Ηταν τέτοια εποχή πριν ένα χρόνο, όταν στους κινηματογράφους κυκλοφόρησε η επιχρωματισμένη εκδοχή του «Η Γυνή να Φοβήται τον Ανδρα» του Γιώργου Τζαβέλλα με αφορμή τα 50 χρόνια της Καραγιάννης-Καρατζόπουλος.
Τότε γράφαμε στο Flix:
Ο επιχρωματισμός της ταινίας που έγινε με αφορμή τα 50 χρόνια της εταιρίας Καραγιάννης – Καρατζόπουλος (η οποία κατέχει και τα δικαιώματα αρχικής παραγωγής της Δαμασκηνός – Μιχαηλίδης), ερχεται μισό αιώνα μετά τη δημιουργία της για να αποδείξει το αυταπόδεικτο. Και δεν αναφέρεται κανείς στο γεγονός πως έτσι κι αλλιώς η διαδικασία επιχρωματισμού ταινιών σε Χόλιγουντ, Μπόλιγουντ και Ευρώπη που ξεκίνησε τη δεκαετία του '70 για να μεσουρανήσει στα 80s, εξαφανίστηκε έκτοτε ως «αποτυχημένη» ως προς την αρχική της φιλοδοξία να γνωρίσει παλιές ταινίες σε νέο κοινό.
Το αυταπόδεικτο; Η έγχρωμη «Γυνή να Φοβήται τον Ανδρα» μοιάζει παλιότερη από την ασπρόμαυρη πρωτότυπη εκδοχή της.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη γνώμη μας για το «εγχρωμο» «Η Γυνή να Φοβήται τον Ανδρα»
Η ταινία βγήκε στις αίθουσες, το κοινό δεν ακολούθησε. Παίχτηκε στην τηλεόραση, δεν δημιούργησε κάποιο trend, αφού η ταινία συνεχίζει τις επαναληπτικές προβολές της όπως και πριν στην ασπρόμαυρη εκδοχή της και τώρα ένα χρόνο μετά ένα τρέιλερ στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤ1 προαναγγέλει την προβολή της επιχρωματισμένης εκδοχής του «Της Κακομοίρας» του Ντίνου Κατσουρίδη.
Δείτε μερικά πλάνα από την «έγχρωμη» ταινία σε αυτό το τρέιλερ:
Τον επιχρωματισμό υπογράφει ξανά η αμερικάνικη West Wing, η οποίς είχε επιμεληθεί και την ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα, με συνέπεια και επαγγελματισμό στο τεχνικό μέρος, αλλά χωρίς φυσικά να μπορεί να αντιληφθεί τη σημασία που έχουν αποκτήσει για το συνειδητό και το ασυνείδητο ταινίες όπως το «Της Κακομοίρας» ακριβώς επειδή είναι ασπρόμαυρα - και μην ξεχνάμε πως και εδώ, όπως και στην περίπτωση του «Η Γυνή να Φοβήται τον Ανδρα» συνειδητά ασπρόμαυρα.
Η απάντηση στην ερώτηση του τίτλου «Ποιος θέλει να δει χρωματιστό τον Ζήκο;» είναι εύκολη. Κανείς.
Οσοι την παρακολουθήσουν στην προβολή της το Σάββατο 18 Μαρτίου στις 20.00 θα είναι μόνο από περιέργεια. Γρήγορα, όπως και στην περίπτωση της ταινίας του Γιώργου Τζαβέλλα θα πιάσουν τον εαυτό τους να επαναλαμβάνουν ατάκες, να γελάνε και να παρακολουθούν την ταινία σαν να ήταν ασπρομαυρη. Σαν να μην επιχρωματίστηκε ποτέ. Και έτσι θα συνεχίσουν να τη βλέπουν, αφού εκτός ίσως από αυτήν την πρώτη προβολή της, δύσκολα θα εμπιστευτεί κάποιος για μελλοντική προβολή αυτήν την εκδοχή από τη δοκιμασμένη πρωτότυπη ασπρόμαυρη.
[Με αφορμή την αναφορά μας στην Καραγιάννης - Καρατζόπουλος, ας αναφερθούμε στην απαράδεκτη πρακτική των «φορετών» τίτλων τέλους που έχει εισάγει σε όλες τις ταινίες της βιβλιοθήκης της η εταιρία, καταστρέφοντας μερικά από τα πιο διάσημα τελικά πλάνα στην ιστορία του ελληνικού σινεμά]
Διαβάστε ακόμη:
