Με απαιτητικές (σωματικά και ψυχικά) ερμηνείες σε ταινίες όπως το «120 Χτύποι το Λεπτό», το «Sauvage», το «Knife+Heart» και το «Jonas», o 26χρονος Φελίξ Μαριτό αναδείχθηκε μέσα σε δύο μόλις χρόνια στο νέο αστέρι του γαλλικού queer (και όχι μόνο) σινεμά κι έγινε το πρόσωπο της Εβδομάδας Κριτικής του επερχόμενου Φεστιβάλ των Καννών.
Το Flix συνάντησε τον ανοιχτά γκέι και πολιτικοποιημένο ηθοποιό στην Αθήνα και στο πλαίσιο του 12ου Outview Film Festival, όπου ήρθε για να παρουσιάσει δύο από τις ταινίες του, το «Sauvage» και το «Jonas», και μίλησε μαζί του για τις προκλήσεις και τις υποσχέσεις της μεγάλης καριέρας που απλώνεται μπροστά του.
Διαβάστε ακόμη: Βενσάν Λακόστ: «Δεν είναι εύκολο να είσαι 25 χρονών στις μέρες μας»
Η υποκριτική προέκυψε εντελώς τυχαία. Εχω σπουδάσει τέχνη, αλλά ο κινηματογράφος δεν ήταν ποτέ στα σχέδιά μου. Ημουν μπάρμαν σε ένα μαγαζί κι εκεί με ανακάλυψε κάποιος από την παραγωγή του «120 Χτύποι το Λεπτό» και με σύστησε στον Ρομπέν Καμπιγιό. Ο Καμπιγιό με χρησιμοποίησε περισσότερο ως χαρακτήρα, με βρήκε ιδανικό για τον συγκεκριμένο ρόλο επειδή ταίριαζε η προσωπικότητά μου με αυτόν, αλλά με αυτόν τον τρόπο εγώ έγινα ηθοποιός κι ανακάλυψα ότι μπορώ να κάνω και στο σινεμά τέχνη με το σώμα μου, όπως ήταν πάντα ο σκοπός μου.
Οι περισσότεροι ηθοποιοί είναι όργανα στα χέρια των σκηνοθετών τους, δεν έχουν προσωπικές απόψεις πάνω σε αυτό που κάνουν. Εγώ είμαι ακριβώς το αντίθετο. Κι επειδή παραδίδομαι σωματικά και ψυχικά σε κάθε ρόλο, η σεξουαλικότητά μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με όλο αυτό.
Δεν είχα καμία προσδοκία για την επιτυχία ή την αναγνώριση. Θεωρώ ότι τη στιγμή που αυτά γίνονται ο σκοπός σου, παύεις να είσαι καλλιτέχνης. Αυτό που θέλω είναι να είμαι όσο πιο ειλικρινής με την τέχνη μου. Ολα τα υπόλοιπα είναι εξωτερικοί παράγοντες και δε με αφορούν.
Το σώμα μου είναι το εργαλείο που έχω ως καλλιτέχνης για να εκφραστώ και δεν φοβάμαι να το εκθέσω, να το χρησιμοποιήσω ή να το ταλαιπωρήσω.
Οι ομοφυλόφιλοι τυποποιούνται και στιγματίζονται ακόμα σε κάθε είδους δουλειά και σε κάθε κοινωνικό περιβάλλον, και αυτό δεν αλλάζει στην υποκριτική. Πραγματικά, δε με νοιάζει. Αν ένας σκηνοθέτης δεν εμπιστεύεται αρκετά τους χαρακτήρες που θα φέρει στη ζωή και φοβάται να με χρησιμοποιήσει σε ρόλο στρέιτ, αυτό είναι δικό του πρόβλημα. Δεν πρόκειται να παίξω αυτό το παιχνίδι του ηθοποιού που προσπαθεί να αποδείξει ότι μπορεί να παίξει κόντρα ρόλους γιατί φοβάται την τυποποίηση και γιατί θέλει να «ενταχθεί».
Δεν θεωρώ πως είμαι ακτιβιστής, γιατί δεν θεωρώ ότι «κάνω» κάτι σημαντικό στον τομέα της διεκδίκησης των δικαιωμάτων της LGBTQ κοινότητας. Αλλά από τη στιγμή που με τους ρόλους μου προσφέρω στην αποτύπωση της πραγματικότητας ή εμπνέω κάποιον νεαρό gay να συνειδητοποιήσει την ταυτότητά του και να εκφραστεί, τότε σίγουρα αυτό αποκτά περισσότερη αξία. Είμαι μαχητής της ελευθερίας, κι η ελευθερία για την οποία μάχομαι είναι η σεξουαλικότητα.
Το σώμα μου είναι το εργαλείο που έχω ως καλλιτέχνης για να εκφραστώ και δεν φοβάμαι να το εκθέσω, να το χρησιμοποιήσω ή να το ταλαιπωρήσω. Η δυσκολία στο «Sauvage» ήταν η συναισθηματική ένταση του χαρακτήρα, η λαχτάρα του για αγάπη, τρυφερότητα και επαφή.
Στο «Sauvage» και στο «Jonas» υποδύομαι βασανισμένους χαρακτήρες και οι ρόλοι μου μέχρι στιγμής είναι όλοι σκοτεινοί και δραματικοί. Υπάρχουν LGBTQ ταινίες με χαρούμενη ατμόσφαιρα ή happy end, αλλά αυτό δεν είναι το ζητούμενο, όσο η κοινωνία αρνείται να αποδεχτεί τους ομοφυλόφιλους και δημιουργεί προβλήματα στην ελεύθερη έκφραση της σεξουαλικότητας. Οταν σε πολλά μέρη του πλανήτη κινδυνεύει η ζωή σου λόγω της σεξουαλικής σου ταυτότητας, δεν γίνεται ο κινηματογράφος που σε αφορά να είναι feelgood.
Οι ομοφοβικές και τρανσφοβικές επιθέσεις σε όλο τον κόσμο αποδεικνύουν ότι το τίμημα της ελευθερίας να μπορείς να συνειδητοποιείς την ταυτότητά σου και να ορίζεις εσύ το σώμα σου και το φύλο σου είναι ακόμα μεγάλο, γιατί συνοδεύεται από το φόβο και το μίσος όλων όσοι αρνούνται να το κάνουν και καταπιέζονται γι’ αυτό. Ο κίνδυνος πηγάζει από το φόβο της κοινωνίας να αποδεχτεί τη διαφορετικότητα και ο ρόλος της τέχνης πρέπει να είναι και αυτός.
Εχω δηλώσει ότι «δεν είμαι gay, είμαι αδερφή», ακριβώς γιατί θέλω να χρησιμοποιήσω τις ίδιες λέξεις που για δεκαετίες χρησιμοποιούσαν για να μας στιγματίσουν και να μας υποβιβάσουν, και να αντλήσω νέα δύναμη από αυτές, να τους δώσω νέο νόημα και να πω «κοιτάξτε, οι λέξεις σας δε μας φοβίζουν».
Μου αρέσουν τα φεστιβάλ, να ταξιδεύεις σε όλο τον κόσμο και να μοιράζεσαι εντυπώσεις και συναισθήματα με ανθρώπους που μοιράζονται το ίδιο πάθος με σένα. Θέλω να γνωρίσω όμορφους ανθρώπους, να συνεργαστώ με ενδιαφέροντες καλλιτέχνες και να μπορώ να αντλώ από τον κόσμο την αγάπη που υπάρχει παντού, αρκεί να ξέρεις πού να κοιτάξεις.
Διαβάστε ακόμη
