«Ο Θεός κατάλαβε ότι το φως είναι καλό και το ξεχώρισε από το σκοτάδι». Μ' αυτή τη φράση από τη Γένεση ξεκινά η νέα ταινία του Πάμπλο Λαραΐν, «El Club» («Η Μυστική Λέσχη») και μοιάζει να περιγράφει το ίδιο το σινεμά του 40χρονου σκηνοθέτη από τη Χιλή. Σε κάθε του ταινία, από το «Tony Manero» του 2008, στο «Post Mortem» του 2010, στο «No» που αναγνώρισε και το ελληνικό κοινό πρόπερσι, μεταμορφώνοντάς το σε μια από αυτές τις σπάνιες κι υπέροχες καλλιτεχνικές/εμπορικές επιτυχίες, ο Πάμπλο Λαραΐν κάνει ακριβώς αυτό. Περιπλανιέται στο βαθύ σκοτάδι και, με λίγο κυνισμό, με λίγο χιούμορ, με μεγάλη οξυδέρκεια, διακρίνει κι υπογραμμίζει το φως. Ακόμα και σ' αυτήν εδώ, τη νέα του ταινία, που καταφέρεται βίαια εναντίον της πατροπαράδοτης αλλά και της νέας Καθολικής Εκκλησίας, χωρίς να παραλείπει να δει και μια δυσδιάκριτη πλευρά αθωότητας στην πίστη.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για τη «Μυστική Λέσχη»
Το «El Club» του Πάμπλο Λαραΐν, βραβευμένο με την Αργυρή Αρκτο στο Βερολίνο, είναι μια ταινία συναρπαστική. Πέντε άνθρωποι, τέσσερις άντρες και μια γυναίκα, ζουν μαζί σ' ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα. Καθαρίζουν, μαγειρεύουν, περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους εκπαιδεύοντας τον σκύλο τους, που παίρνει μέρος σε αγώνες, κερδίζει και τους φέρνει ένα σωρό λεφτά. Αυτοί οι πέντε άνθρωποι δεν είναι τυχαίοι: είναι άνθρωποι του Θεού, καθολικοί ιερείς και μια καλόγρια, που δεν ασκούν πια το λειτούργημά τους. Γιατί έχουν όλοι αμαρτήσει. Ο ένας βίαζε ανήλικα αγόρια, ο άλλος πουλούσε βρέφη σε ζευγάρια εν αγνοία των βιολογικών γονιών, ο άλλος καρπωνόταν χρήματα του στρατού, εκείνη χτυπούσε το κοριτσάκι που υιοθέτησε από την Αφρική. Ανθρωποι του Θεού και της Καθολικής εκκλησίας, παλιάς και «νέας». Οι οποίοι, αντί να κατηγορηθούν ανοιχτά και να καταδικαστούν, να φυλακιστούν, εκθέτοντας έτσι την Εκκλησία, τοποθετούνται σε σπίτια-κρυφές φυλακές, όπου ζητούν συγχώρεση, ή απλώς στοιχηματίζουν σε σκυλιά. Παλιά εγκλήματα, νέες τιμωρίες.
Ενώ βρίσκεται στο Παρίσι, μοντάροντας ήδη την επόμενη ταινία του, ο Πάμπλο Λαραΐν μίλησε στο Flix για να βάλει κάποια πράγματα στη θέση τους, σ' αυτό το μπερδεμένο κουβάρι που ονομάζεται συλλογική συνείδηση και Πίστη. Διαβάστε παρακάτω όσα μας είπε.
Δε συμφωνώ μ' όποιον βρίσκει αυτήν την ταινία πεσιμιστική, ή κυνική. Υπάρχει μεγάλη Πίστη σ' αυτήν την ταινία. Είναι ένα φιλμ για τη συμπόνοια, τη συγχώρεση και την έλλειψή της. Το απόφθεγμα που εμφανίζεται στους τίτλους της αρχής, από τη Γένεση, έχει βέβαια μεγάλη θεολογική σημασία, αναφέρεται στον Θεό που μάς οδηγεί στο να δούμε. Την ίδια ώρα αναφέρεται στην ευκαιρία που έχει η ανθρωπότητα να βρεθεί εκεί όπου θέλει να βρεθεί. Να έχει την ελευθερία της επιλογής. Ομως οφείλουμε, κάποια στιγμή, να επιλέξουμε.
Δεν ήταν σκοπός μου να κάνω ένα κατηγορώ εναντίον της Καθολικής Εκκλησίας. Ηθελα να καταπιαστώ με κάτι σύγχρονο. Η Εκκλησία σήμερα βρίσκεται με μια κατάσταση τρομακτικής εσωτερικής σύγκρουσης. Ιερείς από την «παλιά» Εκκλησία λειτουργούν όπως πριν 2.000 χρόνια, ενώ η «νέα» Εκκλησία είναι πιο ανοιχτή, θέλει να είναι πιο ταπεινή, να συγχωρεί, να βρίσκεται κοντά στους ανθρώπους, να μην τη χαρακτηρίζει η εικόνα του ιερέα με το χρυσό δαχτυλίδι. Αυτές τις δυο κατηγορίες τις συνδέουν δυο πράγματα: η Πίστη, αλλά και ο κοινός φόβος αποκαλύψεων των σκανδάλων, που τώρα, με τα social media, έχουν γίνει πολύ πιο εύκολες.
Ποτέ δε σκέφτομαι ότι είμαι «ένας Χιλιανός σκηνοθέτης». Απλώς δουλεύω. Δεν μπορείς ν' αρνηθείς το ποιος είσαι, το από πού είσαι κι αυτή είναι κι η ομορφιά του να δουλεύεις με τα υλικά που βρίσκονται γύρω σου. Ομως είμαι πολύ υπερήφανος που ανήκω στη νέα γενιά σκηνοθετών από τη Λατινική Αμερική, που έχει αποδείξει ότι διαθέτει τεράστια δύναμη.
Η επόμενη ταινία μου είναι για τον Πάμπλο Νερούδα. Εχουμε τελειώσει το γύρισμα και μοντάρουμε. Απ' το 1947 ως το 1949 στη Χιλή ο Κομμουνισμός ήταν παράνομος, οπότε ο Νερούδα προσπαθούσε να διαφύγει. Ενας αστυνομικός τον καταδίωκε επίμονα κι έτσι η ταινία είναι αυτό το κυνήγι της γάτας με το ποντίκι, είναι νουάρ, με πολλή λογοτεχνία, μαύρο χιούμορ, ποίηση, πολιτική. Περνάω πολύ καλά κάνοντάς τη και μόνο εύχομαι να έβγαινε τώρα για να τη δει ο κόσμος!
