Ο Νιλ Κλαρκ είναι ένας απογοητευμένος από την ζωή και την δουλειά του δάσκαλος, που ξαφνικά αποκτά την ικανότητα να κάνει πραγματικότητα ό, τι ευχηθεί. Οι δυνάμεις αυτές πηγάζουν από μια ομάδα εξωγήινων, οι οποίοι τον παρακολουθούν από το διάστημα επιθυμώντας τον αφανισμό της Γης. Ο τρόπος με τον οποίο ο Νιλ θα χρησιμοποιήσει τις νέες του δυνάμεις θα υπαγορεύσει το μέλλον της ανθρωπότητας - μία λανθασμένη κίνηση και οι εξωγήινοι θα καταστρέψουν την Γη για πάντα. Οσο προσπαθεί να προσαρμοστεί στη νέα του πραγματικότητα, ο Νιλ επιχειρεί να κερδίσει την καρδιά της γειτόνισσάς του με τη βοήθεια του αφοσιωμένου του σκύλου, ο οποίος μπορεί πλέον να μιλήσει και να σκεφτεί λογικά – παρόλο που οι περισσότερες σκέψεις του αφορούν τα σκυλομπισκότα που τόσο λατρεύει! Θα καταφέρει ο Νιλ να αποκτήσει το κορίτσι των ονείρων του και ταυτόχρονα να σώσει τη Γη από την καταστροφή;
Οταν μαθαίνεις πως ο Τέρι Τζόουνς, ένα από τα μέλη των θρυλικών Μόντι Πάιθον και υπεύθυνος για τουλάχιστον δύο από τις θρυλικές τους ταινίες (το «Life of Brian» και το «Meaning of Life»), ξανασκηνοθετεί ταινία μεγάλου μήκους μετά από 20 περίπου χρόνια, περιμένεις πως θα βρεθείς τουλάχιστον μπροστά σε κάτι αξιόλογο.
Ομως το «Ευχήσου κι Ολα Γίνονται» μοιάζει περισσότερο σαν μια αγγλική εκδοχή του «Θεός για μια Εβδομάδα» (2003) και ίσως, μερικές φορές, λιγότερο αστεία. Λείπει αυτό το καυστικό και το πετυχημένο βρετανικό χιούμορ που βλέπαμε παλιότερα σε ταινίες των Μόντι Πάιθον και αντ’ αυτού υπάρχουν κάποιες αμήχανες στιγμές που κάνουν το φιλμ να μοιάζει περισσότερο ως παρωδία. Τα αστεία πολλές φορές επαναλαμβάνονται χάνοντας έτσι γρήγορα την αξία τους, ενώ κάποιες άλλες μοιάζουν να είναι λίγο βεβιασμένα.
Ο Τζόουνς επικεντρώνεται περισσότερο στον κεντρικό του χαρακτήρα και στα μπερδέματα τα οποία φαίνεται να μπλέκει, ξεχνώντας αρκετές φορές τις υπόλοιπες ιστορίες των χαρακτήρων του που εξελίσσονται παράλληλα και οι οποίες, φτάνοντας στο τέλος, μοιάζουν να είναι είτε ατελείς είτε απλά δεν καταφέρνουν να προκαλέσουν έστω λίγο ενδιαφέρον.
Ο Σάιμον Πεγκ, για άλλη μια φορά, παίζει τον… Σαίμον Πεγκ, η Κέιτ Μπέικινσεϊλ είναι παντελώς άχρωμη ενώ ολόκληρο το «Ιπτάμενο Τσίρκο» των Μόντι Πάιθον απλά δανείζει τις φωνές του στους εξωγήινους του Διαγαλαξιακού Συμβουλίου χωρίς να είναι το ελάχιστο αστείοι. Από την άλλη ο Ρόμπιν Γουίλιαμς, στην τελευταία του ταινία, δανείζει την φωνή του σε έναν σκύλο και είναι ο μόνος που καταφέρνει να δώσει λίγο ζωή και μπρίο στην ταινία. Οι σκηνές που εμφανίζεται είναι ίσως πιο όμορφες και ζωντανές στιγμές της ταινίας.
Το come back του Τέρι Τζόουνς θα μπορούσε να ήταν κάτι πραγματικά κάτι το αξιόλογο και αρκετά αστείο. Λείπει, όμως, από αυτό η καρδία και το πνεύμα της καλής βρετανικής κωμωδίας. Εχει τις στιγμές του, αλλά αν αναλογιστεί κάποιος πως δεν θα βρει εδώ τίποτα από την ψυχή των παλιών Μόντι Πάιθον, τότε ίσως και απογοητευτεί δικαίως με το τελικό αποτέλεσμα.
Χρήστος Μπακατσέλος
