«Μου αρέσει η ποπ μουσική γιατί δεν απαιτεί από τον ακροατή να σκέφτεται πολύ», λέει κάποια στιγμή η νεαρή ηρωίδα του «Vox Lux», Σελέστ, η οποία βρίσκεται στην αρχή μιας τραγουδιστικής καριέρας που θα τη μεταμορφώσει μέσα στα χρόνια σε μια αληθινή ντίβα, στα όρια μιας «καινούριας θρησκείας». Ομως, αντίθετα με τη Σελέστ, η ταινία του Μπρέιντι Κόρμπετ θέλει να κάνει το θεατή της να σκεφτεί βαθιά και πολύ, πάνω σε μια σειρά από θεματικές που καλύπτουν τα πάντα από την pop εικονογραφία μέχρι τις σύγχρονες εκφάνσεις της βίας, τη λατρεία της φήμης και το αντίτιμό της, τη δύσκολη διαχείριση των ψυχολογικών τραυμάτων, τον τρόπο που ακόμη και οι πιο ανιδιοτελείς σχέσεις μπορούν να γίνουν τοξικές.
Το φιλμ ξεκινά με την αφήγηση του Γουίλεμ Νταφόε που μας συστήνει τη Σελέστ στην παιδική της ηλικία και πριν ακόμη συμβεί το γεγονός που θα τη μεταμορφώσει σε διασημότητα. Η νεαρή μαθήτρια θα είναι μια από τις ελάχιστες επιζώσες των μαζικών δολοφονιών από έναν οπλισμένο συμμαθητή της στο σχολείο, κι όταν σε μια εκδήλωση στη μνήμη των θυμάτων θα τραγουδήσει ένα τραγούδι που έγραψε μαζί με την αδελφή της, ολόκληρη η Αμερική θα συγκινηθεί.
Και κάπως έτσι θα ξεκινήσει μια κατακόρυφη ανοδική πορεία προς τη δόξα και την ίδια στιγμή, όπως θα μας αποκαλύψει το τελευταίο μέρος της ταινίας, όταν η ώριμη πια Σελέστ ετοιμάζεται για μια συναυλία στη μικρή της πόλη για ένα θεματικό comeback, μια εξίσου καθοδική πορεία στο πεδίο της προσωπικής της ευτυχίας.
Ο Κόρμπετ θα κινηματογραφήσει την ιστορία της ηρωίδας του, όχι με την απλότητα ενός ποπ τραγουδιού, μα σχεδόν με τη φιλοδοξία μιας αληθινής όπερας, φορτώνοντας την αφήγηση και τις εικόνες με μεγαλόπνοα πλάνα, μεσότιτλους, voice overs, μια σειρά από διαφορετικά κινηματογραφικά φορμά από το 35άρι φιλμ έως τα home videos και τις ξεφτισμένες VHS και ντύνοντας τις εικόνες με μια εντυπωσιακή μουσική του Σκοτ Γουόκερ, αλλά και τα ποπ τραγούδια της Σία.
Μόνο που αυτό που προκύπτει, ακόμη κι αν αναμφίβολα φιλόδοξο και θεαματικό σε επίπεδο κατασκευής, μοιάζει να επισκιάζει αυτό που θα έπρεπε να είναι η ουσία της ταινίας του, το ψυχολογικό πορτρέτο μιας ηρωίδας που αποτελεί με κάποιον τρόπο τον καθρέφτη, την αντανάκλαση μιας ολόκληρης εποχής.
Το «Vox Lux», αγγίζει μια σειρά από ενδιαφέροντα και σύνθετα θέματα, όμως δεν ξέρει τι ακριβώς να τα κάνει στην πορεία, αφήνοντάς τα τελικά ξεκρέμαστα σε ένα φινάλε που είναι με τον τρόπο του όσο εντυπωσιακό αξίζει στην ταινία, μα την ίδια στιγμή τόσο κενό όσο το πιο ελαφρύ ποπ τραγούδι.
