Το φιλμ που ο Τζέι Τζέι Εϊμπραμς περιγράφει ως «συγγενή πρώτου βαθμού» του «Cloverfield» του 2008 (ναι αυτή τη μικρή ταινία που έκανε το δημιουργό της διάσημο τόσο ώστε να σκηνοθετήσει το έβδομο επεισόδιο του «Πολέμου των Αστρων»), γυρίστηκε το 2014 από τον Νταν Τράχτενμπεργκ και μέχρι πρόσφατα είχε τον τίτλο «Valencia» ή «The Cellar». Και αφηγείται την ιστορία μιας νεαρής κοπέλας που μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα βρίσκει καταφύγιο σε ένα κελάρι. Αν και υποπτεύεται ότι έχει πέσει θύμα απαγωγής από έναν παρανοϊκό που πιστεύει ότι έχει έρθει το τέλος του κόσμου, η κοπέλα θα προσπαθήσει να το σκάσει διακινδυνεύοντας να βγει έξω σε ένα κόσμο όπου όντως τίποτα δεν είναι πλέον ζωντανό...
Θα το παραδεχτούμε. Στο τέλος του «10 Cloverfield Lane», το οποίο επισταμένα ζητήθηκε να μην αποκαλύψουμε -όχι ότι θα το κάναμε ποτέ- όλα όσα η ταινία έχει χτίσει με προσοχή κι επιμέλεια, όλη η αγωνία, όλη η υπόγεια (δίχως καμιά διάθεση λογοπαιγνίου) και υπόκωφη ένταση που έχει στηθεί στην διάρκειά του, εκτινάσσεται στην σφαίρα του αναληθούς και του σχεδόν αστείου, αλλά ακόμη κι αυτό δεν είναι αρκετό για να μειώσει την απόλαυση που το φιλμ σου προσφέρει.
Με την λιτότητα μιας παλιομοδίτικης σχεδόν b-movie, με την αίσθηση ενός θρίλερ που θα μπορούσε να ανήκει στην φιλμογραφία του Χίτσκοκ (η ηρωίδα εγκαταλείπει την πόλη με ένα αυτοκίνητο όπως εκείνη στο «Ψυχώ» για να βρεθεί στο έλεος ενός άντρα με βαθιά προβλήματα), το φιλμ του Τράχτενμπεργκ λειτουργεί θαυμάσια όσο σε κρατά στο σκοτάδι για την αλήθεια του τι έχει πραγματικά συμβεί έξω από το υπόγειο καταφύγιο, για τα κίνητρα και την αληθινή φύση των ηρώων.
Η Μέρι Ελίζαμπεθ Γουίνστεντ και κυρίως ο Τζον Γκούντμαν είναι εξαιρετικοί στους βασικούς ρόλους και η σκηνοθεσία ξέρει πως να εκμεταλλεύεται κάθε μικρή λεπτομέρεια και κάθε γωνιά του περιορισμένου χώρου για να κορυφώσει την κλειστοφοβική, αποπροσανατολιστική της αίσθηση. Και το πετυχαίνει με σχεδόν απρόσμενα αποτελεσματικό τρόπο, κάνοντας ένα ηλεκτρισμένο φιλμ που αποφεύγει τα κλισέ και την θεατρικότητα και σε κρατά στην άκρη της καρέκλας σου.
Μέχρι την στιγμή που λίγο πριν το τέλος αποφασίζει να τα τινάξει όλα στον αέρα με σχεδόν αξιογέλαστο τρόπο, που ναι μεν έρχεται ως ένα μικρό σοκ, αλλά που είναι τόσο υπερβολικό που δύσκολα μπορείς να πάρεις στα σοβαρά. Αλλά που σε κάθε περίπτωση μπορείς να καταλάβεις και να συγχωρήσεις και που ούτως ή άλλως δεν κατορθώνει να σου πάρει πίσω την απόλαυση που η ταινία σου προσέφερε στην διάρκειά της.
Δείτε εδώ μερικές σκηνές από το «10 Cloverfield Lane»:
