Ένας νεαρός Περουβιανός αρκούδος με πάθος για οτιδήποτε Αγγλικό, ταξιδεύει από τις αχανείς ζούγκλες της χώρας του μέχρι το Λονδίνο με σκοπό να βρει ένα φιλόξενο σπίτι. Αν και αρχικά διαπιστώνει, με τον πιο σκληρό τρόπο, ότι η ζωή στην πόλη δεν είναι όπως τη φανταζόταν δεν θα αργήσει να πέσει πάνω στην ευγενική οικογένεια των Μπράουν. Η μητέρα και τα παιδιά της οικογένειας, αφού διαβάσουν την ταμπέλα που έχει κρεμασμένη στο λαιμό του (“Παρακαλώ φροντίστε αυτόν τον αρκούδο”), αποφασίζουν να τον πάρουν μαζί τους, προσφέροντάς του μια προσωρινή διαμονή στο ζεστό και φιλόξενο σπίτι τους. Κι ενώ όλα δείχνουν ήρεμα κι ωραία στη συνύπαρξη του σκανδαλιάρη Πάντινγκτον με τη νέα του οικογένεια, τα πράγματα θα έρθουν άνω κάτω όταν το σπάνιο αρκουδάκι μας θα τραβήξει την προσοχή μιας σατανικής ταριχεύτριας ζώων, την οποία υποδύεται η Νικόλ Κίντμαν.
Οι ταινίες για παιδιά έχουν ασφαλώς προχωρήσει πολύ από την εποχή των κλασσικών κινουμένων σχεδίων της Disney και τον τρόπο που η ιδέα της παιδικής αθωότητας γινόταν αντιληπτή τότε. Ακόμη και στις μέρες της Pixar ή των stop motion animation της Laika όμως μοιάζει σπάνιο να βρεις ένα φιλμ σαν το «Παντιγκτον».
Οχι προφανώς για την τεχνική αρτιότητά του, για τον σχεδόν μαγικό τρόπο που ζωντανεύει ο υπέροχος αυτός αρκούδος ανάμεσα τους ανθρώπους που τον φιλοξενούν ή τον λαχταρούν, αλλά κυρίως για τον τρόπο που κατορθώνει να ισορροπήσει την παιδικότητα με τις ιδέες που δίνουν ζωή και το κάνουν αληθινά ενδιαφέρον.
Βεβαίως το «Παντιγκτον» είναι πρώτα απ όλα μια γιορτή για τα μάτια, μια συλλογή από ταμπλό πλούσια σε γεμάτα χιούμορ, μικρές λεπτομέρειες, ένας θρίαμβος του set design και των μη ενοχλητικών ψηφιακών εφέ που λειτουργεί αψεγάδιαστα. Είναι και μια απολαυστική περιπέτεια γεμάτη αστείες στιγμές έστω κι αν έχει ένα μικρό αγκάθι (ή μήπως είναι βελάκι με αναισθητικό;) καρφωμένο στο πλευρό της
Είναι όμως την ίδια στιγμή ένα υπέροχο φιλμ που μιλά για την ανάγκη του να ανήκεις και την μεγαλοσύνη του να αποδεχτείς, για την διαφορετικότητα που δεν είναι τόσο απειλητική αν την κοιτάξεις δίχως φόβο, για το τι κάνει μια οικογένεια, ακόμη και για το μεταναστευτικό στις μέρες μιας Ευρώπης εχθρικής σε ό,τι ξένο.
Ομως το «Παντιγκτον» δεν είναι μια πολιτική μπροσούρα και οι δημιουργοί του ξέρουν καλά πως τα παιδιά (στην πραγματικότητα και οι μεγάλοι) δέχονται πιο εύκολα ένα μήνυμα μέσα από το συναίσθημα. Κι έτσι παραδίδουν μια ταινία που κάνει όλα όσα πρέπει να κάνει κάθε ταινία -και ειδικά μια ταινία για παιδιά: Είναι έξυπνη, απολαυστική, άρτια, αστεία και τρυφερή και πλούσια σε ενδιαφέρουσες ιδέες.
Δεν ξέρω το μπορεί να ζητά από ένα δίωρο στο σινεμά ένας θεατής οποιασδήποτε ηλικίας, αλλά το «Πάντιγκτον», τα έχει σχεδόν όλα!
