Οχτώ χρόνια μετά από μια επιδημία που μεταμόρφωσε σχεδόν ολόκληρο τον πλανήτη σε μια στρατιά από ζόμπι, ένας νεαρός, νεκρός πλέον, δυσκολεύεται ακόμη να συνηθίσει την καταστασή του. Οταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες, σε μια συνηθισμένη επιδρομή για φαγητό θα συναντήσει ένα ζωντανό κορίτσι που έχει εγκαταλείψει την περίκλειστη πόλη της, τελευταίο καταφύγιο των ανθρώπων σε αναζήτηση προμηθειών, κάτι θα ξυπνήσει μέσα του. Θα την ερωτευτεί και θα θελήσει να την προστατεύσει αλλά ποιά τύχη μπορεί να έχει το ανέφικτο ειδύλλιο τους; Ετοιμαστείτε να εκπλαγείτε! Η παράξενη σχέση τους, δεν θα ξυπνήσει απλά την ανθρωπιά μέσα του, αλλά και θα πυροδοτήσει μια σειρά γεγονότων που θα αλλάξουν για πάντα εκείνον, τους νεκρούς συντρόφους του και πιθανόν ολόκληρο τον άψυχο κόσμο...
Ναι, η πρώτη σκέψη είναι ότι το έχεις ξαναδεί: Νεκρό (ή έστω νεκροζώντανο) αγόρι ερωτεύεται νεαρό κορίτσι σε έναν εκ πρώτης όψεως αδιέξοδο έρωτα. Ομως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τον ξεδοντιασμένο ρομαντισμό και την εφηβική αθωότητα (πείτε τη κι ανοησία) του «Twillight».
Ακόμη κι αν ο ήρωας ονομάζεται Ρ και η κοπέλα που θα ερωτευτεί Τζούλι, πράγμα που αυτομάτως κλείνει το μάτι (ή μήπως το τρώει, μαζί με το υπόλοιπο πρόσωπο;) σε μια από τις πιο κλασσικές ιστορίες αγάπης που γράφτηκαν ποτέ, το «Αγάπησα Ενα Ζόμπι», κατορθώνει και βρίσκει τον σωστό συνδυασμό, ανάμεσα στον ρομαντισμό, το κυνικό χιούμορ, την hip αισθητική και το (OK, ελαφρώς νερωμένο) gore.
Και κυρίως κατορθώνει να χτίζει πειστικά τον κόσμο ενός πλανήτη όπου κατοικείται στο 99% του από ζόμπι τα οποία αψηφούν μερικές από τις πιο βασικές αρχές του είδους τους: Με πρώτον τον νεαρό ήρωα του, οι νεκροί του φιλμ, έχουν βαθμίδες συνειδητότητας και... θανάτου κι όπως θα αποδειχθεί στην πορεία, η κατάστασή τους δεν είναι απαραίτητα μή αναστρέψιμη.
Από την άλλη υπάρχουν κάποια πράγματα που χρειάζονται λίγη περισσότερη προσπάθεια για να τα αποδεχθείς, ή να τα συνηθίσεις, ευκολίες που διευκολύνουν την πορεία της ιστορίας, αλλά που θα πρέπει να επιλέξεις συνειδητά να παραβλέψεις για να απολαύσεις το φιλμ.
Αλλά δεν είναι δύσκολο. Ο συνδυασμός μιας ίσως όχι πρωτότυπης, μα καλοστημένης ιδέας, το mash-up των ειδών, το εξαιρετικό set desing, η ανατρεπτική ματιά της, o αξιαγάπητος Νίκολας Χουλτ που κάνει ακόμη κι ένα ζόμπι να μοιάζει ερωτεύσιμο βοηθούν την ταινία να σε κερδίζει με το χιούμορ και μια καλοδεχούμενη δόση ειρωνείας να ανεβάζουν την απόλαυση, ακόμη ψηλότερα.
Δεν πειράζει που το τελευταίο μέρος της ταινίας αναλώνεται σε μια μάλλον αχρείαστη action εξέλιξη, ή που τα μηνύματα της είναι ελαφρώς απλόϊκά και μάλλον υπερβολικά young adult, όπως και το βιβλίο από το οποίο προέκυψε η ταινία.
Παρά τις αδυναμίες του και τους προφανείς περιορισμούς του, το φιλμ του Τζόναθαν Λεβάιν, δεν παύει να είναι ιδιοσυνκρασιακό και χαριτωμένο, φρέσκο και... ζωντανό. Και μεταξύ μας αυτό είναι πολύ παραπάνω απ ότι θα μπορούσες να ζητήσεις από ένα εφηβικό ρομάντζο στο οποίο ένα όμορφο κορίτσι ερωτεύεται ένα νεκρό αγόρι...
