Μοντέλο και φιλόδοξη ηθοποιός με συμμετοχές σε σχετικά άγνωστες ταινίες («Spud» του 2010, «Death Race 3: Inferno» του 2013, «Blood in the Water» του 2016, «Don't Sleep» του 2017 και «Porthole» του 2018) και πιο γνωστή της προϋπηρεσία στους δύο κύκλους του «Black Lightning» του CW, η Σάρλμπι Ντιν πέθανε στις 30 Αυγούστου του 2022 στη Νέα Υόρκη, από μια ξαφνική αρρώστια και στην ηλικία των 32 ετών.
Δουλεύοντας από τα 13 της χρόνια στις διεθνείς πασαρέλες του κόσμου, βρήκε τον πρώτο μεγάλο ρόλο της στο σινεμά με το «Τρίγωνο της Θλίψης» του Ρούμπεν Εστλουντ, την ταινία που γνώρισε τον απόλυτο θρίαμβο στις Κάννες, κερδίζοντας τον Χρυσό Φοίνικα.
«Ξέρετε, δεν είχα καμία σχέση με το σινεμά. Μεγάλωσα στο Κέιπ Τάουν, σ’ ένα φτωχικό σπίτι όπου η τηλεόραση έκλεινε στις 7 το απόγευμα - έπρεπε να πληρώνεις έξτρα στο λογαριασμό του ρεύματος για να βλέπεις το νυχτερινό πρόγραμμα που είχε ταινίες. Και οι γονείς μου δεν είχαν. Οπότε, δεν είχα καμία κινηματογραφική εμπειρία - είχα δει μόνο κάποια παιδικά της Disney. Όταν πήγα στην Αμερική, άρχισα να βλέπω σινεμά. Μία από τις πρώτες ταινίες που είδα ήταν «Το Τετράγωνο» του Ρούμπεν. Βγήκα από το σινεμά της γειτονιάς μου, το «Angelica» της Νέας Υόρκης, και ήμουν θυμωμένη. Θυμωμένη που είχα χάσει τόσες ταινίες στη ζωή μου, που είχα τόσα να μάθω από την αρχή. Και, ταυτόχρονα, ήξερα για πρώτη φορά τι ήθελα να γίνω. Ήθελα να γίνω ηθοποιός και να παίξω σε τέτοιες ταινίες. Πήγα σε σχολή υποκριτικής, το πήρα πολύ σοβαρά. Όταν μου είπαν ότι ο Ρούμπεν με ζήτησε να περάσω από ακρόαση για την επόμενη ταινία του, έπαθα σοκ. Ταυτόχρονα δεν πίστευα ότι εγώ, χωρίς καμία εμπειρία, θα πάρω το ρόλο. Όταν με πήραν τηλέφωνο, δεν μπορούσα να το πιστέψω!»
Είναι αλήθεια ότι στην αρχή δεν υπήρχε σενάριο;
Στην αρχή μάς είπε την ιδέα και τη βασική πλοκή της ταινίας, ναι. Κάναμε πάρα πολλές πρόβες, πολλούς αυτοσχεδιασμούς, δουλέψαμε ιδέες και αλλάζαμε πράγματα. Στο τέλος αυτής της διαδικασίας, μάς έδωσε το σενάριο, ένα σενάριο που κι αυτός έγραψε μετά από όλους αυτούς τους πειραματισμούς. Βέβαια, ακόμα και τότε, δεν ήθελε να το ακολουθήσουμε ακριβώς. Μας έλεγε “ξεχάστε τους διαλόγους που έχω γράψει, παίξτε ελεύθερα». Για μένα αυτό ήταν πολύ βασανιστικό - δεν είχα εμπειρία, ήταν η πρώτη μου ταινία, οπότε μου δημιουργούσε ασφάλεια να ξέρω ακριβώς τις ατάκες μου. Εκείνος δεν το ήθελε αυτό. Μου το εξήγησε από την πρώτη στιγμή: ακόμα κι αν μία λήψη πάει εξαιρετικά, εκείνος θα τη δοκιμάσει ξανά και ξανά και ξανά, με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Και πάλι με ρώτησε αντέχω κάτι τέτοιο. Εκεί βοήθησε η προϋπηρεσία στο μόντελινγκ: είμαι στρατιώτης στη δουλειά, δεν κωλώνω με τις πολλές ώρες.
Τι σε δυσκόλεψε στην μετάβαση από την πασαρέλα στην ηθοποιία; Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση;
Η μεγαλύτερη διαφορά είναι ότι οι ηθοποιοί είμαστε μέρος ενός συνόλου - οι ταινίες γίνονται ομαδικά. Όταν είσαι μοντέλο είσαι μόνη σου - μπροστά στο φακό, ή πάνω στην πασαρέλα. Βασικά, είσαι κρεμάστρα. Θα σου βάλουν όποιο ρούχο θέλουν, θα σε βάψουν όπως θέλουν, θα σε χτενίσουν όπως θέλουν. Δεν έχεις κανέναν λόγο πάνω σε αυτό, απαγορεύεται να έχεις άποψη. Όταν όμως βρίσκεσαι στο πλατό, κάνεις πρόβες, δοκιμάζεις πράγματα. Κι ανάλογα με την ανοιχτότητα του σκηνοθέτη σου, έχεις γνώμη πάνω στην ηρωίδα σου. Ο Ρούμπεν συνεχώς μου έλεγε «εσύ τι νομίζεις;», «εδώ τι θα σκεφτόταν η ηρωίδα;», «εσύ πώς θα το ερμήνευες αυτό;». Μου ήταν πολύ μεγάλο σοκ αυτό, δεν σας κρύβω. Φυσικά και έχω άποψη, αλλά η εκπαίδευση μου είναι να μην την εκφράζω. Μαθαίνω μέσα από την κινηματογραφική διαδικασία να επιτρέπω στη φωνή μου να ακούγεται…
Στην ταινία η ηρωίδα σου είναι ένα κακομαθημένο μοντέλο που θα βρεθεί σε συνθήκες σκληρής επιβίωσης στη φύση, οπότε η ομορφιά της της είναι άχρηστη. Ο Εστλουντ σε τσαλακώνει πολύ. Πώς αφέθηκες, πώς κατάφερες να παίξεις τόσο νατουραλιστικά, κάτι τόσο κόντρα στην ατσαλάκωτη εικόνα σου ως μοντέλο;
Το πρώτο πράγμα που καταλαβαίνεις στη συνεργασία σου με τον Ρούμπεν είναι ότι η κωμωδία θα προκύψει μέσα από τον κανιβαλισμό των χαρακτήρων. Ό,τι στην πραγματική ζωή θα έφερνε οποιονδήποτε σε αμηχανία και βαθιά ντροπή, αυτό θα χρησιμοποιήσει ως εργαλείο για να παράξει κωμωδία. Οπότε, αποχαιρέτα κάθε ματαιοδοξία που μπορεί να έχεις - θα σε τσαλακώσει σε σημείο εντελώς οριακό για τον ναρκισσισμό σου. Αν αντέχεις, θα είσαι μέρος της ταινίας του. Κι εγώ ήθελα πάρα πολύ να παίξω σε ταινία του. Και σε κερδίζει ο Ρούμπεν με την αυτοπεποίθηση του: είναι ο αρχηγός, ξέρει τι κάνει. Ταυτόχρονα όμως είναι πολύ προσιτός, ταπεινός, φροντιστικός. Πάντα θα σου επιτρέψει να δοκιμάσεις και τη δική σου ιδέα, ποτέ δε θα σε σνομπάρει. Οπότε τον εμπιστεύεσαι.
Πώς ήταν η εμπειρία των γυρισμάτων στην Ελλάδα;
Παρόλο που τα γυρίσματα έγιναν μέσα σε συνθήκες lockdown, περάσαμε εξαιρετικά στην Ελλάδα. Τα γυρίσματα έγιναν σε μία παραλία της Εύβοιας, τη Χιλιαδού - μάλιστα κάποιοι από τους μόνιμους που κάνουν ελεύθερο κάμπινγκ εκεί, εμφανίστηκαν σε μικρούς ρόλους στην ταινία, όπως ο σέξι ναύτης. Το καλό ήταν ότι όταν γυρίζεις μια ταινία σ’ ένα τόσο μικρό μέρος, περνάς όλη τη μέρα μαζί με τους συμπρωταγωνιστές και το συνεργείο. Δένεσαι πραγματικά. Μαζί δουλεύαμε, μαζί τρώγαμε στις ταβερνούλες, στο ίδιο ξενοδοχείο μέναμε. Ο Ρούντι (Χάρελσον) κι εγώ παίζαμε κιθάρα και τραγουδούσαμε κάθε βράδυ. Ήταν υπέροχα.
Πώς σου φαίνεται το φεστιβάλ Καννών;
Σαν ένα όνειρο. Μεγαλειώδες, συγκινητικό, αλλά και αγχωτικό. Δεν συγκρίνεται καμία πασαρέλα του κόσμου με το κόκκινο χαλί των Καννών, πιστέψτε με. Παράλληλα, όλοι εδώ μου φέρονται σαν να είμαι πριγκίπισσα. Κι αναρωτιέμαι αν το αξίζω. Αν θα έρθουν κι αν θα μου τα πάρουν όλα αυτά πίσω κάποια στιγμή...
