Το «Greek Rock Revolution» του είναι ένα 95λεπτό ντοκιμαντέρ για τη ροκ αγγλόφωνη σκηνή της Ελλάδας, στο οποίο συμμετέχουν συγκροτήματα όπως οι 1000mods, οι Tuber, οι Puta Volcano, οι Vilaggers of Ioannina City, οι Planet of Zeus και οι Nighstalker.
Εμπνευσμένο και σκηνοθετημένο από έναν Ισπανό που ήρθε στην Ελλάδα το Σεπτέμβριο του 2018 για να πάρει συνεντεύξεις από τις σημαντικότερες ελληνικές ροκ μπάντες, και να καταγράψει τις πρόβες τους καθώς και τις συναυλίες που έδωσαν σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, το ντοκιμαντέρ θα κάνει την αθηναϊκή του πρεμιέρα στην αυλαία του φετινού Gimme Shelter Film Festival στο Gagarin 205, το αγαπημένο μουσικό φεστιβάλ που για κάθε Δευτέρα του Δεκεμβρίου θα ακουμπήσει τη βελόνα πάνω σε μουσικές των Μικ Ρόνσον, Ντέιβιντ Μπόουι, Metallica, Slayer, Memorain και θα ανεβάσει στη σκηνή του Gagarin 205 συγκροτήματα - εκπλήξεις.
Για την προβολή του «Greek Rock Revolution» στις 25 Νοεμβρίου έχουν επιστρατευτεί να ανέβουν ζωντανά στη σκηνή οι Electric Feat,, ενώ για την ταινία θα συζητήσουν ο σκηνοθέτης της ταινίας, η Αννα Παπαθανασίου των Puta Volcano, ο Αργύρης Γαλιατσάτος των Nightstalker, o Στέλιος Προβής των Planet of Zeus.
Πριν κλείσετε τα εισιτήριά σας εδώ, διαβάστε όσα γράφει παρακάτω ο Ισπανός Μιγκέλ Άνχελ Κάνο Σαντίθο για την ουσία της ελληνικής ροκ αγγλόφωνης σκηνής.
Oταν πρωτοείχα την ιδέα για αυτήν την ταινία, κάθισα και είδα πολλά διαφορετικά rockumentaries, για τους Rolling Stones, τους Nirvana, τους Sex Pistols, τους Foo Fighters και πολλούς άλλους, ώστε να έχω σημεία αναφοράς. Για να είμαι ειλικρινής, εκείνη την περίοδο πίστευα πως θα έρθω στην Ελλάδα και θα περάσω έναν ολόκληρο μήνα στο δρόμο με rock stars, κινηματογραφώντας και ζώντας όλα τα στερεότυπα: μεθύσια, όργια, ναρκωτικά, έξαλλες καταστάσεις, εκκεντρικά ντυσίματα και συμπεριφορές. Ευτυχώς οι προσδοκίες μου διαψεύστηκαν εντελώς. Δεν συνάντησα κάποιο ροκ στερεότυπο, παρά μόνο ταπεινούς καθημερινούς ανθρώπους να καλλιεργούν το πάθος τους με απεριόριστο επαγγελματισμό.
Πιστεύω πως οι έννοιες «μουσικό κίνημα» και «μουσική σκηνή» είναι τελείως διαφορετικές μεταξύ τους. Η έννοια «σκηνή» αφορά σε κάτι ευρύτερο και βαθύτερο, αφού για τη δημιουργία και καθιέρωσή της απαιτείται σύμπνοια και συνεργασία μεταξύ των βασικών της συστατικών, σε μια διαδικασία κατά την οποία όλοι όσοι την αποτελούν, απολαμβάνουν αυτό που κάνουν και το έχουν πραγματική ανάγκη. Οι καλλιτέχνες αποτελούν προφανώς σύμβολα, αλλά όσες καταπληκτικές μπάντες κι αν εμφανιστούν, αν δεν καταφέρουν να μιλήσουν στην ψυχή του κοινού, στην καλύτερη περίπτωση θα παραμείνουν ένα απλό μουσικό κίνημα. Και αυτό ακριβώς είναι το κλειδί στην Ελληνική Μουσική Σκηνή: το κοινό νιώθει τους καλλιτέχνες ως τους πραγματικούς εκπροσώπους των ατόφιων συναισθημάτων που εκφράζουν μέσα από τη μουσική τους. Πώς συμβαίνει αυτό; Ταπεινοφροσύνη, αφοσίωση, κανένα ροκσταριλίκι, αλληλεγγύη και κοινωνική ευαισθησία, φιλίες και συνεργασία μεταξύ των συγκροτημάτων, δίψα για έκφραση συναισθημάτων με τα οποία ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να ταυτιστεί, αλλά και απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία. Είναι όλοι τους προσγειωμένοι, δεν ζουν στα σύννεφα, είναι κανονικοί άνθρωποι και όχι rock stars, είναι αυτοδημιούργητοι και έχουν δουλέψει σκληρά για την επιτυχία, την οποία αξίζουν στο έπακρο. Να γιατί το κοινό δεν έχει κανένα πρόβλημα να πηγαίνει κατά χιλιάδες στις συναυλίες και να τους αποθεώνει.
Ενας επιπλέον παράγοντας είναι η τεχνική υποστήριξη. Ακόμα και οι κορυφαίοι μουσικοί, όταν συνεργάζονται με μέτριους τεχνικούς δείχνουν και ακούγονται μέτριοι, και δεν καταφέρνουν να αγγίξουν το κοινό. Στον μήνα που έζησα στην Ελλάδα, κινηματογράφησα συναυλίες, πρόβες και συνεντεύξεις σε Θεσσαλονίκη, Χανιά, Σέρρες, Αθήνα, Πάτρα, Ιωάννινα και Χιλιομόδι. Γύρισα την Ελλάδα και συνάντησα παντού πραγματικούς επαγγελματίες που δίνουν σημασία και στην παραμικρή λεπτομέρεια ώστε το αποτέλεσμα να είναι τεχνικά άρτιο και ηχητικά τέλειο. Μουσικοί, ηχολήπτες και τεχνικοί δουλεύουν με απόλυτη αφοσίωση και επαγγελματισμό, γεγονός που περνάει στο κοινό το μήνυμα ότι «πραγματικά νιώθουμε αυτό που κάνουμε».
Μια σκηνή αποτελείται από τους καλλιτέχνες, τους τεχνικούς και, φυσικά, το κοινό. Δε χρειάζεται να μιλήσουμε εδώ για την πολιτική κατάσταση αν και, λόγω της μεγάλης της έντασης και διάρκειας, η Κρίση έχει υποσκάψει την πίστη και τις αντοχές των ανθρώπων. Είναι δεδομένο ότι όταν οι ελπίδες σου διαψεύδονται ξανά και ξανά, έρχεσαι σε απόγνωση. Και τότε είναι που έχεις ανάγκη να αισθανθείς και να εκφραστείς. Τότε είναι που νιώθεις την ανάγκη να πιστέψεις ότι δεν είσαι μόνος, να νιώσεις πως ανήκεις κάπου. Και τότε είναι που λειτουργεί ο συνδυασμός των ταπεινών ανεξάρτητων καλλιτεχνών, των αξιόπιστων τεχνικών, των υψηλού επιπέδου κυκλοφοριών και ζωντανών εμφανίσεων, και του διψασμένου για αυθεντικότητα κοινού.
Και αυτό ακριβώς είναι το κλειδί στην Ελληνική Μουσική Σκηνή: το κοινό νιώθει τους καλλιτέχνες ως τους πραγματικούς εκπροσώπους των ατόφιων συναισθημάτων που εκφράζουν μέσα από τη μουσική τους. Πώς συμβαίνει αυτό; Ταπεινοφροσύνη, αφοσίωση, κανένα ροκσταριλίκι, αλληλεγγύη και κοινωνική ευαισθησία, φιλίες και συνεργασία μεταξύ των συγκροτημάτων, δίψα για έκφραση συναισθημάτων με τα οποία ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να ταυτιστεί, αλλά και απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία.»
Τέλος, άλλος ένας βασικός παράγοντας που εμποδίζει την σκηνή να γίνει μαζικότερη και να γίνει mainstream - κάτι που φυσικά θα ήταν καταστροφικό για το επαναστατικό της πνεύμα - είναι ο Τύπος ή, για να είμαι πιο σαφής, η απόλυτη απάθεια και έλλειψη σεβασμού των ΜΜΕ προς την σκηνή. Οταν βγήκε το τρέιλερ της ταινίας, είχε 100.000 views μέσα στις πρώτες πέντε μέρες, κάτι πάρα πολύ σημαντικό για μια 100% ανεξάρτητη παραγωγή με θέμα το ροκ. Όταν λοιπόν 100.000 άνθρωποι βλέπουν ένα τρέιλερ και συζητούν για μια ταινία με θέμα ένα πολιτιστικό κίνημα που συμβαίνει στην Ελλάδα και αναγνωρίζεται διεθνώς, αυτό αποτελεί, αντικειμενικά, επικαιρότητα. Ωστόσο, κανένα mainstream ελληνικό Μέσο δεν με πλησίασε, παρά μόνο κάποια underground περιοδικά. Oύτε καν μετά τις δύο sold out προβολές της ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης, όπου έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της. Αυτό είναι από μόνο του λυπηρό και ταυτόχρονα καταπληκτικό, αφού διατηρεί την σκηνή ταπεινή και underground. Είμαι πεπεισμένος ότι όσο αυτό συντηρείται, τόσο η σκηνή θα γιγαντώνεται. Οι ελληνικές ροκ μπάντες περιοδεύουν στις Η.Π.Α., την Αυστραλία και την Ευρώπη, οι συνθέσεις και τα άλμπουμ τους βελτιώνονται συνεχώς, ακούγονται σε εκατομμύρια κόσμου και το έδαφος για ακόμα μεγαλύτερη εξέλιξη είναι στέρεο.
Ακόμα σημαντικότερο είναι το γεγονός ότι οι ελληνικές μπάντες αποτελούν την ενωμένη φωνή ενός έθνους, συγκεντρώνοντας χιλιάδες Έλληνες στις συναυλίες τους, από έφηβους μέχρι γονείς με τα παιδιά τους, ενώνοντας και όσους ζουν μακριά από την πατρίδα με τις περιοδείες τους. Αυτό δεν είναι ένα mainstream μουσικό κίνημα, αλλά μια αληθινή μουσική σκηνή φτιαγμένη από αληθινούς ανθρώπους για αληθινούς ανθρώπους, γεμάτη ταλέντο και (ίσως ακούσια) από βαθιά μηνύματα ελπίδας και ενότητας. Συμβαίνει τώρα, εδώ, γύρω μας, και ίσως να μείνει για πάντα στις μνήμες μας, ως η εποχή που οι δύσκολοι καιροί γέννησαν την καλύτερη μουσική, ενώνοντας χιλιάδες φωνές σε μία επανάσταση. Στο Greek Rock Revolution.
**Το «Greek Rock Revolution» θα προβληθεί στις 25 Νοεμβρίου στην έναρξη του Gimme Shelter Rock Film Festival. | Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:30 | Tιμή εισιτηρίου 7 ευρώ| Πρόγραμμα: 21:00 Live on stage: Electric Feat - 21:40 Πάνελ Συζήτηση με τον σκηνοθέτη της ταινίας Miguel Cano και τους Aννα Παπαθανασίου (Puta Volcano), Αργύρη Γαλιατσάτο (Nightstalker), Στέλιο Προβή (Planet of Zeus) - 22:00 Προβολή Greek Rock Revolution (96’) | Προπώληση εισιτηρίων εδώ. |
