Ο Κάιλ Κίνγκσον είναι ένας κακομαθημένος κι επιφανειακός δεκαεπτάχρονος, απόλυτα σίγουρος για τη γοητεία του. Οταν όμως τα βάλει με την Κέντρα, μία γκοθ συμμαθήτριά του που φημολογείται πώς είναι μάγισσα, εκείνη θα του δώσει ένα καλό μάθημα. Θα τον μεταμορφώσει σε ένα πλάσμα τόσο απωθητικό εξωτερικά όσο και ο πραγματικός εσωτερικός του κόσμος, και θα τον καταραστεί να μείνει για πάντα έτσι, εκτός κι αν ένα κορίτσι δει πίσω από την εξωτερική του εμφάνιση και του πει «σ' αγαπώ», μέσα σε ένα χρόνο.
Ισως η χειρότερη κινηματογραφική μεταφορά του μύθου της «Πεντάμορφης και Τέρατος» που μπορεί να ανασύρει η μνήμη από τον βούρκο του εγκεφάλου, εκεί που οι κακές ταινίες πάνε να πεθάνουν, το «Beastly», κάνει ακόμη και το «Beautician and the Beast» με τη Φραν Ντρέσερ να δείχνει σχεδόν συμπαθητικό.
Δεν μπορώ να φανταστώ πως η ταινία μοιάζει σε ένα δεκατριάχονο κορίτσι που ακούει Evanescence (ή ό,τι ανάλογο ακούνε τα δεκατριάχρονα κορίτσια) και αναζητά τον επόμενο Ρόμπερτ Πάτινσον, αλλά αν δεν ανήκετε στη συγκεκριμένη δημογραφική ομάδα, μπορείτε να σβήσετε ήδη το φιλμ του Ντανιελ Μπαρνς από την λίστα των ταινιών που έχει οποιοδήποτε νόημα να δείτε αυτή την εβδομάδα. Η όποια άλλη εβδομάδα της ζωής σας.
Δυστυχώς το «Βeastly» ακόμη κι αν κηρύττει πως η ουσία βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια, είναι απόλυτα, ολοκληρωτικά, σοκαριστικά, εξωφρενικά κενό. Κι ακόμη χειρότερα, ούτε καν η επιφάνεια του δεν έχει κάτι αληθινά ελκυστικό, θυμίζοντας τις κακοφτιαγμένες, άθλιες νεανικές τηλεοπτικές σειρές, που κάποτε το star channel ξέρναγε στην οθόνη μας τα Σαββατιάτικα μεσημέρια.
Μπορεί ο ήρωας να μεταμορφώνεται σε τέρας (αν και δεν είναι δύσκολο να αντιληφθείς ότι το «τερατένιο» look του Αλεξ Πέτιφερ θα τον έκανε περιζήτητο σε αμέτρητες σεξουαλικές υποκουλτούρες), αλλά είναι η πλοκή, οι χαρακτήρες, οι καταστάσεις, τα σεναριακά ευρήματα που υπόκεινται σε κάτι που μπορείς να περιγράψεις μόνο ως λοβοτομή.
Ακόμη και ο πάντα πνευματώδης Νιλ Πάτρικ Χάρις, παλεύει -δίχως ελπίδα- με την έλλειψη οποιασδήποτε αστείας ατάκας, για να δικαιολογήσει την αμοιβή του, που μοιάζει να είναι ο μόνος λόγος που δέχτηκε να θυσιάσει το με κόπο κερδισμένο cool του, από το «How I Met your Mother».
Παραδόξως, ο Αλεξ Πέτιφερ μοιάζει εδώ λιγότερο ξύλινος απ ότι στο «Είμαι το Νούμερο Τέσσερα» (αλλά θα πρέπει να είναι πολύ πιο προσεκτικός στις επιλογές των ρόλων του αν θέλει να έχει οποιουδήποτε είδους κινηματογραφική καριέρα) και η Μέρι Κέιτ Ολσεν, δείχνει να διασκεδάζει την ανόητη υπερβολή του ρόλου της ως teenage μάγισσας –που όμως δεν έχει βρει ακόμη το ξόρκι για να αποφύγει το βασανιστήριο που ονομάζεται γυμνάσιο.
Εν τέλει μπορείς να γράφεις ώρες για το πόσο κακό είναι το «Bestly» αλλά το αληθινά θλιβερό είναι, ότι δεν είναι καν τόσο κακό, ώστε να περάσει κάποτε στην χώρα των ένοχων απολαύσεων.
Δεν θα γνωρίσει ποτε την καθυστερημένη δικαίωση του να γίνει κάποτε cult, απλά θα χαθεί στο τίποτα, σαν ένα εφηβικό σπυράκι που κανείς δεν θέλει να κοιτάξει και που κανένας δεν θα το θυμάται όταν πλέον θα φύγει από τη μέση…
