Η Κριστίν Λούκας ξυπνάει κάθε μέρα, χωρίς να θυμάται τι έχει γίνει την προηγούμενη ή σε ολόκληρη την ζωή της μέχρι τότε, εξαιτίας ενός ατυχήματος. Προσπαθεί να θυμηθεί τη ζωή της, κομμάτι – κομμάτι, και να βάλει σε τάξη τις αναμνήσεις της. Ο άντρας της Μπεν είναι δίπλα της και προσπαθεί να την ξεναγήσει κάθε μέρα στην μέχρι τώρα ιστορία της ζωής της, μόνο που Κριστίν σύντομα ανακαλύπτει ότι ίσως όλα δεν είναι όπως φαίνονται. Το «ατύχημά» της δεν ήταν τόσο τυχαίο και πολλά από τα σημεία της ιστορίας της παραμένουν σκοτεινά. Με την βοήθεια ενός ψυχιάτρου και μιας φωτογραφικής μηχανής θα προσπαθήσει να ρίξει φως στο σκοτάδι της μνήμης της.
Από τπ «Spellbound» του Χίτσκοκ μέχρι το «50 First Dates» και φυσικά το «Memento», η αμνησία υπήρξε ένα ιδανικό κινηματογραφικό εύρημα για μια σειρά από ταινίες κι όχι απαραίτητα μόνο θρίλερ. Εδώ η απώλεια της μνήμης της ηρωίδας, κάθε βράδυ πριν πέσει για ύπνο είναι το στοιχείο που χτίζει την αγωνία, ξανά και ξανά με έναν τρόπο που μοιάζει την ίδια στιγμή συναρπαστικό και μαζί ελαφρώς εξωφρενικό.
Τον ίδιο χαρακτηρισμό θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις και για ολόκληρο το φιλμ που στήνεται πάνω σε μια ιδέα την αληθοφάνεια της οποίας δεν μπορείς παρά να αμφισβητήσεις και με έναν τρόπο που στοχεύει κυρίως να σε κρατά αποπροσανατολισμένο. Ομως κάθε θρίλερ ζητά πάνω απ όλα την δυνατότητα να αφήσεις στην είσοδο της αίθουσας την δυσπιστία σου, κι αν το κάνεις το φιλμ του Ρόουαν Τζόφε, υπόσχεται τουλάχιστον μια απολαυστική διαδρομή.
Η Νικόλ Κίντμαν είναι εξαιρετικά ταιριαστή στον ρόλο μια γυναίκας που ξυπνά κάθε πρωί μη ξέροντας την πραγματική της ηλικία (βλέποντας το πρόσωπό της, το ίδιο συμβαίνει και με τον θεατή) και που κάθε μέρα πρέπει να συνθέσει την ιστορία της από την αρχή.
Με έναν ανάλογο τρόπο το φιλμ στήνει ένα κυνήγι θησαυρού αφήνοντας στοιχειά και ψίχουλα αλήθειας καθώς προχωρά, προορισμένα τόσο να ρίξουν φως στο μυστήριο του τι συνέβη στην ηρωίδα του όσο και να οδηγήσουν τον θεατή σε λάθος μονοπάτια.
Αν αφεθείς και χμ... ξεχάσεις πως μερικά πράγματα πολύ απλά δεν είναι απαραίτητο να τα πάρεις στα σοβαρά, θα εμπλακείς σε αυτό το στιλιζαρισμένο παιχνίδι αγωνίας, αλήθειας και ψέματος, όμως ακόμη κι έτσι υπάρχει κάτι που λείπει, μια ιδιοφυής ιδέα, ή ένα παιχνίδι με τους κώδικες του είδους, που θα έκανε το φιλμ να περάσει σε ένα άλλο επίπεδο.
Τώρα, καταλήγει να τρέχει ως το τέλος, περισσότερο με την δύναμη μιας ιδέας που είναι ικανή να σε ιντριγκάρει και πολύ λιγότερο με τον τρόπο που την εξελίσσει καθώς η ώρα περνά. Διασκεδαστικό αναμφίβολα, αλλά την ίδια στιγμή όχι όσο ανατρεπτικό και χορταστικό όσο θα περίμενες από ένα φιλμ με μια ιστορία κι ένα καστ που κερδίζει εξ αρχής το ενδιαφέρον σου.
