«Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει αυθεντικότητα στο σινεμά. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Γιατί, κάθε ταινία είναι μια υποκειμενική ματιά στην πραγματικότητα. Σαν κινηματογραφιστής πρέπει να επιλέγεις. Το συνεργείο αποφασίζει τι θα δεις στο σινεμά. Πρέπει να αποφασίσει τι θα είναι μπροστά από την κάμερα, τι θα είναι πίσω από την κάμερα και πότε η κάμερα θα είναι ανοιχτή και πότε κλειστή. Ολα είναι αποφάσεις. Αν θες να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα, πήγαινε στο δρόμο, κοίταξε έξω από το παράθυρο, αλλά μην πας στο σινεμά. Αλλά αν πας σινεμά, υπάρχει κάτι που σε απορροφά. Γιατί μπαίνεις μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο για να ανακαλύψεις τον κόσμο. Είναι ενδιαφέρον. Αυτό που βλέπεις στο σινεμά δεν είναι η πραγματικότητα, αλλά μια κάποια αλήθεια. Και αυτή η αλήθεια είναι πάντα υποκειμενική. Ερχεσαι σε επαφή με μια υποκειμενική θέση και ίσως μπορεί να ανακαλύψεις μια κάποια αλήθεια. Δεν είναι πραγματικότητα. Είναι κάτι άλλο. Αλλά είναι μεγαλύτερο από την πραγματικότητα. Και μπορεί να φύγεις από το σινεμά και αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα με έναν άλλο τρόπο σκέψης. Και αυτό, νομίζω, μπορεί να είναι πολύ σημαντικό... »
Αυτή είναι περίπου η επίσημη θέση του Γερμανού Αντρέας Ντρέζεν για το σινεμά. Το σινεμά που αγαπάει και το σινεμά που κάνει εδώ και δύο δεκαετίες, έχοντας κερδίσει δικαιωματικά τη θέση του πρωτεργάτη του νέου γερμανικού σινεμά και ταυτόχρονα ενός μοναχικού δημιουργού που δεν μοιάζει με κανέναν άλλον - συμπατριώτη του η μη.
Οι ταινίες του - οι περισσότερες απρόβλητες στην Ελλάδα - στηρίζονται στον αυτοσχεδιασμό, θυμίζουν ντοκιμαντέρ, ρίχνουν μια κλεφτή αλλά χειρουργική ματιά σε ανθρώπους της μεσαίας και εργατικής τάξης, αλλά πάνω απ' όλα χαρακτηρίζονται από έναν ανθρωπισμό που, κόντρα στα «σκοτεινά» θέματα τα οποία επιλέγει να κινηματογραφήσει, βρίσκει πάντοτε χώρο για να φωτίσει το σύγχρονο χάος των ανθρώπινων σχέσεων.
Από την εξερεύνηση της σεξουαλικότητας της τρίτης ηλικίας στο «Cloud 9» του 2008 μέχρι τον αλκοολισμό στο «Ουίσκι με Βότκα» του 2009 και το φόβο του θανάτου στην τελευταία του, βραβευμένη στο τμήμα «Ενα Κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών «Stopped on Track» που αφηγείται την ιστορία ενός άντρα που πεθαίνει από καρκίνο, ο Αντρέας Ντρέζεν δεν φοβάται το περιθώριο, τον κοινωνικό αποκλεισμό, τα ταμπού μιας σύγχρονης κοινωνίας σε λήθαργο.
Αντίθετα, τολμά να τα κάνει ένα σινεμά άμεσο, σκληρό, τρυφερό, μελαγχολικό, αληθινό, σίγουρος πως ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσει κανείς τις φοβίες του είναι να σταθεί αντιμέτωπος μπροστά τους.
Δείτε τη συνέντευξη του Αντρέας Ντρέζεν στην κάμερα του Flix:
Διαβάστε όλα όσα συνέβησαν, μέσα και έξω από τις αίθουσες, στο 53ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
