O Aνταμ Τζόουνς ήταν ένας πάλαι ποτέ διάσημος σεφ, ένα πολλά υποσχόμενο enfant terrible της γαστρονομίας, που υπέκυψε στους δαίμονες της ροκ-σταρ ζωής του, αυτοκαταστράφηκε κι εξαφανίστηκε. Τον συναντάμε όταν επιστρέφει, δύο χρόνια μετά, σε φιλόδοξο ρεστοράν του Λονδίνου, καθαρός από ναρκωτικά, ποτά και γυναίκες, έτοιμος να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη παλιών συνεργατών του και να τους εμπνεύσει να κερδίσουν τα 3 Michelin αστέρια τους. Ομως ακόμα κι αν έχει νικήσει τον εθισμό του σε ουσίες, ο Ανταμ δεν έχει πάρει ακόμα το μάθημά του: η αλαζονία και οι κακοί του τρόποι παραμένουν, εντός κι εκτός κουζίνας. Η ζωή θα τον τσιγαρίσει λίγο ακόμα, μέχρι να δέσουν και να ωριμάσουν οι ζωμοί του.
Ο Τζον Γουέλς («Αύγουστος») ανακατεύει όλα τα συστατικά στο τσουκάλι του: ακαταμάχητος ήρωας, παρελθοντικοί δαίμονες, νέοι στόχοι, πρόκληση να σπάσεις τα προσωπικά σου όρια. Ενα προσεγμένο, πολυπληθές καστ (τον Μπράντλεϊ Κούπερ πλαισιώνουν από την Εμα Τόμσον και τον Ομάρ Σι, μέχρι οι Ντάνιελ Μπρουλ και Ρικάρντο Σκαρμάτσιο, συν η Σιένα Μίλερ - απαραίτητο συνοδευτικό). Και ο πραγματικός πρωταγωνιστής: το φαγητό – λαχταριστό, πλούσιο, φωτογενώς κινηματογραφημένο.
Ο Στίβεν Νάιτ (που έχει υπογράψει σενάρια όπως το «Locke» και το «Eastern Promises») προσπαθεί για πρωτοτυπία – δεν υποκύπτει εύκολα σε καρικεύματα, σάλτσες και γεύσεις που χαϊδεύουν τον ουρανίσκο. Ο ήρωας είναι αντιπαθής, δύσκολος, οι σχέσεις του εξελίσσονται με ανατροπές και η κάθαρση δεν έρχεται από το πρώτο πιάτο.
Ομως ο Νάιτ τελικά υποκύπτει. Ισως η σύμβαση ενός κινηματογραφικού γεύματος που τελικά επιθυμεί να σερβιριστεί εύκολα και γρήγορα στις μάζες κι όχι σ' ένα πιο απαιτητικό κοινό δεν του επιτρέπει την πραγματική επανάσταση. Ολα καταλήγουν προβλέψιμα, οι ηθοποιοί στριμώχνονται ανεκμετάλλευτοι (για εντυπωσιασμό και χωρίς πραγματικό λόγο) στο μενού, κι όπου υπήρχε μία ένδειξη τολμηρής απόκλισης στο «ίδια γεύση», συνοδεύτηκε με μία γερή μερίδα... κέτσαπ.
Παρόλα αυτά όμως, η συνταγή έχει ένα δυνατό συστατικό. Τον Μπράντλεϊ Κούπερ. Ο Κούπερ βουτά στην κατσαρόλα με τσαμπουκά, σιγοψήνεται ή τολμά φλαμπέ εκρήξεις με αξιοθαύμαστο τρόπο που επιβάλλεται και οριοθετείται. Κάπως έτσι διασώζεται το φαγητό – σαν αυτό που λένε οι Αμερικανοί «σερβίρισέ το με μπέικον, είναι αδύνατον να αποτύχεις». Ο Κούπερ είναι το μπέικον. Κι όλα τα λίπη παύουν να είναι περιττά, αλλά χαλαρώνεις και τα απολαμβάνεις ως καλοδεχούμενη «γουρουνιά».
