Για μένα το να κάνω μια ταινία είναι σαν να αφήνω ένα μήνυμα σε ένα μπουκάλι, δεν ξέρω ποιος ή πότε θα το δεχτεί κάποιος. Πάντα ελπίζω ότι θα αρέσει στους ανθρώπους. Οταν φτιάχνω ταινίες περνάω υπέροχα και νομίζω ότι το ίδιο ωραία περνάνε και οι άνθρωποι που δουλεύουμε μαζί. Και κάπως έτσι πάντα ελπίζω ότι θα αρέσει στον κόσμο. Και ναι όταν αυτό δεν συμβαίνει, είναι σκληρό. Κι όταν το διαβάζεις σε μια κριτική είναι επώδυνο...
Οχι, δεν πιστεύω στον θεό. Πιστεύω στην αμφιβολία. Πιστεύω στην βεβαιότητα ότι ποτέ δεν θα μάθω με βεβαιότητα για το τι υπάρχει ή δεν υπάρχει. Πιστεύω στην θαυμαστή τύχη του να είσαι ζωντανός, δίχως να σου δίνει κανείς εξηγήσεις γιατί και πως. Του να έχεις την ευτυχία του να μοιράζεσαι αυτή την παράδοξη εμπειρία που ονομάζουμε ζωή, για όσο χρόνο έχεις.
Το γεγονός ότι δεν ξέρω την ημερομηνία του θανάτου μου είναι απελευθερωτικό. Και νομίζω ότι είναι το ίδιο με όλους τους ανθρώπους, μας κάνει να ξεχνάμε την θνητότητά μας. Μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι είμαστε αθάνατοι. Τουλάχιστον μέχρι την στιγμή που θα νοιώσουμε έναν πόνο κάπου ή ένας φίλος μας θα πεθάνει.
Η μουσική δίνει στους ανθρώπους τον δικό τους χαρακτήρα. Κάποιοι από τους χαρακτήρες, μπορεί να δείχνουν μπανάλ, αλλά υπάρχει κάτι μέσα τους, που μπορεί να είναι μεγαλειώδες. Μου θυμίζει ένα σκίτσο του Fred στο οποίο βλέπεις ένα τροχόσπιτο εξωτερικά και όταν μπαίνεις μέσα αντικρίζεις το εσωτερικό ενός κάστρου. Μερικοί άνθρωποι μπορεί να είναι κάπως έτσι...
Αγαπάω τους ηθοποιούς μου, είμαι τυχερός που δούλεψα με τόσους καλούς ηθοποιούς σε αυτό το φιλμ. Κι όλοι ήταν υπέροχοι. Ειδικά η Κατρίν Ντενέβ, μια γυναίκα που δεν έχει να αποδείξει τίποτα. Οταν γυρίζαμε την ερωτική σκηνή με τον γορίλα την ρώτησα αν ήθελε να φοράει το κομπινεζόν της. Και μου απάντησε «Ζακό όταν κάνω έρωτα δεν φοράω το κομπινεζόν μου, οπότε γιατί να το βάλω τώρα;».
