Στο Λονδίνο των αρχών του 19ου αιώνα ένα κρυφό ειδύλλιο ξεκινά ανάμεσα στον 23χρονο Τζον Κιτς, φιλόδοξο ποιητή του ρεύματος των Ρομαντικών, και τη 18χρονη γειτόνισσά του Φάνι Μπράουν, μία μαθητευόμενη μοδίστρα με δυναμική προσωπικότητα και αιχμηρή γλώσσα. Μόνο που οι κοινωνικές συμβάσεις, αλλά και οι κακουχίες της εποχής κρατούν τους δύο ερωτευμένους μακριά, σ΄ έναν αγώνα επιβίωσης του έρωτά τους μέσα από γράμματα και με άσβεστη την ελπίδα ότι κάποτε θα τον ζήσουν.
Η Τζέιν Κάμπιον, 16 χρόνια μετά τα «Μαθήματα Πιάνου», επιστρέφει στις ταινίες εποχής και στην απίστευτη ικανότητά της να αφουγκράζεται και να αποτυπώνει τα ανθρώπινα πάθη μέσα από τον σιγαστήρα των κοινωνικών δεσμεύσεων. Ειδικά στην περίπτωση του Κιτς με τη Φάνι, ενός έρωτα που δεν πραγματώθηκε ποτέ, η εικόνα είναι γεμάτη από υπόκωφες εκρήξεις, ανυπόμονα βλέμματα και ανείπωτα συναισθήματα. Ο τόπος κι ο χρόνος, αυτό που στον επόμενο αιώνα πικραμένοι εραστές θα ονομάζουν «timing», κρατούν τα ηνία ενός καταραμένου ρομάντζου που οι πρωταγωνιστές του όμως το έζησαν ολόψυχα και γενναία.
Αυτή η ίδια η εγκράτεια όμως είναι που απογειώνει την ταινία. Οχι φανερά, υπόγεια. Αλλά το ίδιο έντονα, παράφορα. Η αυστηρότητα της λονδρέζικης επαρχίας, τα κρυφά αγγίγματα, τα κλεφτά φιλιά, η απόσταση, η απουσία, όλα δουλεύουν για να εντείνουν το χτυποκάρδι, να σιγοβράσουν την προσμονή, να διαλύσουν τη λογική, να ξυπνήσουν την ευαισθησία, να κλέψουν την καρδιά μας.
Η Κάμπιον σιχαίνεται το μελόδραμα. Το απορρίπτει. Αντίθετα, χαμηλώνει την ένταση κι επιλέγει να παραμείνει το ίδιο εγκρατής στον αφηγηματικό χειρισμό της τραγωδίας, όσο και οι ήρωές της. Ταυτόχρονα όμως, είναι παράφορα ερωτευμένη μαζί τους και δεν το κρύβει. Η αθωότητά τους, η ορμή των συναισθημάτων τους, η εμμονή με την οποία τα πιστεύουν της έχει ανατινάξει το μυαλό. Η συνήθως μουντή παλέτα των εικόνων της τώρα πλημμυρίζει με χρώμα, τα πλάνα με λουλούδια, πεταλούδες, φως. Το δέρμα της Φάνι, το γαλανό βλέμμα του Κιτς, τα ακροδάχτυλα που ανοίγουν τα γράμματα αγάπης, όλα καδράρονται ευλαβικά, με στοργή και τρυφερότητα.
Κι αυτό δημιουργεί μία ποίηση, πάνω και πέρα από την ίδια την τέχνη του Κιτς που, επίσης πολύ συγκρατημένα, διατρέχει την ταινία. Ο σκοπός δεν είναι άλλωστε ούτε μία τυπική βιογραφία, ούτε μία απλή παρουσίαση της εμβληματικής δουλειάς του. Ο στόχος της Κάμπιον είναι να συνδέσουμε την τέχνη με την αναγκαιότητα του καλλιτέχνη να τη γεννήσει. Αξονάς της είναι η μούσα που την ενέπνευσε, καθώς και η τεντωμένη ευαισθησία και το δαιμονισμένο ταλέντο ενός πιτσιρικά που την αιχμαλώτισε στην άκρη της πένας του και την εξέφρασε με λέξεις.
Ο Μπεν Γουίσο ερμηνεύει με γενναιότητα τον συνομήλικό του μυθικό ποιητή που πέθανε μόνος και αποτυχημένος - χωρίς να ζήσει τον έρωτά του και προτού αναγνωριστεί η δουλειά του. Η Αμπι Κόρνις μοιάζει με πλάσμα φτιαγμένο από φως, δικαιώνοντας τη δυναμική και αιθέρια φήμη της πραγματικής Φάνι Μπράουν.
Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία που σου ραγίζει την καρδιά, αλλά χαίρεσαι που την έζησες. Ενας μεγάλος έρωτας δηλαδή.
