Ο Γούντι Αλεν είναι ένας από εκείνους τους σκηνοθέτες που δεν νιώθουν εδώ και καιρό την ανάγκη να αποδείξουν τίποτα. Που κάνουν ταινίες με την ίδια ευκολία που αναπνέουν, ίσως μάλιστα αφιερώνοντας σε αυτή την διαδικασία την ίδια σκέψη όσο και στις ανάσες τους.
Το παραπάνω είναι απόλυτα εμφανές στον τρόπο που χτίζει το «Café Society», μέσα από μια απολαυστική ιστορία που δεν προσπαθεί να πει κάτι συγκλονιστικό μα που κατορθώνει να μιλήσει για πράγματα γνώριμα και τετριμμένα με τρόπο χαριτωμένο, τρυφερό, μελαγχολικό και φυσικά αστείο.
Τοποθετημένο ανάμεσα στο Λος Αντζελες και την Νέα Υόρκη, το φιλμ ξεκινά σε ένα τυπικό χολιγουντιανό ηλιοβασίλεμα «που μοιάζει με τεχνικολόρ» όπως λέει ο πανταχού παρών αφηγητής, - ο ίδιος ο Γούντι Αλεν - που βρίσκεται πάνω από τους ήρωες, ορίζει και περιγράφει τις τύχες τους, σπρώχνει την αφήγηση μπροστά.
Ο Στιβ Καρέλ είναι ένας μεγαλο-ατζέντης, ο άνθρωπος που πρέπει να ξέρεις στο Χόλιγουντ του '30, ο οποίος στην αρχή της ταινίας δέχεται ένα τηλεφώνημα από την αδελφή του, από το φτωχικό σπίτι της στο Μπρούκλιν και η οποία του εξηγεί ότι ο γιος της έρχεται στο Χόλιγουντ για να βρει την τύχη του και του ζητά να τον βοηθήσει.
Ο νεαρός Μπόμπι τελικά θα συναντήσει τον θείο του, θα αρχίσει να δουλεύει γι' αυτόν αλλά κυρίως θα γνωρίσει την γραμματέα του και θα την ερωτευθεί, ακόμη κι αν εκείνη του εξηγεί ότι είναι ήδη δεσμευμένη. Μέχρι την στιγμή που ένα βράδυ θα χτυπήσει την πόρτα του λέγοντάς του ότι ο φίλος της την εγκατέλειψε. Και κάπως έτσι η ρομαντική τους ζωή θα ξεκινήσει. Μόνο που αυτό δεν θα είναι το τέλος αλλά η αρχή σε μια ιστορία που είναι γεμάτη απρόσμενες τροπές και αλλαγές, άλλοτε ευτυχείς, άλλοτε θλιμμένες, συχνά πολύ αστείες, μερικές φορές πολύ μελαγχολικές.
Και πέρα από αυτούς τους βασικούς χαρακτήρες, το φιλμ χωρά μια σειρά από δευτερεύοντες ήρωες, συγγενείς και φίλους, από ανθρώπους που ζουν την λαμπερή ζωή μέχρι άλλους που λερώνουν τα παπούτσια τους στους βίαιους δρόμους της Νέας Υόρκης, θέλοντας να κάνει ένα ψηφιδωτό της ζωής και στις δυο πλευρές της Αμερικής, να συλλάβει μια μεγαλύτερη εικόνα της ζωής στην δεκαετία του '30.
Και όσο κι αν κάτι τέτοιο είναι ενδιαφέρον, όσο κι αν δίνει την ευκαιρία στους ηθοποιούς με τους μικρότερους ρόλους να εκφέρουν μερικές από τις πιο αστείες ατάκες του φιλμ, συχνά λειτουργεί αρνητικά, αφού η αληθινή καρδιά του βρίσκεται στην ερωτική ιστορία του Τζέσι Αϊζενμπεργκ και της Κρίστεν Στιούαρτ, και κυρίως στο πώς «ο χρόνος περνά και στο πως οι άνθρωποι αλλάζουν».
Ναι θα συμφωνήσουμε. Εδώ δεν θα συναντήσεις τίποτα που δεν ξέρεις ήδη. Τίποτα καινούριο. Τίποτα που θα αλλάξει την ζωή σου. Τίποτα που δεν έχεις κάποια στιγμή σκεφτεί. Αλλά και πάλι ο Γούντι Αλεν ξέρει να δίνει σε αυτά τα μικρά, γνώριμα «τίποτα», την ήρεμη πατίνα της ευφυίας και της πείρας του, την ανάσα του δικού του σινεμά που κάνει ακόμη και τα μικρότερα πράγματα να δείχνουν αξιοπρόσεκτα και απαραίτητα. Σαν ένα φλιτζάνι καφέ: Μπορείς να ζήσεις και χωρίς αυτό, αλλά μερικές γουλιές του, προσφέρουν μια έξτρα γεύση την μέρα σου.
