To 2015 το «Η Γέννηση ενός Ηγέτη» του Μπρέιντι Κορμπέτ ήταν μία από τις ταινίες που προκάλεσαν μεγάλη αίσθηση στο φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας και το σκηνοθετικό ντεμπούτο του νεαρού Αμερικανού ηθοποιού, γνωστού από τη συμμετοχή του σε δημιουργίες μεγάλων Ευρωπαίων δημιουργών, όπως του Μίκαελ Χάνεκε (το αμερικανικό ριμέικ του «Funny Games»), του Λαρς Φον Τρίερ («Dogville», «Melancholia»), του Μπερτράν Μπονελό («Saint Laurent: Η Χρυσή Eποχή») και του Ρούμπεν Εστλουντ («Ανωτέρα Βία») κατάφερε τελικά να φύγει από τη Μόστρα με δύο μεγάλα βραβεία, το βραβείο Ντίνο Ντε Λαουρέντις για τον καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη και το βραβείο σκηνοθεσίας του παράλληλου διαγωνιστικού τμήματος των Οριζόντων. Τρία χρόνια μετά, προβάλλεται για πρώτη φορά στη χώρα μας, για να συστήσει στο εγχώριο κοινό ένα από τα πιο αλλόκοτα, ατμοσφαιρικά και φιλόδοξα πρωτόλεια των τελευταίων χρόνων.
Βασισμένο στο διήγημα του Ζαν Πολ Σαρτρ με τον ίδιο τίτλο, όχι όμως πιστή μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη, το «Η Γέννηση ενός Ηγέτη» δανείζεται τον προβληματισμό του μεγάλου Γάλλου υπαρξιστή για τη γενεαλογία του κακού και την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη του 20ου αιώνα και τον μετατρέπει σε μια οπερατικών διαστάσεων ψυχαναλυτική σπουδή για τα παιδικά χρόνια του μέχρι λίγο πριν το τέλος ανώνυμου πρωταγωνιστή της ταινίας, ενός μετέπειτα ηγέτη- δικτάτορα από αυτούς που ταλάνισαν την πολιτική και διπλωματική διεθνή σκηνή του προηγούμενου αιώνα.
Η τρίλεπτη εισαγωγή με τα ασπρόμαυρα κι εφιαλτικά επίκαιρα μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο συνοδεία της οργιαστικής ατονικής μουσικής του Σκότ Γουόκερ πριν τους τίτλους έναρξης δίνει τον τόνο για τα όσα ζοφερά θα ακολουθήσουν. Στα περίχωρα του Παρισιού του 1918 ένα μικρό αγόρι μεγαλώνει με τη Γερμανίδα θεοσεβούμενη μητέρα του και τον αυστηρό και συνήθως απόντα πατέρα του, έναν Αμερικανό διπλωμάτη και δεξί χέρι του Προέδρου Γουίλσον, ο οποίος έχει αναλάβει για λογαριασμό της Αμερικανικής Κυβέρνησης τις πυρετώδεις διαβουλεύσεις για την συνθήκη ειρήνης που θα τερματίσει τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και θα μείνει αργότερα γνωστή στην ιστορία ως Συνθήκη των Βερσαλλιών, οδηγώντας σε μια πρώτη αναδιανομή της Ευρώπης. Μόνος σε ένα τεράστιο, σχεδόν γοτθικό, σπίτι και σε ένα μουντό και ανήλιο περιβάλλον, ο μικρός πρωταγωνιστής θα εκδηλώσει μέσα από τρεις σταδιακά κλιμακούμενες “κρίσεις” (που αποτελούν και τα τρία κεφάλαια της ταινίας) την επιθετική και αποκλίνουσα συμπεριφορά του, πρώτα απέναντι στους γονείς του και κυρίως στη μητέρα του, μετά στο υπηρετικό προσωπικό και στη δασκάλα του, με την οποία θα έχει την πρώτη σεξουαλική του αφύπνιση, και στο τέλος, μετά από πολλά χρόνια, απέναντι στην ίδια την Ιστορία, αφού η τελική σκηνή θα αποκαλύψει πέρα από το όνομά του και το γεγονός ότι ο Πρέσκοτ έχει γίνει ένας δικτάτορας.
Με την αρωγή της υποβλητικής φωτογραφίας του Λολ Κρόλεϊ και της αριστουργηματικής μουσικής επένδυσης του Σκοτ Γουόκερ, ο Μπρέιντι Κορμπέτ οπτικοποιεί με σιγουριά και αυτοπεποίθηση φτασμένου δημιουργού τη θεμελιακή συσχέτιση της φασιστικής ιδεολογίας με την αυταρχική καταπίεση των ορμών στην παιδική ηλικία, υπαινικτικά ως προς τα κίνητρα κι εξπρεσσιονιστικά ως προς τη δυσοίωνη περιρρέουσα ατμόσφαιρα μέσα στην οποία συντελείται, κι αυτή η αντίστιξη καθιστά την ταινία του τόσο περίεργη και τόσο γοητευτικά αταξινόμητη.
Ο μικρός Τομ Σουίτ είναι πραγματική αποκάλυψη στον κεντρικό ρόλο του μικρού Πρέσκοτ και με την αγγελική και δαιμονική ταυτόχρονα μορφή του θυμίζει τον Ντέμιαν στην «Προφητεία» του Ρίτσαρντ Ντόνερ, υπαινισσόμενος μια διαρκή κι αόρατη απειλή πίσω από ένα φαινομενικά αθώο προσωπείο. Το υπόλοιπο εντυπωσιακό καστ (Μπερενίς Μπεζό, Τρέισι Μάρτιν, Σον Κάνινγκχαμ, Γιολάντ Μορό και ο φίλος του σκηνοθέτη Ρόμπερτ Πάτινσον σε ένα μικρό, αλλά χαρακτηριστικό πέρασμα) στέκεται δορυφορικά απέναντι στον κεντρικό χαρακτήρα της ταινίας κι επισκιάζεται από τη σαρωτική παρουσία του.
Εκεί που χωλαίνει, ενδεχομένως, η ταινία του Κορμπέτ είναι στη διακειμενικότητα του οράματος του δημιουργού της. Η «Γέννηση ενός Ηγέτη» δε σημαίνει και την παρθενογένεση μιας ολότελα πρωτοτυπης σκηνοθετικής ματιάς, αλλά οι αναφορές και οι επιρροές του Κορμπέτ είναι εμφανείς κι εύκολα ανιχνεύσιμες καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, με πρώτες και κύριες εκείνες των σκηνοθετών με τους οποίους έχει συνεργαστεί ο νεαρός ηθοποιός. Επιδεικνύοντας το ζήλο ενθουσιασμένου μαθητή με τους δασκάλους που έτυχαν στο διάβα του, ο Κορμπέτ δανείζεται ασύστολα στοιχεία από την οπτική παλέτα και την κοσμοθεώρηση του Χάνεκε, του Τρίερ και του Μπονελό, ενώ ένας καλά εκπαιδευμένος σινεφίλ θεατής δε θα αργήσει να εντοπίσει μια δόση Βισκόντι και Μπερτολούτσι των 70’s στην ταινία. Είναι, όμως, προς τιμή του σκηνοθέτη το γεγονός ότι αυτό το πολύπτυχο homage λειτουργεί τελικά υπέρ της ταινίας και δεν καταλήγει σε μια ξεδιάντροπη κλεψιά.
Θα πρέπει να περιμένουμε το «Vox Lux», τη φετινή νέα ταινία του Μπρέιντι Κορμπέτ με την Νάταλι Πόρτμαν και τον Τζουντ Λο (που ελπίζουμε να δούμε στη χώρα μας πιο σύντομα) για να διαπιστώσουμε αν όντως πρόκειται για έναν εν δυνάμει σπουδαίο δημιουργό. Το «Η Γέννηση ενός Ηγέτη» πάντως είναι χωρίς αμφιβολία το πρώτη ενθαρρυντικό δείγμα για μια τέτοια διαπίστωση.
Η ταινία θα προβάλλεται σε μεταμεσονύκτιες προβολές στον κινηματογράφο ΑΣΤΟΡ.
