Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου (Beasts Of The Southern Wild) του Μπεν Ζάιτλιν
H Xασπάπι είναι 6 χρονών. Ζει με τον ημιάγριο, σκληρό και μονίμως μεθυσμένο πατέρα της στον εξαθλιωμένο μικρόκοσμο του Μπάθταμπ, ενός νησιού στην ακτή της Λουιζιάνα στα όρια του φράγματος της Νέας Ορλεάνης, λίγο πριν την μεγάλη καταιγίδα. Η Χασπάπι είναι old soul. Αντιλαμβάνεται το φυσικό κόσμο σαν ένα εύθραυστο ιστό πραγμάτων κι ότι η ίδια είναι ένα μικρό κομμάτι σ' αυτή την ισορροπία - σέβεται, αλλά δε φοβάται τα μεγαλύτερα και τα μυθικά πλάσματα της ύπαρξής μας. Οταν ξεσπάσει η καταιγίδα κι ο κόσμος της κινδυνέψει να εξαφανιστεί η Χασπάπι θα σταθεί με δύναμη και σοφία στο πλευρό του πατέρα και του τόπου της, αναγκάζοντάς μας να ντραπούμε βαθιά. Ποιοι είμαστε εμείς, οι πολιτισμένοι, που λυπηθήκαμε την κατάντια του φτωχικού νότου; Τι πραγματικά ξέρουμε για την επιλογή αυτών των ανθρώπων να ζουν στο φωταγωγημένο από πυροτεχνήματα και τραγούδια περιθώριό τους; Πόσοι έχουμε τη δύναμη και την περηφάνια και τη στωικότητα ενός 6χρονου κοριτσιού που αντιλαμβάνεται τον πόνο, το μεγαλείο, το δώρο της ζωής σε όλο του το μεγαλείο;
Power Points
Ο Μπεν Ζάιτλιν σ' ένα γεμάτο αυτοπεποίθηση, ηλεκτρισμένο ντεμπούτο (που συγκλόνισε το φεστιβάλ του Sundance κι έφτασε μέχρι τα Οσκαρ) συνθέτει μία ταινία που φλερτάρει τόσο με τον σκληρό ρεαλισμό του κατεστραμμένου από την Κατρίνα νότου, όσο και με ένα μυθολογικό σύμπαν - όπου η παιδική φαντασία, το μυστήριο της φύσης και το μεγαλείο του να είσαι ζωντανός χορεύουν τους εκστατικούς τους χορούς στο σενάριο και την εικόνα. Πολλοί συνέκριναν την παγανιστική ενέργεια της κινηματογράφησης με το σινεμά του Κουστουρίτσα, αλλά εμείς διακρίναμε μία Φελινική διονυσιακή επήρεια και μία αλά Τέρενς Μάλικ κοσμική φιλοσοφία να κινεί την κάμερα του Ζάιτλιν. Τίποτα όμως δεν έκανε την ταινία τόσο αυτόματα ερωτεύσιμη, όσο η πολυβραβευμένη μικρούλα Κουαβεζανέι Γουόλις. Η πιτσιρίκα πρωταγωνίστρια κέρδισε επάξια βραβεία, υποψηφιότητες και τις καρδιές μας ερμηνεύοντας τη Χασπάπι με την ωμότητα ενός λαβωμένου αγριμιού και την ωριμότητα ενός δυνατού, πραγματιακά μυθικού πλάσματος.
Θα μείνει κλασική γιατί...
Γιατί ξεχώρισε από όλες τις άλλες ταινίες που κυκλοφόρησαν στο ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά των τελευταίων χρόνων με το δικό της αυτόφωτο κινηματογραφικό ύφος, τη γενναία της παραδοξότητα, το ευαίσθητο, σύνθετο και σχεδόν «ευρωπαϊκά» φιλοσοφημένο σενάριο και μία πρωταγωνίστρια που αν δεν εξαφανιστεί όπως τα περισσότερα παιδιά-θαύματα της μεγάλης οθόνης, την περιμένουμε να γράψει Ιστορία.
Γράψαμε στο Flix
Το σινεμά του Ζάιτλιν, έχει κάτι από την χαλαρή υφή ενός παραμυθιού ή ενός ονείρου, αλλά και μαζί την αμεσότητα ενός ύφους σχεδόν ντοκιμαντερίστικου. Στα ενενήντα λεπτά της διάρκειάς του, μοιάζει τόσο πυκνό και έντονο, που βγαίνεις από την αίθουσα νιώθοντας πως έχεις περάσει μια ολόκληρη ζωή με τους χαρακτήρες. Η καρδιά του φιλμ είναι τόσο μεγάλη που χωρά ολόκληρη την αίθουσα μέσα της, γιατί η γοητεία αυτής της σχεδόν πρωτόγνωρης εμπειρίας που αγγίζει τόσο το θυμικό όσο και το μυαλό, σου θυμίζει ξανά την πρωταρχική χαρά του να βλέπεις σινεμά... Διαβάστε ολόκληρη την κριτική για Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου εδώ.
.
Η σκηνή που δε θα ξεχάσουμε
Ενα μικρό κορίτσι αναγκάζει τα άγρια πλάσματα να γονατίσουν μπροστά της, μία μικρή γητεύτρια που δαμάζει τα επιθετικά τους ένστικτα κοιτώντας τα με δύναμη και χωρίς φόβο στα μάτια. «Είστε οικογένεια. Αλλά πρέπει να φροντίσω για τη δική μου...»
Και κάτι ακόμη...
Ο Μπεν Ζάιτλιν συναντιέται με το Flix και εξηγεί πώς ανακάλυψε την Κουαβεζανέι Γουόλις: «Την βρήκαμε κάναμε κάστινγκ σε όλη την Λουιζιάνα, για να τα καταφέρουμε είδαμε 3.500 με 4.000 παιδιά. Είχαμε 8 ανθρώπους που έψαχναν για οχτώ ολόκληρους μήνες, σε σχολεία, σε θεατρικές ομάδες, σε εκκλησίες. Στην πραγματικότητα μένει μόλις είκοσι λεπτά μακριά από την πόλη που θα κάναμε τα γυρίσματα. Ηταν καθαρά θέμα τύχης. Είδαμε 4000 παιδιά , αλλά θα μπορούσαμε να είχαμε δει και 20.000 και να μην την είχαμε βρει. Εγώ την είδα στη δεύτερη ακρόασή της και ήταν μια από εκείνες τις στιγμές που οι ουρανοί ανοίγουν και το σύμπαν χαμογελά. Η στιγμή που ήξερα ότι μπορώ να κάνω την ταινία....» Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη με τον Μπεν Ζάιτλιν.
