Η Μέριντα εκτός από καταπληκτική τοξότης είναι η παρορμητική κόρη του θαρραλέου βασιλιά Φέργκους και της δυναμικής βασίλισσας, Eλινορ. Αποφασισμένη να χαράξει το δικό της μονοπάτι στη ζωή και στο τραχύ και μυστηριώδες τοπίο των Xάιλαντς της Σκωτίας, η Μέριντα αψηφά ένα αρχαίο έθιμο που είναι ιερό για τους φωνακλάδες άρχοντες της χώρας: να ενδώσει σε έναν αρραβώνα με έναν από τους τρεις γιους των αρχόντων του παλατιού. Οι πράξεις της Μέριντα προκαλούν χάος στο βασίλειο που δεν επιδέχεται καμίας διόρθωσης κι όταν απευθύνεται στην εκκεντρική γριά Μάγισσα για βοήθεια, μπλέκει με μια νοσηρή κατάρα. Για να σωθεί θα χρειαστεί να επιστρατεύσει όλο της το κουράγιο και να ανακαλύψει τι θα πει πραγματική γενναιοψυχία, πριν να είναι πολύ αργά.
Το «Brave» ξεκίνησε ως ένα φιλόδοξο πρότζεκτ. Ισως το πιο φιλόδοξο στην ιστορία της Pixar. Οχι μόνο γιατί, για πρώτη φορά, ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας του θα ήταν μια γυναίκα, επιπλέον σκηνοθετημένη από μια γυναίκα. Αλλά και γιατί στην πραγματικότητα το «Brave» είναι το πρώτο φιλμ της Pixar που ακολουθεί έστω και ανατρέποντάς τους, τους κώδικες ενός παραδοσιακού παραμυθιού, από αυτά με τους βασιλιάδες, τις πριγκίπισσες, τις μάγισσες και τα ξόρκια που πρέπει να λυθούν.
Από το «Μια φορά και έναν καιρό» μέχρι όμως το «Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα» όσα συμβαίνουν στο «Brave» δεν είναι ακριβώς παραμυθένια και δεν εννοούμε το γεγονός πως η γυναίκα σκηνοθέτις του, Μπρέντα Τσάπμαν, αποχώρησε στα μισά του γυρίσματος μετά από «καλλιτεχνικές διαφωνίες».
Η Μέριντα δεν είναι η «παραδοσιακή» πριγκίπισσα που υπακούει στο πρωτόκολλο του παλατιού, ο Βασιλιάς είναι μάλλον ένας αξιαγάπητος αγροίκος που έχει αφήσει τη διεύθυνση του βασιλείου του στη σύζυγό του και αυτή η τελευταία, η σεβαστή Βασίλισσα προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιβάλλει την τάξη, αγνοώντας το γεγονός πως γύρω της κανείς δεν είναι διατεθειμένος να τηρήσει τα ήθη και τα έθιμα μιας παρωχημένης κοινωνίας.
Περιμένατε κάτι λιγότερο από την Pixar; Μα φυσικά όχι, όταν εδώ και δύο δεκαετίες η εταιρεία που άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε κινούμενα σχέδια, παραβίασε πολλές φορές τo «πρωτόκολλο» της παιδικής ταινίας, ποτίζοντας με ισχυρές δόσεις ενήλικης φαντασίας τα ήδη κλασικά παραμύθια της.
Μόνο σε μια ταινία της Pixar μια πριγκίπισσα θα είχε σγουρά πορτοκαλί μαλλιά (σε μια μεταμοντέρνα εκδοχή της Ραπουνζέλ), μια μάγισσα θα χρησιμοποιούσε ως κάλυψη των παράνομων ενεργειών της ένα εργαστήρι ξυλογλυπτικής με βασικό θέμα τις αρκούδες και η σχέση μιας μητέρας με την κόρη της θα ερχόταν να συνεχίσει ότι ξεκίνησε το «Ψάχνοντας το Νέμο», εκεί με μια από τις πιο δυνατές σχέσεις πατέρα γιου του σύγχρονου σινεμά.
Η γενναιότητα, όμως, όπως τελικά θα καταλάβει και η Μέριντα στο τέλος αυτού του παραμυθιού, δεν υπήρξε ποτέ μόνο θέμα ταλέντου και σωματικής δύναμης, που στην περίπτωση της Pixar μεταφράζονται σε υπέροχες ιδέες και τεχνική αρτιότητα.
Η γενναιότητα είναι συνήθως θέμα σωστών επιλογών και μη συμβιβασμού με ό,τι θα ικανοποιούσε τους πολλούς. Πράγμα που η Pixar έχει αποδείξει με το παραπάνω όλα αυτά τα χρόνια και που όμως στο «Βrave» μοιάζει για πρώτη φορά αμήχανη απέναντι στο πόσο «πρωτότυπο» ή πόσο «ενήλικο» θέλει να είναι το δικό της παραμύθι.
Από τη μία, το «Brave» είναι ιδιαιτέρως σκοτεινό για παιδιά πολύ μικρής ηλικίας αλλά από την άλλη παραμένει αρκετά παιδικό για θεατές μεγαλύτερης ηλικίας. Από τη μία είναι γεμάτο (σχεδόν υπέρ του δέοντος) από πρωτότυπες ιδέες και από την άλλη το σενάριο του είναι μάλλον αυτό με τα λιγότερα επίπεδα στην ιστορία της εταιρείας. Από τη μία επιχειρεί την ανατροπή των κλασικών μύθων και από την άλλη απλά τους επιβεβαιώνει. Από τη μία είσαι σίγουρος πως αυτό που βλέπεις έχει φτιαχτεί από την Pixar, από την άλλη όμως είσαι ακόμη πιο σίγουρος πως εδώ λείπει το μαγικό άγγιγμά της.
Οι αντιφάσεις στο «Brave» είναι πολλές και δεν σταματούν ούτε όταν είσαι σίγουρος πως βρίσκεσαι μπροστά στην πρώτη σημαντική εκτροπή της Pixar από μια σχεδόν αλάνθαστη πορεία μέσα στο χρόνο.
Ακριβώς γιατί, ακόμη και έτσι, το «Brave» στέκεται πάνω από το μέσο όρο του σύγχρονου animation, απλά λιγότερο «γενναίο» απ’ όσο θα χρειαζόταν για να θριαμβεύσει και να σταθεί ψηλότερα από τις προσδοκίες και τις φιλοδοξίες που η δική του «μαμά» του φόρτωσε με το ένδοξο παρελθόν της.
Σημείωση: Πριν από το «Brave», το οποίο προβάλλεται μόνο μεταγλωττισμένο στα ελληνικά, προβάλλεται το «La Luna», το μικρού μήκους φιλμ του Ενρίκο Κασαρόζα που ήταν υποψήφιο για Οσκαρ καλύτερης μικρού μήκους ταινίας κινουμένων σχεδίων το 2011. Μέσα στα επτά αριστουργηματικά λεπτά του, θα βρείτε ακριβώς αυτό που το κείμενο που διαβάζετε αυτή τη στιγμή προσπαθεί να σας εξηγήσει ότι λείπει από το «Brave»…
