Ενας από τους καλύτερους χάκερ του κόσμου, ο Νίκολας Χάθαγουεϊ, ο οποίος εκτίει ποινή 15 ετών σε φυλακή υψίστης ασφαλείας για εγκλήματα στον κυβερνοχώρο, δέχεται πρόταση προσωρινής απελευθέρωσής του, υπό τον όρο να συνεργαστεί με την αμερικανική κυβέρνηση και να εξαρθρώσει ένα δίκτυο ηλεκτρονικού εγκλήματος που απειλεί με όλεθρο Αμερικανούς, Κινέζους και κατ' επέκταση τον κόσμο ολόκληρο. Ο Χάθαγουεϊ συμφωνεί να βοηθήσει την κατάσταση, αν δεχτούν να μειωθεί η ποινή του, αλλά θα ανακαλύψει ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα από ό, τι αρχικά νόμιζε.
Αν υπάρχει κάτι που το σινεμά κάνει σχεδόν πάντα λάθος από την πρώτη φορά (ήδη από την εποχή του «War Games»), αυτό είναι ο τρόπος που απεικονίζει το ψηφιακό έγκλημα και τους χάκερς. Οπότε το γεγονός ότι το φιλμ του Μάικλ Μαν κάνει απλώς ένα βασικό, αλλά τουλάχιστον ηθελημένο λάθος σε αυτό το θέμα μοιάζει με αληθινή πρόοδο.
Θα σας πάρει χρόνο -αν ποτέ συμβεί- να πιστέψετε ότι ο Θορ, συγνώμη, ο Κρις Χέμσγουορθ μπορεί να είναι ένας τόσο ικανός χάκερ όσο το σενάριο του «Blackhat» θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε. Δείχνει τόσο τεράστιος που με δυσκολία χωρά σε μια καρέκλα γραφείου, τα χέρια του τόσο μεγάλα που μοιάζει σχεδόν βέβαιο πως θα πατάνε τα λάθος πλήκτρα καθώς με μανία πληκτρολογεί κώδικά από τον οποίο εξαρτάται η μοίρα του κόσμου.
Πέρα από το χιούμορ όμως και το απαραίτητο (η ταινία οφείλει να γίνει επιτυχία) miscast, το «Blackhat» είναι ένα χορταστικό θρίλερ που κατορθώνει να ακυρώσει τις περισσότερες από τις αντιρρήσεις σου. Οι οποίες βεβαίως έχουν κυρίως να κάνουν με το πόσο τετριμμένη και ρουτινιάρικη είναι η ιστορία του, ή με το πόσο δίχως ανατροπές ξετυλίγεται το σενάριο, αυτού που θα μπορούσε να είναι ένα ακόμη b movie.
Το γεγονός ότι δεν είναι απλά αυτό, αλλά ένα από τα πιο cool θρίλερ τη χρονιάς έχει να κάνει σχεδόν αποκλειστικά με τον Μάικλ Μαν, με τον τρόπο που για μια ακόμη φορά δείχνει πως είναι ο απόλυτος βασιλιάς του ολοκληρωτικά αχρείαστου slo-mo και πως ξέρει καλύτερα απ΄ οποιονδήποτε άλλο, όχι απλά να κινηματογραφεί, μα να κάνει γλυκό έρωτα στο νυχτερινό αστικό τοπίο.
Αν υπάρχει ένας σκηνοθέτης που μπορεί να ανεβάζει το επίπεδο των ταινιών του πάνω από αυτό του αρχικού του υλικού τότε αυτός δεν είναι άλλος από τον Μαν που εδώ μεταμορφώνει ένα ξεκάθαρα ρουτινιάρικο θρίλερ σε μια ξεκάθαρη απόλαυση για τα μάτια. Οπως και να το κάνουμε, he's the Mann!
