Από κοντά, ο Δανός πρωταγωνιστής δεν σου χαρίζεται. Κουβαλά το φλογερό/παγόβουνο σήμα κατατεθέν ταπεραμέντο της κουλτούρας του. Σε κοιτά με εξεταστικό βλέμμα κι ανεξιχνίαστο, περιπαιχτικό μειδίαμα. Η χειραψία του σε κάνει να επανεξετάσεις το IQ των ερωτήσεων στο μυαλό σου, ιδρώνουν οι παλάμες σου, αλλάζεις τη σειρά, σκέφτεσαι τα ζωτικά όργανά σου σε υποχόνδρια τακτοποιημένους καταψύκτες. Οχι αυτή η παγερή προδιάθεση κι επιδερμίδα δεν ζεσταίνεται ποτέ: σε όλη τη διάρκεια της συνέντευξης παραμένει τεντωμένα ευθυτενής, με το τετράγωνο πηγούνι του αυστηρά προτασσόμενο. Μόνο που σταδιακά τα μάτια βγάζουν σπίθες, όσο διασκεδάζουν με την αγωνία σου και ένα διαβολικό, θερμό χιούμορ ξεπετιέται. Κι όλα λάμπουν κάτω από το φως του αστεριού του Βορά. Βγαίνοντας από το δωμάτιο κάνεις απογραφή για το αν έχεις μείνει αρτιμελής κι αναπνέεις ακόμα: χέρια, πόδια, συκώτι, εγκέφαλος, καρδιά. Ε, μπορεί η τελευταία να έχει μείνει πίσω...
Κύριε Μίκελσεν πόσα γνωρίζατε για την ιστορική φιγούρα του Μάικλ Κόλχαας; Είχατε διαβάσει το βιβλίο του Χάινριχ φον Κλάιστ;
Οχι. Αρνήθηκα να το διαβάσω, δεν ήθελα. Ηθελα να διαβάσω κατευθείαν το σενάριο και να αντιμετωπίσω την αλήθεια της ταινίας. Ηταν δουλειά του Αρνό (ντε Παλιέρ) να απομονώσει από το βιβλίο όσα μου ήταν απαραίτητα. Η ιστορική αλήθεια δεν είναι κάτι που με αφορά τόσο πολύ, όσο να υπηρετήσω το ρόλο μου. Αποφάσισα ότι το βιβλίο θα το διαβάσω μετά, από προσωπική περιέργεια κι ανάγκη για γνώση. Tο μόνο που ήξερα είναι ότι ο Μάικλ Κόλχαας είναι μία από τις πιο θρυλικές φιγούρες της γερμανικής ιστορίας. Θα τον πλησίαζα με σεβασμό. Εχουμε κι εμείς θρύλους στο Βορά, που μπορεί να μην γνωρίζει κανείς άλλος λαός. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πλησιάζεις ταπεινός τη φιγούρα τους.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση για το ρόλο; Διαβάζουμε ότι κάνατε μήνες προετοιμασίας...
Ναι, μέναμε σ' ένα στρατόπεδο στην μέση του πουθενά στην επαρχιακή Γαλλία. Επρεπε να αποκτήσω μία μοναδική σχέση με τα άλογα. Υπέροχα πλάσματα και για αυτό πάρα πολύ δύσκολα ζώα. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να κερδίσω την εμπιστοσύνη τους. Ομως τελικά αυτό δεν μου ήταν τόσο δύσκολο, όσο το... να μάθω γαλλικά! Αυτή ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα. Σε κάποια στιγμή τρόμαξα. Τους είπα να ψάξουν έναν Γάλλο ηθοποιό, που να ξέρει από άλογα. Θα ήταν πιο εύκολο για όλους μας. Ομως ο Αρνό ήθελε εμένα. Αυτό με πείσμωσε και του υποσχέθηκα ότι θα δουλέψω σκληρά. Μόλις ξεκίνησαν τα γυρίσματα ένιωσα ελεύθερος. Αν δεν το είχα καταφέρει αυτό θα είχα αποτύχει.
Διαβάστε την κριτική του Flix για το «Θρύλο του Μάικλ Κόλχαας»
Πόσο πιο μεγάλη πρόκληση μπορεί να είναι τα γαλλικά από τη σκηνή που ξεγεννάτε ένα άλογο; Είστε μόνος σας στο πλάνο, ελπίζουμε όχι και στο πλατό...
Υπήρχε εκπαιδευτής και κτηνίατρος στο γύρισμα, οι οποίοι μου έδωσαν 1-2 συμβουλές, αλλά κανείς δεν παρενέβη. Ο,τι βλέπετε να συμβαίνει, συνέβη στην πραγματικότητα. Ηταν το πιο μαγικό πράγμα που έχω κάνει μπροστά από τις κάμερες. Φυσικά κι είχα ανησυχήσει πολύ. Ομως η φύση έχει μία δική της δύναμη να παίρνει τον έλεγχο. Είσαι παρατηρητής και αισθάνεσαι ευλογημένος.
Τι ανακαλύψατε για τον χαρακτήρα μετά από αυτή την εμπειρία; Τι σας έμεινε από την ταινία;
Η ανάγκη να πιστέψω ξανά ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα θυσίαζαν τα πάντα για έναν ηθικό σκοπό. Για κάτι που πιστεύουν. Για τα ιδανικά τους. Αυτή η αυτοθυσία ήταν για μένα συγκινητική. Θα ήθελα να πιστέψω ότι θα το έκανα κι εγώ. Αλλά δεν είμαι σίγουρος αν θα το τραβούσα στα άκρα. Βέβαια μιλάμε για ανθρώπους που ζούσαν 500 χρόνια πριν σε πιο σκληρές κι αδίστακτες και μαύρο/άσπρο εποχές. Αλλά από τον Μάικλ Κόλχαας θα κουβαλώ για πάντα το θάρρος του, το παράδειγμά του. Μπορεί να ζούμε σε άλλους καιρούς και τουλάχιστον στις χώρες μας να μην βρισκόμαστε σε πεδία μάχης, όμως όλοι αγωνιζόμαστε. Εγώ προσωπικά μάχομαι καθημερινά. Δίνω αυτές τις μικρές αδιόρατες μάχες: για τη δημοκρατία, την ισότητα, την ελευθερία του λόγου. Δεν μου έχει δοθεί η ευκαιρία για τις μεγάλες, αλλά πιστεύω ότι η ζωή έχει πολλούς καθημερινούς αγώνες που μας ζητείται να είμαστε σε επαγρύπνηση.
Γνωρίζετε μεγάλη επιτυχία ως Χάνιμπαλ Λέκτερ στην μικρή οθόνη.Ενας ταλαντούχος Ευρωπαίος ηθοποιός είναι καταδικασμένος, λόγω προφοράς, σε μικρή και μεγάλη αμερικανική οθόνη να παίζει τον κακό;
Η αλήθεια είναι ότι στο αμερικανικό σινεμά συμβαίνει μία μεγάλη αντίθεση: για μια χώρα που συγκεντρώνει πληθυσμιακά τις περισσότερες προφορές στον κόσμο, το Χόλιγουντ επιμένει να αρνείται να αποδεχτεί τη διαφορετικότητα. Κατηγοριοποιεί τους ευρωπαίους ηθοποιούς σε παγερούς ρόλους – ρόλους «κακού». Συχνά μου δίνουν οδηγίες να παίζω «ψυχρά» - αυτό «αγόρασαν» από μένα. Δεν με πειράζει. Αυτό το κλισέ με βοήθησε να αποσπάσω το ρόλο του «Χάνιμπαλ Λέκτερ». Λειτούργησε υπέρ μου. Ταυτόχρονα, γνωρίζω πολύ καλά πώς να αναστρέφω τα στερεότυπα. Αλλωστε ένα ψυχρό περίβλημα σου επιτρέπει να κάνεις μεγάλες ανατροπές και εκρήξεις.
Πόσο σας τρόμαξε η σύγκριση με τον εμβληματικό πλέον Αντονι Χόπκινς;
Πολύ, αλλά δεν το άφησα να με επηρεάσει. Θα ήταν καταστροφικό να έχω αυτό το φόβο στο μυαλό μου. Επρεπε να πλησιάσω το χαρακτήρα με τον δικό μου τρόπο. Κι αυτό έκανα. Πάντα θα υπάρχει ένα αντίπαλο δέος σε ό,τι κάνεις. Ομως ο μεγαλύτερος αντίπαλός μου είναι ο εαυτός μου. Αυτόν και τις απαιτήσεις του πρέπει να νικήσω. Αυτό μου αρέσει όμως στη δουλειά μου. Αυτή η αναμέτρηση. Να αποδεικνύω ποιος είναι ο badass.
Τις τελευταίες δεκαετίες το Δανέζικο σινεμά έχει ηγετική θέση στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Από το Δόγμα 95, μέχρι το Οσκαρ του 2011 είστε πρωτοπόροι. Πόσο περήφανος αισθάνεσθαι;
Είμαστε όλοι πολύ περήφανοι. Πρέπει να ξέρετε πάντως ότι και για μας αυτή ήταν μία πορεία συνειδητοποιήσεων. Αρχικά, ήμασταν διεσπασμένοι. Λαρς Φον Τρίερ, Τόμας Βίντερμπεργκ («Οικογενειακή Γιορτή»), Νίκολας Ρεφν («Drive»), Σουζάνε Μπίερ («Ισως, Αύριο») - οι περισσότεροι δούλευαν μόνοι τους. Οταν μάθαμε να συνεργαζόμαστε, άρχισαν οι επιτυχίες. Είναι μεγάλο μάθημα αυτό για μια κινηματογραφία: να καταλάβουν οι δημιουργοί και τα ταλέντα ότι είναι υπέρ τους να βοηθάει ο ένας τον άλλον. Νιώθω περήφανος: και γιατί ήμουν μέρος αυτής της επιτυχίας, αλλά γιατί είμαι σε θέση να παρακολουθώ την επόμενη γενιά που τώρα ξεκινά και βρίσκει ένα έδαφος έτοιμο από εμάς.
Μετά την επιτυχία του «Hannibal» θα μεταναστεύσετε πλέον μόνιμα στην Αμερική; Ή είναι ο ευρωπαϊκός Βοράς αδιαπραγμάτευτα το σπίτι σας;
Ναι, βέβαια. Η ζωή μου είναι στη Δανία. Κοιτάξτε, έχω την πολυτέλεια μέχρι στιγμής να τα συνδυάζω. Μπορώ να δουλεύω κυρίως στη χώρα μου, ταυτόχρονα να γυρίζω ευρωπαϊκές συμπαραγωγές, αλλά και να ταξιδεύω στο Χόλιγουντ και να γεύομαι έναν εντελώς διαφορετικό επαγγελματικό κόσμο. Το κάθε ένα έχει τη χάρη του. Είμαι πολύ τυχερός.
«Ο Θρύλος του Μάικλ Κόλχαας» κυκλοφορεί από σήμερα, Πέμπτη 10 Απριλίου, στις αίθουσες.
Διαβάστε ακόμη:
Tags: μαντς μίκελσεν, Hannibal
