Κοίτα ψηλά στον ουρανό και τρίψε τα μάτια σου, γιατί αυτό που θα δεις, δε θα το πιστέψεις: πόλεις, δάση και ωκεανοί με τη δική τους αντίστροφη βαρύτητα, μόλις έναν πήχη μακριά, αλλά εντελώς απρόσιτοι. Κάνε το άλμα σε αυτή την εναλλακτική πραγματικότητα. Δύο κόσμοι. Ενας πάνω, ένας κάτω, κοιτούν ο ένας τον άλλο... Κάνε το άλμα και θα βρεθείς στον απίστευτο κόσμο του «Upside Down», της νέας ταινίας του Χουάν Ντιέγκο Σολάνας, σκηνοθέτη της βραβευμένης στις Κάννες και στα βραβεία Σεζάρ ταινίας, «The Man Without a Head». Ο Ανταμ είναι ένας φαινομενικά συνηθισμένος άνθρωπος σε ένα ιδιαίτερα ασυνήθιστο σύμπαν. Ζει ταπεινά προσπαθώντας να βγάλει μια άκρη στη ζωή του, αλλά το ρομαντικό μυαλό του παραμένει κολλημένο σε ένα κορίτσι που γνώρισε μια φορά κι έναν καιρό σε έναν άλλο κόσμο, σε έναν ανεστραμμένο πλούσιο κόσμο που είχε τη δική του βαρύτητα, και ο οποίος βρίσκεται ακριβώς από πάνω, αλλά που κανείς δεν μπορεί να τον πλησιάσει... Ενα κορίτσι που το έλεγαν Εύα. Το παιδικό τους φλερτ γίνεται ένας ανεκπλήρωτος έρωτας. Οταν όμως θα δει την ενήλικη πια Εύα στην τηλεόραση, τίποτα δεν θα τον εμποδίσει να την ξανακερδίσει. Ούτε καν οι νόμοι της Φυσικής!
Μπορεί το «Ανάμεσα σε Δύο Κόσμους» να μοιάζει εκ πρώτης όψεως με ένα καλογυαλισμένο ρομάντζο επιστημονικής φαντασίας, όμως το όνομα του Χουάν Ντιέγκο Σαλάνας, γιου του Φερνάντο Σολάνας και σκηνοθέτη του εξαιρετικού μικρού μήκους «L Homme Sans Tete» και του «Nordeste», άφηνε υποσχέσεις για κάτι πιο ενδιαφέρον.
Και η αλήθεια είναι πως η ιδέα ενός έρωτα ανάμεσα σε δυο χαρακτήρες που τους χωρίζει η βαρύτητα και τη ταξική ανισότητα, τοποθετημένη σε ένα τόσο γοητευτικό εικαστικά σύμπαν, είναι τουλάχιστον μια καλή αρχή για κάτι πέρα από τα συνηθισμένα.
Οι δυο κόσμοι που χτίζει το φιλμ του Σολάνας βρίσκονται ο ένας αντικριστά από τον άλλο, αλλά δεν θα μπορούσαν να είναι περισσότερο διαφορετικοί. Και οι δύο όμως είναι δομημένοι με υπέροχες λεπτομέρειες με έναν συνδυασμό σκηνογραφίας και ειδικών εφέ που μεταμορφώνει τη σεναριακή ιδέα σε εικόνες που δεν ξεχνάς εύκολα.
Πόσο κρίμα λοιπόν που η ιστορία που το φιλμ αφηγείται, δεν έχει τίποτα από την ευφυΐα και τον πλούτο των εικόνων του, αντίθετα μοιάζει προσχηματική και αφελής, απόλυτα αδιάφορη και σχεδόν δίχως ρυθμό. Η «κοινωνική» παραβολή δεν πάει πέρα από τα όσα ο χαμηλότερος κοινός παρονομαστής του κοινού των multiplex μπορεί να ανεχτεί, η ιστορία του μοιάζει περασμένη από μηχανή του κιμά λειαίνοντας κάθε αιχμή και ξεμπλέκοντας κάθε τι που πιθανόν θα μπορούσε να μας μπερδέψει.
Η ανύπαρκτη χημεία ανάμεσα στον Τζιμ Στάρτζες και την Κίρστεν Ντανστ δεν βοηθά καθόλου το ρομάντζο τους να αποκτήσει οποιαδήποτε βαρύτητα και οι δυό τους δείχνουν τόσο άχρωμοι και αδιάφοροι που οι μοίρα τους ελάχιστα σε αφορά.
Η ρομαντικά steempunk αισθητική ακόμη κι αν κατά στιγμές κόβει την ανάσα κι απαιτεί το μέγεθος μιας μεγάλης οθόνης για να αναπνεύσει, δεν μπορεί δυστυχώς να κουβαλήσει στους ώμους της ένα φιλμ που μοιάζει να διαρκεί πολύ περισσότερο απ όσο θα ήθελες, δίχως δυστυχώς να έχει τίποτα καινούριο ή έστω οριακά ενδιαφέρον να πει...
