Ο Νέιθαν Χάρπερ, ένας συνηθισμένος έφηβος, θα ανακαλύψει μια φωτογραφία που του μοιάζει πολύ σε ένα site για εξαφανισμένα παιδιά, κι ένα ολόιδιο παιδικό μπλουζάκι με έναν πανομοιότυπο λεκέ, στην ντουλάπα με τις λιγοστές αναμνήσεις από την παιδική ηλικία του. Ξεκινώντας να ανακαλύψει την πραγματική του ταυτότητα, σύντομα μαθαίνει ότι οι γονείς του δεν είναι αυτοί που λένε ότι είναι. Οταν αρχίζει να καταδιώκεται από αστυνομία, κυβερνητικούς πράκτορες και μυστηριώδεις φιγούρες του εγκλήματος, η αναζήτηση του Νέιθαν για την αλήθεια μετατρέπεται σε έναν αγώνα για την ίδια του τη ζωή.
Το υποψιάζεσαι από την αρχή, αλλά γίνεται σαφές από τον τρόπο που το φιλμ τελειώνει, δίχως ο ήρωας να γνωρίσει το σημαντικότερο κομμάτι της αλήθειας που ψάχνει: τον πατέρα του. Το «Abduction», δεν κρατά ούτε τα προσχήματα για τις προθέσεις του, ολοκληρώνοντας μεν ένα πρώτο κεφάλαιο, αλλά αφήνοντας ορθάνοιχτη την πιθανότητα ενός ή και περισσότερων σίκουελ.
Οι επικεφαλής της Lionsgate άλλωστε, δεν κρύβουν, πως βλέπουν την ταινία σαν την αρχή ενός εν δυνάμει χρυσοφόρου franchise και φτάνουν ως το σημείο να συγκρίνουν τον Τέιλορ Λότνερ με τον Τομ Κρουζ στις μέρες της νιότης του.
Αν ο Τομ Κρουζ είχε εξελιχθεί σε έναν ηθοποιό (και κυρίως άνθρωπο), έστω οριακά συμπαθή, η παραπάνω παρομοιώση θα χαρακτηριζόταν ιερόσυλη. Τώρα μπορείς απλώς να την ονομάσεις εξωφρενική. Διότι ακόμη κι αν το στέρνο του νεαρού σταρ του «Twilight» είναι θεαματικά «μαρμάρινο» και οι γωνίες του προσώπου του κάνουν το όρος Ράσμορ να ντρέπεται, τα ερμηνευτικά του ταλέντα είναι ακόμη πιο «πέτρινα».
Μπορεί να αρέσει στα κορίτσια (στην Αμερική), αλλά ο Λότνερ δεν δείχνει να έχει την στόφα του action star. Του λείπει η μαγκιά του Τζέισον Στέιθαμ και σίγουρα του λείπει η πολυπλοκότητα του Μάτ Ντέιμον, σε περίπτωση που κάποιος μπορεί να πιστέψει ότι ένα θρίλερ με κυνηγητά, μυστικούς πράκτορες και μπερδεμένες ταυτότητες μπορεί να θυμίζει το «Bourne Identity».
Δυστυχώς η ταινία του Τζον Σίνγκλετον δεν έχει τίποτα απ όσα θα μπορούσαν να την κάνουν κάτι παραπάνω από ορεκτικό για ποπ κορν. Ούτε ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ούτε επαρκή αγωνία, ούτε εκπλήξεις, ούτε καν σεκάνς δράσης που να απολαμβάνεις, ή να θυμάσαι. Αντίθετα μοιάζει να κινείται ράθυμα πάνω στις ράγες μιας προβλέψιμης διαδρομής, σε ένα γεμάτο ευκολίες σενάριο, μια διεκπεραιωτική σκηνοθεσία και σε έναν πρωταγωνιστή που δεν είναι τόσο χαρισματικός, όσο προσπαθούν όλοι να μας πείσουν...
