «Avengers», αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ καλύτερο και από το «Avengers» και το «Age of Ultron» μαζί – μια ακόμη απόδειξη πως και μαζί και χώρια αυτοί οι ήρωες παραμένουν σκέτη απόλαυση, αλλά και πως όσο οι φιλοδοξίες της κάθε ταινίας μεγαλώνουν τόσο πιο συγκεκριμένος είναι ο κεντρικός στόχος της καθαρής δράσης και του απενοχοποιημένου fun.
Εμπειροι από τον «Στρατιώτη του Χειμώνα», οι Αντονι και Τζο Ρούσο διασκεδάζουν με την ψυχή τους την εμφάνιση ενός ενός όλων των ηρώων που θα αναμετρηθούν στον εμφύλιο και ενώ, είναι αλήθεια, αργούν να συμμαζέψουν τον όγκο της πληροφορίας στο πρώτο μέρος, απελευθερώνουν στο δεύτερο στιγμές που τιμούν τις έννοιες του «blockbuster» και του «epic», χωρίς ποτέ να αφαιρούν από το κέντρο της περιπέτειεας τον πρωταγωνιστή τους και την αφελή ατσαλένια αφοσίωσή του στον άνθρωπο.
Δεν έχει υπάρξει μέχρι στιγμής πιο πορωτική στιγμή στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel από την αναμέτρηση στο αεροδρόμιο, με το σκηνοθετικό δίδυμο να ενορχηστρώνει αψεγάδιαστα 12 ήρωες, παίρνοντας από τον καθένα τις καλύτερες στιγμές τους και στέλνοντας τους ως σύνολο μέχρι εκεί που θα φυλάγονται στο μέλλον οι πιο κλασικές στιγμές του υπερηρωικού σινεμά.»
Δεν έχει υπάρξει μέχρι στιγμής πιο πορωτική στιγμή στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel από την αναμέτρηση στο αεροδρόμιο, με το σκηνοθετικό δίδυμο να ενορχηστρώνει αψεγάδιαστα 12 ήρωες, παίρνοντας από τον καθένα τις καλύτερες στιγμές τους και στέλνοντας τους ως σύνολο μέχρι εκεί που θα φυλάγονται στο μέλλον οι πιο κλασικές στιγμές του υπερηρωικού σινεμά. Και σίγουρα δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη εισαγωγή για τον Πίτερ Πάρκερ/Spider-Man του Τομ Χόλαντ ή τον Black Panther του Τσάντγουικ Μπόουζμαν που κάνουν εδώ τα εντυπωσιακά ντεμπούτα τους – ο πρώτος έτοιμος για τις νέες του σόλο περιπέτειες, ο δεύτερος με ήδη συμβόλαιο για πέντε ταινίες με τη Marvel.
Κλείνοντας (με όλη την εισαγωγή της πτώσης των «Εκδικητών») το μάτι στον κυνισμό της DC Comics, επιμένοντας στην λογική επιμέρους ιστοριών που αφορούν το ίδιο το παρελθόν και παρόν των ηρώων και όχι εξωτερικούς εχθρούς και μένοντας προσγειωμένη στις παλιές καλές μπουνιές, τον (πουλάει πάντα) Ψυχρό Πόλεμο και μια διάφανη θεώρηση για το καλό, το κακό και την απέραντη έκταση που βρίσκεται ανάμεσά τους, το «Captain America: Εμφύλιος Πόλεμος» είναι – μάλλον αντικειμενικά – η πιο πλήρης ταινία της Marvel, κάτι σαν ένα reboot όλης της ομάδας και ίσως ο πρώτος εμφύλιος στην ιστορία αυτού του κόσμου που έληξε με τις δύο πλευρές ενωμένες και πιο δυνατές από ποτέ.
[Εννοείται ότι δεν φεύγετε στους τίτλους τέλους, αφού υπάρχει extra σκηνή]
