Θέλω με την τέχνη μου να συλλάβω το μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης. Θέλω να κατανοήσω το θάνατο. Θέλω να κατανοήσω τη μοναξιά. Θέλω να κατανοήσω την πάλη. Θέλω να κατανοήσω τη φιλοσοφία του λουλουδιού που αποφασίζει να φυτρώσει στο βούρκο.
Αυτή η δήλωση του Φιλιππινέζου Λαβ Ντίαζ αποτελεί ίσως τον καλύτερο οδηγό για να προσεγγίσει κανείς το σύνολο της φιλμογραφίας του, μιας φιλμογραφίας διάσημης και για πολλούς διαβόητης, λόγω της τιτάνιας διάρκειας των περισσότερων έργων του, που κυμαίνεται από τις τέσσερις ώρες και φτάνει μέχρι τις έντεκα.
Την Τετάρτη 15 Μαρτίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση το αθηναϊκό κοινό θα έχει τη μοναδική ίσως ευκαιρία να δει σε μεγάλη οθόνη κι όπως της αξίζει, την τελευταία του δημιουργία, το «Η Γυναίκα Που Εφυγε», η οποία συμμετείχε στο Διαγωνιστικό του 73ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας τον περασμένο Σεπτέμβριο και μετά από μια θριαμβευτική επίσημη πρεμιέρα, που συνοδεύτηκε από ένα εικοσάλεπτο standing ovation, απέσπασε το Χρυσό Λιοντάρι, τη μεγαλύτερη μέχρι στιγμής διάκριση γι’ αυτόν τον τόσο ξεχωριστό καλλιτέχνη.
Η προπώληση των εισιτηρίων έχει ξεκινήσει. Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες εδώ.
Σαν ένα λουλούδι που αποφασίζει να φυτρώσει (ξανά) μέσα στο βούρκο, για να έρθει αντιμέτωπο με τη μοναξιά, την πάλη και τον θάνατο, η κεντρική ηρωίδα της ταινίας, η Οράσια, αποφυλακίζεται μετά από 30 χρόνια κάθειρξης για έναν φόνο που δεν διέπραξε, όταν η πραγματική ένοχος αυτοκτονεί και αφήνει ένα σημείωμα, το οποίο αποκαλύπτει πέρα από την αθωότητα της Οράσια τον ηθικό αυτουργό πίσω από αυτή την πλεκτάνη, τον πρώην φίλο της Ροντριγκο Τριναδάδ, που ήθελε να την εκδικηθεί επειδή παντρεύτηκε άλλον άντρα.
Από το ραδιόφωνο μαθαίνουμε ότι το έτος είναι το 1995, χρονιά που το Χονγκ Κονγκ πέρασε από την Αγγλία στην Κίνα, βάζοντας ουσιαστικά τέρμα στην αποικιοκρατία στην Ασια. Είναι επίσης η χρονιά που σηματοδοτήθηκε από την έξαρση της εγλκληματικότητας και των απαγωγών πλούσιων πολιτών. Κι η χρονιά που ο μετέπειτα πρόεδρος των Φιλιππίνων Ροντρίγο Ντουτέρτε ξεκινούσε την πορεία του προς την εξουσία.
Διαβάστε ακόμη: Ο Λαβ Ντίαζ με δικά του λόγια
Η πολύπαθη ιστορία της χώρας του, των Φιλιππίνων, είναι πάντα ο καμβάς στον οποίο ο 58χρονος Λαβ Ντίαζ με τη μοναδική του σκηνοθετική ματιά στήνει τις πανοραμικές τοιχογραφίες του. Oχι όμως στην επίσημη εκδοχή της και ποτέ με αμιγώς γραμμική αφήγηση, αλλά μέσα από περίτεχνα δομημένα αφηγηματικά επίπεδα και αλληλοδιαπλεκόμενες ιστορίες καθημερινών ανθρώπων, που είτε βρισκονται μέσα είτε κινούνται δορυφορικά προς τα γεγονότα, υφίστανται όμως πάντα τις συνέπειες μια χώρας καταδικασμένης στη διαφθορά και την εξαθλίωση. Θιασώτης του κινήματος του «αργού σινεμά», ο Ντίαζ θέλει να αποκαλύψει όλες της πτυχές του ατομικού και συλλογικού τραύματος των κατοίκων της χώρας του και να ιχνηλατήσει τις πιθανότητες επούλωσής του. Και φυσικά μια τέτοια διαδικασία απαιτεί (νεκρό) χρόνο. Κι αφήνει πάντοτε ουλές.
Σε μια εποχή που όλα καθορίζονται από την ταχύτητα, ο Λαβ Ντίαζ επαναφέρει στον κινηματογράφο μια ανακουφιστική αίσθηση βραδύτητας, η οποία, όπως είναι άλλωστε γνωστό, είναι ο ρυθμός της απόλαυσης και της μνήμης.
Μόνη σε έναν κόσμο με τον οποίο έχει πάνω από τρεις δεκαετίες να έρθει σε επαφή και χωρίς κανείς από το επίσημο κράτος να της ζητήσει συγνώμη (παρά μόνο μια φύλακας κατά την έξοδό της), η Οράσια επιστρέφει στη γενέτειρά της και μαθαίνει ότι ο συζυγός της έχει πεθάνει, η κόρη της έχει φύγει και ο γιος της είναι εξαφανισμένος και πιθανότατα νεκρός σε μια χώρα που σπαράζεται από την εγκληματικότητα. Τότε αποφασίζει να πουλήσει τα λιγοστά της υπάρχοντα και να μετακομίσει στη Μανίλα, όπου κατοικεί ο άνθρωπος που της κατέστρεψε τη ζωή. Στην πορεία αγοράζει ένα όπλο. Είναι έτοιμη να πάρει την εκδίκησή της;
Εκεί που άλλοι σκηνοθέτες θα έστηναν μια τυπική ταινία εκδίκησης ή θα απογείωναν το genre, όπως εκανε ο επίσης Ασιάτης Παρκ Τσαν-γουκ με τη διάσημη τριλογία του, ο Λαβ Ντίαζ ποσώς ενδιαφέρεται να ικανοποιήσει τα ένστικτα της πρωταγωνίστριας (και του θεατή). Η ιδεά της εκδίκησης υποννοείται φυσικά σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, αλλά ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί το διήγημα του Λέοντος Τολστόι «Ο Θεός Βλέπει την Αλήθεια, αλλά Περιμένει» ως εφαλτήριο για να μιλήσει για την ενοχή και τη συγχώρεση σε μια χώρα που έχει προ πολλού εξαντλήσει και εξαντληθεί από τις δύο αυτες έννοιες.
Διαβάστε αναλυτικά: Flix it στη Στέγη #4: «H Γυναίκα που Εφυγε», του Λαβ Ντίαζ, έρχεται στην Αθήνα
Φτάνοντας στην πρωτευουσα, η Οράσια θα ανακαλύψει ότι ο Ροντρίγκο είναι ένας καθ’ όλα ευυπόληπτος και θρησκευόμενος άρχοντας του υποκόσμου, τον οποίο θα αρχίσει να παρακολουθει από κοντά στις εξομολογήσεις του στην εκκλησία κάθε Κυριακή και ξενυχτώντας εξω από το σπίτι του. Στις βραδινές περιπλανήσεις της θα γνωρίσει τρεις ακόμα απόκληρους μιας αβέβαιης χώρας: μια ψυχικά ασθενή κι αλαφροϊσκιωτη άστεγη, έναν παραμορφωμένο μικροπωλητή και μία κακοποιημένη κι επιληπτική διεμφυλική, την Ολάντα, τους οποίους θα πάρει υπό την προστασία της, ξαναβρίσκοντας ψήγματα του παλιού της, πριν τη φυλακή εαυτού, όταν ήταν δασκάλα. Στους νέους της προστατευόμενους θα συστηθεί ως Ρενάτα (o συμβολισμός του ονόματος, αναγεννημένη στα λατινικά, είναι προφανής).
Στο μετέωρο βήμα μεταξύ αυτοδικίας και συγχώρεσης και μανιχαϊστικά διχοτομημένη αναμεσα στη μεσσαινική φιγούρα της ημέρα και στην επίδοξη vigilante της νύχτας, η Οράσια θα οδηγήσει τα βραδυφλεγή πεπρωμένα όλων στην έκρηξη, όταν αποκαλύψει στη νέα της κόρη (και χαμένο της γιο ταυτόχρονα) την αλήθεια γύρω από τη ζωή της.
Είναι αριστοτεχνικός ο τρόπος που ο Ντίαζ σμιλεύει το χρόνο και υφαίνει όλες τις συνιστώσες (οικονομικές, πολιτικες, κοινωνικες και θρησκευτικές, μεταξύ άλλων) που σχηματίζουν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα μέσα στην οποία προσπαθούν να βρουν την αξιοπρέπεια και τη σωτηρία οι ήρωές του. Κι είναι σίγουρα μοναδικός ο τρόπος που μετατρέπει τον προβληματισμό του για την κατάσταση και της ιστορία της χώρας του σε οπτική και παγκόσμια ποίηση, με τα ασπρόμαυρα στατικά πλάνα του να δίνουν χώρο στους χαρακτήρες, στις ιδέες και στους συμβολισμούς να αναπνεύσουν, να αναδιπλωθούν και να απλωθούν μπροστά στα μάτια του θεατή που καλείται να ανακαλύψει μέσα από τους διεξοδικούς διαλόγους και τις εναλλαγές του φωτός με το σκότος έναν νέο ξανακερδισμένο χρόνο.
Χωρίς την έκδηλη μεταφυσική διάσταση των προηγούμενων δημιουργιών του, που έμπλεκαν το υπερβατικό με το ρεαλιστικό πολλές φορές μέσα στο ίδιο πλάνο, και με μια σχετικά (έμφαση στο σχετικά) μικρή διάρκεια για τα δεδομένα του σκηνοθέτη των 226 λεπτών, τα οποία ωστόσο ουδόλως γίνονται αντιληπτά από τον θεατή και κυλούν σχεδόν αβίαστα, το «Η Γυναίκα που Εφυγε» είναι μια σίγουρα απαιτητική εμπειρία, αλλά συνάμα αποκαλυπτική, τόσο για τον θεατή που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο του Ντίαζ, όσο και για όσους έχουν υπομείνει ή απολαύσει τις προηγούμενες δημιουργίες του.
Σε μια εποχή που όλα καθορίζονται από την ταχύτητα, ο Λαβ Ντίαζ επαναφέρει στον κινηματογράφο μια ανακουφιστική αίσθηση βραδύτητας, η οποία, όπως είναι άλλωστε γνωστό, είναι ο ρυθμός της απόλαυσης και της μνήμης.
Η «Γυναίκα που Εφυγε» θα προβληθεί για πρώτη και μοναδική φορά στην Ελλάδα (αφού δεν έχει εξασφαλίσει διανομή) στις 15 Μαρτίου 2017 στην Κεντρική σκηνή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση, με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους.
Σκηνοθεσία, Σενάριο, Μοντάζ, Διεύθυνση φωτογραφίας και Παραγωγή: Λαβ Ντίαζ / Χώρα: Φιλιππίνες / Γλώσσα: Φιλιππινέζικα / Πρωταγωνιστούν: Τσάρο Σάντος-Κόνσιο, Τζον Λόιντ Κρουζ, Μάικλ ντε Μέσα / Πρώτη προβολή στην Ελλάδα: 15 Μαρτίου 2017 / Διοργάνωση: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Flix.gr / **Η Fischer, η πιο σινεφίλ μπίρα, είναι χορηγός στο «Flix it στη Στέγη» και μας συντροφεύει απολαυστικά με τη γεύση της.
Πληροφορίες
Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Συγγρού 107
Πληροφορίες: 210 900 5 800
15 Μαρτίου 2017 | 19:30
Κεντρική Σκηνή
Διάρκεια: 3 ώρες και 46 λεπτά
Κατάλληλη για θεατές 15+
Εισιτήρια
Κανονικό: 7 €
Μειωμένο, Φίλος ή Μικρή Παρέα (5-9 άτομα): 6 €
Μεγάλη Παρέα (10+ άτομα): 5 €
ΑΜΕΑ, Συνοδός ΑΜΕΑ & Άνεργοι: 5 €
Ομαδικές κρατήσεις στο groupsales@sgt.gr
Γραμμή εισιτηρίων
Τ.: 210 900 5 800
ΔΕ-ΚΥΡ 09:00-21:00
Γραμμή Φίλων της Στέγης
Τ.: 213 017 8200
ΔΕ-ΚΥΡ 09:00-20:00
