Ο Ντένης Ηλιάδης μοιάζει πάντα να παίζει σε δυο πίστες. Παλιά, όταν όλοι ήμασταν μικροί, σκηνοθέτης του «Ole», μιας από τις πιο εσωτερικές, ευαίσθητες μικρού μήκους ταινίες που είχε δει η οθόνη και, ταυτόχρονα, ένας από τους πιο συναρπαστικούς και πετυχημένους σκηνοθέτες διαφημιστικών στην Ελλάδα. Λίγο αργότερα, δημιουργός του «Hardcore», της ταινίας που συνέβαλε καθοριστικά στο ν' αποκτήσει το ελληνικό σινεμά ένα πρόσωπο σύγχρονο (κι «ανακάλυψε» ηθοποιούς σαν τη Δανάη Σκιάδη, την Κατερίνα Τσάβαλου, τον Ιωάννη Παπαζήση και τον Ομηρο Πουλάκη) και, σε απόσταση αναπνοής, ο άνθρωπος που επέλεξε ο Γουες Κρέιβεν για να υπογράψει το ριμέικ του «The Last House on the Left». Σκηνοθέτης με καριέρα στην Αμερική («+1») που ποτέ δεν έκοψε τους δεσμούς του με το «εδώ». Ενας άνθρωπος που συνδέει το παιδικό με το ενήλικο, το σκοτάδι με την αγάπη, το αστείο με το πικρό, το φιλόδοξο με το εσωστρεφές.
Και να που, τώρα, όλ' αυτά, μαζί με λίγη πανδημία και λίγη ωριμότητα, μοιάζουν να συνδυάζονται στη νέα ταινία του Ντένη Ηλιάδη, το «Buzzheart», που μόλις τελείωσε τα γυρίσματά του, κυρίως στην Αγόριανη και λίγο στην Αθήνα. Εκεί, κοντά στην Πλατεία Κουμουνδούρου, σ' ένα υπόγειο μεταμορφωμένο σε playroom της ταινίας και της φαντασίας του σκηνοθέτη (για να μην μιλήσουμε για τη μαγική, όπως φαίνεται, δουλειά του σκηνογραφικού/φωτογραφίας/art direction), το Flix συνάντησε την ταινία, παρακολούθησε λίγο γύρισμα (πόσες φορές μπορούν να πέσουν αναίσθητοι κι αγκαλιασμένοι η Εβελίνα Παπούλια κι ο Γιώργος Λιάντος;), γνώρισε τους νεαρούς πρωταγωνιστές Κωνσταντίνα Μεσσήνη (της οποίας και οι φωτογραφίες του άρθρου) και Κλαούντιο Κάγια (του οποίου ερωτήσεις στο σκηνοθέτη για το making of συμπεριλαμβάνονται στο άρθρο) και προσπάθησε ν' ακούσει τον ήχο του «Buzzheart», κάνοντας ερωτήσεις στον Ντένη Ηλιάδη.
Τι είναι το «Buzzheart»;
Ο Αργύρης, ένας όχι και τόσο όμορφος 19χρονος, γνωρίζει τη Μαίρη, μία κοπέλα τελείως έξω από τα κυβικά του. Της ζητά δειλά να βγουν και, προς μεγάλη του έκπληξη, αυτή δέχεται και τον καλεί αμέσως για ένα τριήμερο στο εξοχικό των γονιών της, όπου και τον παρουσιάζει ως το αγόρι της. Οι γονείς της Μαίρης σύντομα του εκμυστηρεύονται πως η κόρη τους αντιμετωπίζει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και πως, προκειμένου να βεβαιωθούν πως ο Αργύρης είναι το κατάλληλο ταίρι για αυτήν, θα πρέπει να τον υποβάλλουν σε κάποια τεστ συμπεριφοράς. Η Μαίρη, από την άλλη, του εξηγεί πως η μητέρα της ήταν λαμπρή επιστήμων της πειραματικής συμπεριφορικής ψυχολογίας στις ΗΠΑ μέχρι τα τέλη του '70 και τον παροτρύνει να κάνει ό,τι του πουν.
Μία σειρά συμπεριφορικών (και άλλων) τεστ ξεκινά, σχεδόν κωμικά στην αρχή - σύντομα όμως τα τεστ μετατρέπονται σε όλο και πιο τρομακτικά και επικίνδυνα, ενώ σκηνές του παρελθόντος που έρχονται στο φως αρχίζουν να αποκαλύπτουν μία οικογενειακή δομή με εντελώς αντίθετες μεταξύ τους ισορροπίες. Ο Αργύρης γίνεται πειραματόζωο στο όνομα της αγάπης, προσπαθώντας να επιβιώσει. Κανείς, όμως, δεν είναι αυτό που φαίνεται και ενώ ένα σκοτεινό μυστικό αρχίζει να ξετυλίγεται, το τριήμερο στην εξοχή μετατρέπεται σε ένα πραγματικό πεδίο μάχης που θα τους σημαδέψει όλους για μια ζωή.
Πόσο ψύχραιμος είσαι, εν μέσω γυρισμάτων;
Τεχνικά είμαι πολύ προετοιμασμένος πάντα, προσπαθώ να μην υπάρχουν ερωτηματικά στο γύρισμα, γι’ αυτό και δεν έχω μεγάλη ανησυχία. Από εκεί και πέρα πάντα υπάρχει ένα ρίσκο, αλλά δεν κουβαλάω άγχος - το γύρισμα θα βγει, αρκεί να έχεις καθαρό μυαλό ώστε αν συμβεί κάποια έξτρα αναποδιά, να μπορείς να την αντιμετωπίσεις.
Αυτή η ταινία είναι πολύ προσωπική, την είχα γράψει το 2005 κι ήταν να την κάνω αμέσως μετά το «Hardcore», αλλά προέκυψε το «The Last House on the Left» και μπήκε αυτό στο συρτάρι. Είναι αρκετά αυτοβιογραφική, βέβαια δεν έχω ζήσει όλ’ αυτά που συμβαίνουν στην ταινία, όμως μια παραλλαγή αυτών, χωρίς buzzhearts...»
Πώς διάλεξες τα δυο ζευγάρια πρωταγωνιστών σου;
Για τη Μαίρη και τον Αργύρη ήθελα δύο νέους ηθοποιούς, που να μην έχουν φθαρεί. Το πολύ ενδιαφέρον είναι ότι κατ’ αρχάς για το ρόλο της Μαίρης είδα μόνο μία κοπέλα, την Κωνσταντίνα και ήταν love at first sight, κατευθείαν από την οντισιόν είπα ότι αυτή είναι, πράγμα που σπάνια συμβαίνει. Και μετά, για το αγόρι είδα δύο. Ο ένας είχε ενδιαφέρουσα φάτσα, ο άλλος όμως άρχισε να με κερδίζει από νωρίς. Ενώ κάποιοι είχαν αμφιβολίες, εγώ επέμενα, αυτός είναι, κάναμε δύο δοκιμαστικά και τελικά πήραμε τον Κλαούντιο Κάγια κι είναι από τις πιο σοφές αποφάσεις που έχω πάρει στη ζωή μου. Συνήθως όταν ψάχνεις για νέους ηθοποιούς κάνεις πάρα πολλά casting, το ίδιο είχε συμβεί και στο «Hardcore» όταν ψάχναμε για τη Νάντια, που ήταν η Δανάη Σκιάδη. Εδώ τους βρήκα γρήγορα κι αυτό οφείλεται από τη μια στο ότι είμαι τυχερός, από την άλλη στο ότι έχουμε, νομίζω, πλέον πολύ καλύτερους ηθοποιούς στην Ελλάδα, πιο έτοιμους για να παίξουν σε ταινίες. Για την Εβελίνα… δεν υπήρχε ποτέ καμία σκέψη για άλλη! Την είχαμε σκεφτεί, όλοι, από την αρχή. Ο Γιώργος απείχε από τα κινηματογραφικά για πολλά χρόνια, εγώ τον ήξερα από τη διαφήμιση, όπου έκανε σπικάζ κι από… το facebook όπου έγραφε κάτι σεντόνια, οπότε ένιωσα ότι και ιδιοσυγκρασιακά ταίριαζε πάρα πολύ με το ρόλο και πραγματικά είναι κάποιος που χρειάζεται να του δοθεί η ευκαιρία να δείξει όλο αυτό που έχει μέσα του. Γενικά με το καστ είμαι πανευτυχής. Και με το συνεργείο επίσης.
Ποια ήταν η αφορμή για να γράψεις αυτή την ιστορία;
Αυτή η ταινία είναι πολύ προσωπική, την είχα γράψει το 2005 κι ήταν να την κάνω αμέσως μετά το «Hardcore», αλλά προέκυψε το «The Last House on the Left» και μπήκε αυτό στο συρτάρι. Αλλά ήθελα πολύ να επιστρέψω σε κάτι πιο προσωπικό κι ειδικά επειδή οι ταινίες που έκανα στην Αμερική, μετά την πρώτη που ήταν horror και πολύ επιτυχημένη, πήραν αυτή την κατεύθυνση, ήθελα πολύ να κάνω κάτι πιο δικό μου. Με τον covid κάπως όλα ξεκουρδίστηκαν και προέκυψε αυτή η ευκαιρία, με την πίεση και της φίλης μου της Αμάντας Λιβανού που κάνει την παραγωγή. Είναι αρκετά αυτοβιογραφική, βέβαια δεν έχω ζήσει όλ’ αυτά που συμβαίνουν στην ταινία, όμως μια παραλλαγή αυτών, χωρίς buzzhearts και χωρίς… δεν λέω άλλα για να μην κάνουμε spoilers. Πάντως είμαι ευτυχισμένος, από μια μεριά, που κάνω αυτή την ταινία τώρα κι όχι το 2005, γιατί είμαι πολύ πιο έμπειρος τεχνικά και νομίζω μπορούμε μ’ ένα μικρό budget να κάνουμε κάτι που δεν βλέπουμε συχνά στην Ελλάδα.
Από το «Hardcore» του 2004 ως σήμερα, τι έχει αλλάξει σ’ εσένα και τι στο ελληνικό σινεμά;
Αυτή ήταν μια φανταστική εμπειρία, κατ’ αρχάς γιατί η Αμάντα με βοήθησε να έχω ένα συνεργείο από νέους ανθρώπους που δεν έχουν προλάβει να γίνουν γκρινιάρηδες. Γιατί οι Ελληνες χαλάνε όταν γίνουν γκρινιάρηδες, μέχρι τότε είναι σούπερ. Οπότε είμαστε ένα συνεργείο προ-γκρίνιας. Εμένα, αν και πρεσβύτερος, δεν με χαρακτηρίζει η γκρίνια, άρα έχουμε ενθουσιασμό, είναι μια πάρα πολύ ωραία ατμόσφαιρα κι είναι αλήθεια, δεν το λέω για να κάνουμε φανφάρες.
Για κάποιο λόγο ο κόσμος είναι σαν να είναι φτιαγμένος για να επιτίθεται στην αθωότητα, στην ομορφιά, σ’ οτιδήποτε δεν έχει προλάβει να επηρεαστεί από τον κυνισμό.»
Ποιος σκηνοθέτης που θαυμάζεις θα ήθελες να δει το «Buzzheart»;
Τη συγκεκριμένη ταινία θα ήθελα να τη δείξω στον Μπονγκ Τζουν-χο γιατί είναι ένας σκηνοθέτης που μ’ αρέσει πολύ, που προσπαθεί, όπως κι εγώ, να παίρνει στοιχεία genre και να τα πηγαίνει πολύ παραπέρα. Αυτό προσπάθησα να κάνω και σε κάποιες ταινίες στην Αμερική αλλά είναι δύσκολο, όταν προσπαθείς να κάνεις κάποιες ανατροπές εκεί, υπάρχουν μεγαλύτερες αντιστάσεις.
Γιατί στις ταινίες σου πάντα συνδυάζεις την αγάπη με το σκοτάδι ή με το σπλάτερ;
Κατ’ αρχάς δεν μ’ αρέσει καθόλου ο κυνισμός, δεν μπορώ να είμαι κυνικός και γι’ αυτό καταπιάνομαι πολύ με νέους ήρωες που έχουν μια αθωότητα και μια ομορφιά και κάποια ακεραιότητα και κάποια συναισθήματα ακόμα ανέγγιχτα. Αλλά για κάποιο λόγο ο κόσμος είναι σαν να είναι φτιαγμένος για να επιτίθεται στην αθωότητα, στην ομορφιά, σ’ οτιδήποτε δεν έχει προλάβει να επηρεαστεί από τον κυνισμό. Κι έτσι οι ήρωές μου είναι πάντα άνθρωποι που προσπαθούν να ζήσουν τα συναισθήματά τους στο ακέραιο και συγχρόνως είναι σε μάχη μ’ έναν κόσμο που προσπαθεί αυτά τα συναισθήματα να τα συνθλίψει, είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα. Οπότε αυτό οδηγεί σε μια σύγκρουση που εκφράζεται με σπλάτερ, με βία… Πάντα μ’ ενδιαφέρει ένας πιο γλυκός κόσμος, ένας κόσμος που δεν έχει προλάβει να διαβρωθεί, ξεκινάω απ’ αυτόν τον κόσμο κι αυτός δέχεται πάντα μια επίθεση.
φωτογραφία Ντένης Ηλιάδης
Ο Ντένης του «Buzzheart» τι συμβουλή θα έδινε στον Ντένη του «Hardcore»;
Η «σοφία» που έχω κερδίσει απ’ όλα και τα... χολιγουντιανά κι όλ’ αυτά, είναι ότι πρέπει να σε οδηγεί η προσωπική φωνή σου και το όραμά σου. Δηλαδή, ό,τι και να σου σκάσει, και 80 εκατομμύρια budget στην Αμερική, αυτό που πρέπει να κινεί την καριέρα σου είναι αυτό που θέλεις ο ίδιος να κάνεις κι αυτά που θέλεις να πεις. Είναι επικίνδυνο να γίνεις ένας σκηνοθέτης αναθέσεων, να έρχονται και να σου λένε, έχω αυτή την ταινία, μοιάζει ότι είναι απλή αλλά εσύ θα την κάνεις «elevate». Να μην προσπαθείς να είσαι «elevator» αλλά creator. Εννοείται να κάνεις ταινίες και εμπορικές και στουντιακές και οτιδήποτε, αλλά ο βασικός σου άξονας να είναι αυτή η φωνούλα που σε οδηγεί.
info BUZZHEART Μια ταινία του Ντένη Ηλιάδη | Πρωταγωνιστούν: Εβελίνα Παπούλια, Γιώργος Λιάντος, Κωνσταντίνα Μεσσήνη, Κλαούντιο Κάγια | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Evan Μαραγκουδάκης | Ηχοληψία: Κώστας Κουτελιδάκης | Σκηνογράφος: Δάφνη Καλογιάννη | Ενδυματολόγοι: Αννα Ζώτου, Εβελίνα Δαρζέντα | Μακιγιάζ: Ιωάννα Συμεωνίδη | Μουσική: Coti K | Μοντάζ: Σμαρώ Παπαευαγγέλου | Σενάριο, Σκηνοθεσία: Ντένης Ηλιάδης | Παραγωγός: Αμάντα Λιβανού, Ντένης Ηλιάδης | Εκτέλεση Παραγωγής: Neda Film | Μια παραγωγή της Panoply Films | Σε συμπαραγωγή με Twin 7, Filmiki, Process Media | Με την υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου
