Ο Χρίστος Γεωργίου μας έχει συνηθίσει σε μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας, το «Κάτω από τ’ Αστρα» το 2001 (παρότι κι αυτή η ταινία στέγαζε μια υπαρκτή, σκληρή αλήθεια μέσα σε μια ρομαντική ιστορία), το «Μικρό Εγκλημα» το 2007.
Αυτή τη φορά, έδρασε ως ένας άνθρωπος που βρέθηκε, όπως όλοι μας, μάρτυρας της αντίδρασης των εφήβων και των νέων τον Δεκέμβριο του 2008, μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου: έκανε τα μάτια του κάμερα και μίλησε με τα παιδιά που προσπάθησαν ν’ αλλάξουν την Ελλάδα και το μέλλον τους.
Τι είναι «Τα Παιδιά των Ταραχών»;
Είναι μία ταινία που δίνει το λόγο στα παιδιά που ζήσανε τη δολοφονία του Αλέξανδρου και τον Δεκέμβρη του ‘08. Μας λένε τι ζήσανε τότε, πώς τους επηρέασε, τι κάνουν τώρα με τη ζωή τους, πώς αντιμετωπίζουν την Ελλάδα της κρίσης του 2011 και τι θα ήθελαν από το μέλλον.
Πότε και πώς πήρες την απόφαση να κάνεις ένα ντοκιμαντέρ με αυτό το θέμα; Η επιλογή σου ήταν από την αρχή ν’ ακολουθήσεις τη ματιά των παιδιών;
Από τη στιγμή που άκουσα για τη δολοφονία και έχοντας ζήσει ως κάτοικος της Αθήνας τις ταραχές ήθελα κάπως κάτι να κάνω για αυτό. Στην πορεία κατάλαβα πως λιγότερο με ενδιέφερε να μιλήσω εγώ ο ίδιος και πολύ περισσότερο να ακούσω τι είχαν να πουν αυτά τα παιδιά.
Τι πλεονεκτήματα και τι μειονεκτήματα πιστεύεις ότι υπάρχουν στο να καταγράφεται, ως ταινία, με άποψη και οπτική γωνία, ένα τόσο πρόσφατο και πολιτικά, κοινωνικά και συναισθηματικά φορτισμένο περιστατικό;
Η λίστα των συν και των πλην είναι τεράστια. Οποιος έχει ζήσει μια ιστορία από κοντά, έχει αυτόματα και μια προσωπική άποψη γι’ αυτήν κι αν ως θεατής την πάρει αυτήν την άποψη μαζί του, μέσα στην αίθουσα, θα δει την ιστορία από τη δική του οπτική γωνία, άρα διατρέχεις τον κίνδυνο αυτή να κυριαρχήσει. Εκείνο που μπορείς να κάνεις εσύ, ως σκηνοθέτης, είναι μια προσέγγιση αληθινή και αντικειμενική, με ισορροπία, χωρίς να κρύψεις την άποψή σου, γιατί φυσικά υπάρχει. Κι ο θεατής θ’ αποφασίσει αν ανήκει στο «εσείς» ή στο «εμείς». Είναι φυσικό να υπάρχει μεγάλη καχυποψία στην καταγραφή και την απεικόνιση, στην οθόνη, του τι συνέβη, ο κόσμος γνωρίζει ότι άλλα πράγματα βλέπει στο δρόμο κι άλλα στην τηλεόραση και το σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» δε βγήκε τυχαία. Ταυτόχρονα υπάρχει το πλεονέκτημα ότι καταπιάνεσαι μ’ ένα θέμα ζωντανό, που το βλέπεις παντού τριγύρω σου: δεν υπάρχει παιδί αυτή τη στιγμή που να μην έχει εικόνα των γεγονότων και άποψη γι’ αυτά.
Ποια αντίδραση θα είσαι ικανοποιημένος να έχουν οι θεατές που θα βγουν από την αίθουσα μετά το τέλος της προβολής;
Να τους αγγίξει.
Θεωρείς ότι το ντοκιμαντέρ είναι, ως είδος, συνυφασμένο με μια ακτιβιστική προσέγγιση των πραγμάτων, ότι μπορεί να μεταφέρει μεγαλύτερες αλήθειες απ’ ό,τι μια ταινία μυθοπλασίας;
Οχι. Το ντοκιμαντέρ όπως και όλα τα άλλα είδη γραφής είναι εργαλείο στα χέρια κάποιου που επιλέγει πώς να το χρησιμοποιήσει. Είναι παραπλάνηση να πιστεύουμε ότι ένα ντοκιμαντέρ μπορεί να μεταφέρει περισσότερη αλήθεια, όπως π.χ. να πιστεύουμε ότι αυτά που βλέπουμε στις ειδήσεις είναι ειδήσεις.
Δείτε παρακάτω φωτογραφίες και το τρέιλερ της ταινίας «Τα Παιδιά των Ταραχών»
info
Σκηνοθεσία: Χρίστος Γεωργίου | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Δημήτρης Κασιμάτης | Μοντάζ: Αλίκη Παναγή | Παραγωγός: Λάμπρος Αττεσλής | Παραγωγή: Glasshead Productions, Al Jazzera
«Τα Παιδιά των Ταραχών» προβάλλονται την Παρασκευή, 9 Μαρτίου, στην αίθουσα «Φρίντα Λιάππα» στις 22.15 και την Κυριακή, 11 Μαρτίου, στην αίθουσα «Τώνια Μαρκετάκη» στη 13.00.
Διαβάστε περισσότερα για το 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Tags: ντοκιμαντέρ θεσσαλονίκη 2012, ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, τα παιδιά των ταραχών, χρίστος γεωργίου
