Το «The Brutalist» του Μπρέιντι Κορμπέ είναι η ταινία που έχει, ήδη, καθορίσει τη χρονιά. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι, απαραίτητα, καταπληκτική, ότι μας άρεσε πολύ, ότι κάθε πλευρά της είναι εξίσου ενδιαφέρουσα. Σημαίνει, ωστόσο, ότι πέρα από τη μεγάλη χρονική διάρκειά της (στα 215 λεπτά, συμπεριλαμβανομένου ενός 15λεπτου, προσχεδιασμένου από τον σκηνοθέτη, διαλείμματος) και τη μεγάλη χρονική διάρκεια που καλύπτει η πλοκή της, η ταινία προσφέρει και κάτι άλλο, ακόμα πιο μεγάλο: μια ματιά στο είδος του σινεμά που μπορεί να καταφέρει ένας εμπνευσμένος σκηνοθέτης έξω από το σύστημα, και το σύστημα να τη διεκδικήσει.
Εάν η ταινία του Μπρέιντι Κορμπέ σε κερδίσει, θα σε κερδίσει πέρα για πέρα, όπως φαίνεται και στην κριτική του Flix. «Μοιάζει σχεδόν απίστευτο ότι ένας σκηνοθέτης στην τρίτη του ταινία (και στα 36 του χρόνια), σε ένα κινηματογραφικό τοπίο που δείχνει να προκρίνει μόνο σίγουρα στοιχήματα, μπορεί όχι μόνο να συλλάβει αλλά και να φέρει εις πέρας ένα φιλμ τόσο φιλόδοξο, μεγαλοπρεπές και γεμάτο ρίσκα.»
Εάν η ταινία δεν σε αγγίξει (γιατί είναι υπερφίαλη, γιατί κάτω από την εστέτ επιδερμίδα της κι από το συνονθύλευμα κάθε δυστυχίας που μπορεί να τύχει σ' έναν άνθρωπο κι από τη φιλοδοξία της να μιλήσει για το πολιτικό, προσωπικό, υπαρξιακό δράμα ταυτόχρονα και κραυγαλέα, κι από το ανεκδιήγητα σαπουνοπερέ φινάλε της κι από τον έκδηλα φιλοεβραϊκό προσανατολισμό της κι από το «θέλω να γίνω Πολ Τόμας Αντερσον» αλλά δεν τον πιάνω, κρύβεται μια απλοϊκότητα σχεδόν καταδικάσιμη), είναι όμως βέβαιο ότι θα σε συγκινήσει ο τρόπος με τον οποίο έγινε.
Κατ' αρχάς, είναι η ταινία ενός νεαρού auteur. Ο Μπρέιντι Κορμπέ, σε συνεργασία με τη συνσεναριογράφο σύζυγό του, έχει δείξει ήδη από τη «Γέννηση Ενός Ηγέτη» κι από το «Vox Lux» ότι έχει το δικό του όραμα, με έμφαση στην αισθητική, στο κυνήγι της αυτοεκπλήρωσης των ηρώων του, στην αναμέτρησή τους με κάτι «μεγαλύτερο», είτε αυτό είναι η μοίρα, είτε η διασημότητα, είτε η σωτηρία της ψυχής. Το σινεμά διακρίνεται από μεγαλόπνοες ιδέες, και πάντα στις ρεαλιστικές ιστορίες του δίνει και μία απόχρωση του Θείου, του υπεράνθρωπου, ακόμα-ακόμα ενός πολύ σύγχρονου νιχιλισμού.
Σε μια εποχή όπου η δημιουργική ελευθερία αποκτά όλο και περισσότερους περιορισμούς, που το αμερικανικό (και τόσο καθοριστικό, για να μην κρυβόμαστε), σινεμά στρέφεται είτε σε έργα κατάλληλα να γίνουν content σε πλατφόρμες, είτε σε δοκιμασμένες και άρα βαρετές δοκιμασμένες συνταγές, είναι πολύ σημαντικό ένας σκηνοθέτης (σεναριογράφος, παραγωγός) να επιχειρεί να ορίσει την τέχνη του και, ακόμα περισσότερο, να καταφέρνει να την κάνει γνωστή, διακεκριμένη, θριαμβευτική, χωρίς να θυσιάσει το όραμά του.»
Επιπλέον, ακολουθεί μια πορεία πεισματική θα έλεγε κανείς: ξεκίνησε ως ηθοποιός για μια αναγνωρίσιμη αλλά σύντομη καριέρα και πέρασε στη σκηνοθεσία αρνούμενος να συμβιβαστεί με ό,τι δεν του ταιριάζει, διεκδικώντας πάντα, όπως διαρκώς διαλαλλεί, το director's cut, τη δική του έγκριση του τελικού αποτελέσματος μιας ταινίας, χωρίς την παρέμβαση παραγωγών ή στούντιο. Κι η αλήθεια είναι ότι αυτή η μοναχική πορεία του τον οδήγησε σήμερα σε μια ταινία που, έχοντας κερδίσει το Βραβείο Σκηνοθεσίας στη Βενετία, διεκδικεί 10 Βραβεία Οσκαρ, σε όλες τις βασικές κατηγορίες.
Κυρίως, είναι ένας σκηνοθέτης που λατρεύει και τιμά την τέχνη του κινηματογράφου. Οχι μόνο επειδή ανέστησε τη VistaVision και έβγαλε από τα ντουλάπια τα φιλμ της Kodak και διεκδίκησε μεγάλες οθόνες για να χωρέσουν το όραμά του. Αλλά και γιατί, έχοντας δοκιμάσει, με αρνητική επίγευση, τα γυρίσματα στην Αμερική με το «Vox Lux», δεν δίστασε να γυρίσει το «The Brutalist» στα στούντιο της Ουγγαρίας, επειδή του ταίριαξε καλύτερα η προσβασιμότητα και η συνεργατικότητά τους. Και να κατασκευάσει μπρουταλιστικά μεγαθήρια και να γυρίσει πλάνα με δεκάδες κομπάρσους και να διανύσει δεκαετίες ανθρώπινης ζωής και Ιστορίας, μ' ένα budget πολύ μικρό για αμερικανικές παραγωγές αυτού του μεγέθους, δηλαδή με λιγότερα από 10 εκ. δολάρια.
Σε μια εποχή όπου η δημιουργική ελευθερία αποκτά όλο και περισσότερους περιορισμούς, που το αμερικανικό (και τόσο καθοριστικό, για να μην κρυβόμαστε), σινεμά στρέφεται είτε σε έργα κατάλληλα να γίνουν content σε πλατφόρμες, είτε σε δοκιμασμένες και άρα βαρετές δοκιμασμένες συνταγές, είναι πολύ σημαντικό ένας σκηνοθέτης (σεναριογράφος, παραγωγός) να επιχειρεί να ορίσει την τέχνη του και, ακόμα περισσότερο, να καταφέρνει να την κάνει γνωστή, διακεκριμένη, θριαμβευτική, χωρίς να θυσιάσει το όραμά του. Γι' αυτό και παρότι το «The Brutalist» μπορεί να μην είναι για όλους η καλύτερη ταινία της χρονιάς, είναι μάλλον η πιο σημαντική και η επίδραση και η επιτυχία της θα δώσει φως στα χρόνια που έρχονται.
To «The Brutalist» είναι υποψήφιο για δέκα βραβεία Οσκαρ (Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία, Α' Ανδρικός Ρόλος, Β' Ανδρικός Ρόλος, Β' Γυναικείος Ρόλος, Πρωτότυπο Σενάριο, Μουσική, Φωτογραφία, Μοντάζ, Σκηνικά)
Προβλέψεις, προγνωστικά, εκπλήξεις και ανατροπές - όλος ο δρόμος προς τα Οσκαρ στο ειδικό τμήμα του Flix The Road to the Oscars που ανανεώνεται συνεχώς και θα μας οδηγήσει στην 97η Απονομή των Βραβείων Οσκαρ στις 2 Μαρτίου από το Dolby Theatre στο Χόλιγουντ.