Με την «Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών», ο Τζορτζ Ρομέρο έθεσε τις βάσεις για ολόκληρο το είδος των ταινιών με ζόμπι όπως νοείται μέχρι σήμερα (αν και ποτέ δεν τα ονομάτισε έτσι στην ταινία του) χρησιμοποιώντας στην ουσία τους φόβους μιας ολόκληρης τότε εποχής: την παράνοια του ψυχρού πολέμου και τον φόβο της ραδιενέργειας, τον ρατσισμό (ο οποίος δίνει στο φινάλε την πιο μηδενιστική και ειρωνική ματιά) και τον φόβο που πηγάζει από την διάλυση της αγίας αμερικανικής οικογένειας, κάνοντας ένα μικρό ξανθό κορίτσι μέρος του αποκαλυπτικού κακού.
Μετρήστε αντίστροφα ως το Halloween - με δική σας ευθύνη:
- 9 μέρες πριν το Halloween: «Κάρι, Eκρηξη Oργής» του Μπράιαν Ντε Πάλμα
- 8 μέρες πριν το Halloween: «The Witch» του Ρόμπερτ Εγκερς
Στο «Ξύπνημα των Nεκρών» του 1978, κατά συνέπεια, ήταν απόλυτο λογικό να πάρει αυτή την προσέγγιση και να μεγεθύνει ακόμα περισσότερο την κάθε της παράμετρο. Εδώ πια η ρίψη ατομικών βομβών θεωρείται μια σαφώς ρεαλιστική πιθανή λύση, η εκκένωση ενός οικοδομικού μπλοκ από μία ομάδα άμεσης δράσης αποδεικνύει ότι ζόμπι, αφρο- και λατινοαμερικανοί πολίτες λαμβάνουν της ίδιας αιματηρής αντιμετώπισης και τα παιδιά, όπως και κάθε άλλο μέλος αυτής της νέας πραγματικότητας, αποτελούν κομμάτι της απειλής. Είναι πια περασμένες εκείνες οι μέρες που ο (ταιριαστά ειρωνικά) μαύρος ήρωας της «Νύχτας» δίσταζε να σκοτώσει ένα μικρό κορίτσι. Εδώ ο Πίτερ του Κεν Φόρι σκοτώνει με περισσή ευκολία δύο παιδιά ζόμπι που ορμούν ταυτόχρονα προς το μέρος του, βάζοντας την επιβίωσή του πιο ψηλά από κάθε πατρικό ένστικτο (θα είχε δει το «Who Can Kill a Child?» του Ναρσίζο Ιμπάνιεζ Σεραντόρ μάλλον).
Και αν τα ζόμπι στην «Νύχτα» ήταν ταιριαστά κομμάτι των σκιών, εδώ αποτελούν κομμάτι της μέρας και της ρουτίνας της, βαδίζοντας σε ορδές προς το εμπορικό κέντρο γιατί «κάπου μέσα τους το θυμούνται και έχουν ανάγκη να πάνε προς τα εκεί». «Είναι άραγε κανίβαλοι;» αναρωτιέται ο παρουσιαστής της εκπομπής εκτάκτου ανάγκης. Oχι, του απαντούν οι ειδικοί, γιατί δεν τρώνε τους δικούς τους, παρά μόνο την σάρκα των ζωντανών. Είναι πια ένα διαφορετικό είδος που ήρθε για να μείνει. Μέσα στην αιματηρή, σαρκαστική, σχεδόν καπιταλιστική, γκραν γκινιόλ υπερβολή του.
Δείτε ακόμη: Trick or Treat: Δέκα σκηνές που μας ανάγκασαν να γιορτάσουμε το Halloween
«Είναι άραγε κανίβαλοι;» αναρωτιέται ο παρουσιαστής της εκπομπής εκτάκτου ανάγκης. Oχι, του απαντούν οι ειδικοί, γιατί δεν τρώνε τους δικούς τους, παρά μόνο την σάρκα των ζωντανών. Είναι πια ένα διαφορετικό είδος που ήρθε για να μείνει. Μέσα στην αιματηρή, σαρκαστική, σχεδόν καπιταλιστική, γκραν γκινιόλ υπερβολή του.
Αυτό όμως που κάνει την διαφορά στο «Ξύπνημα…» δεν είναι η γραφική του βία ή τα άπειρα ζόμπι που καταλαμβάνουν όλο και περισσότερο την θέση τους σε έναν καινούριο κόσμο. Ο Ρομέρο ενδιαφέρεται εξίσου για την θέση των επιζώντων του σε αυτό το αύριο και το μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας του τους παρακολουθεί να χτίζουν έναν δικό τους μικρόκοσμο μέσα στο εμπορικό κέντρο, χωρίς να έχουν πια διάθεση να φύγουν. Ας μαίνονται οι ζωντανοί νεκροί στους διαδρόμους. Οι ίδιοι είναι ασφαλείς μαζί με τις κονσέρβες και τα ηλεκτρικά είδη και τις σφαίρες και τα όπλα που κατάφεραν να συγκεντρώσουν από τα διάφορα μαγαζιά του εμπορικού κέντρου. Αυτό είναι το δικό τους «μικρό σπίτι στο λιβάδι», απλά με κάποιους επιπλέον απρόσκλητους νεκροζώντανους επισκέπτες.
Στο τέλος, αυτό που αποδεικνύεται (όπως και στην «Νύχτα») είναι ότι η πραγματική απειλή δεν είναι τα ζόμπι αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος. Εκείνος καταστρέφει τελικά τον μικρό του Παράδεισο κι εκείνος ξεπερνά στο παράλογο την έλλειψη νοημοσύνης κάθε ζωντανού νεκρού. Ο Ρομέρο ανακάλυψε από νωρίς την αλήθεια. Απλά την έκρυψε κάτω από τόνους, κατακόκκινου αίματος.
Διαβάστε ακόμη: «This is Halloween»: Μετράμε τα 12 καλύτερα τηλεοπτικά Halloween
Bloody bonus: Η ιστορία της κυκλοφορίας του «Ξυπνήματος των Νεκρών» είναι εξίσου ενδιαφέρουσα με την ίδια την ταινία και όχι μόνο για τις διάφορες εκδοχές της ταινίας που κυκλοφορούν λόγω της λογοκρισίας της σε διάφορες περιπτώσεις. Ανεξάρτητα από αυτό, υπάρχουν δύο επίσημες εκδοχές της ταινίας. Η μία είναι η κόπια που κυκλοφόρησε ο Ρομέρο στην Αμερική, ενώ η δεύτερη είναι η λεγόμενη «ευρωπαϊκή» κόπια, η οποία κυκλοφόρησε σε όλες τις μη αγγλόφωνες χώρες πλην κεντρικής και νότιας Αμερικής και είναι εκείνη που επιμελήθηκε στο μοντάζ ο Ντάριο Αρτζέντο (ο οποίος προσέφερε στην παραγωγή και τα απολύτως αναγκαία 250.000 δολάρια, δηλαδή ακριβώς το μισό προϋπολογισμό). Οι κύριες διαφορές αυτής της εκδοχής (η οποία φέρει τον σαφώς πιο πομπώδη τίτλο «Ζόμπι») είναι η έμφαση σε περισσότερη δράση, γρηγορότερο ρυθμό, λιγότερο χιούμορ και περισσότερη μουσική των Goblin. Αυτή η έκδοση ήταν και που προβλήθηκε σε αποκατεστημένη κόπια στο φεστιβάλ Βενετίας και, για να καταλάβει κανείς τον βαθμό της σημασίας της ταινίας στην Ιταλία, το φιλμ προλόγισε όχι μόνο ο Ντάριο Αρτζέντο αλλά και ο Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν, ο οποίος δήλωσε ενθουσιώδης φαν του Ιταλού σκηνοθέτη και παρακάλεσε να ακυρωθεί το διαγωνιστικό τμήμα για να βραβευθεί εκ νέου ο Αρτζέντο με τον Χρυσό Λέοντα. Ναι αμέ, γιατί όχι;
Δείτε εδώ το αυθεντικό βρετανικό τρέιλερ του 1978 και το αμερικάνικο ακριβώς από κάτω:
Διαβάστε ακόμη:
- Ολη η ιστορία του κινηματογραφικού τρόμου σε 12 λεπτά: Δείτε το εξαιρετικό βίντεο!
- Οι 10 καλύτερες ταινίες τρόμου κατά τον Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο
- Αδυνατίστε, τρομάζοντας! Βλέποντας horror films καις θερμίδες!
- O Μάρτιν Σκορσέζε ψηφίζει τις 11 αγαπημένες του ταινίες τρόμου
