Το «Babygirl» της Αλίνα Ρέιν έκανε την πρεμιέρα του στο διαγωνιστικό τμήμα του 81ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, με αρκετό buzz και σούσουρο. Κι όχι άδικα.
Μία ταινία για τη σύνθετη γυναικεία σεξουαλικότητα, ένας προβολέας πάνω στις s/m ονειρώξεις μίας μεσήλικης CEO, η παράνομη σχέση της με τον νεότερο μαθητευόμενο στην εταιρία της - ένα τολμηρό ερωτικό θρίλερ που οι ρόλοι αντιστρέφονται, όλα παραβιάζονται, όλα αμφισβητούνται.
Θα συζητιόταν ακόμα κι αν η Ολλανδέζα σεναριογράφος και σκηνοθέτης είχε επιλέξει άγνωστους ηθοποιούς στους κεντρικούς ρόλους, ως μία ακόμα φεστιβαλική πρόταση και πρόκληση.
Τώρα όμως που η κεντρική της ηρωίδα παίρνει τη σάρκα, τα οστά και το ανάστημα της Νικόλ Κίντμαν, το εκτόπισμα είναι τεράστιο. Γιατί τεράστιο ήταν και το ρίσκο. Μία Χολιγουντιανή, οσκαρική πρωταγωνίστρια έχει πολλά περισσότερα να χάσει όταν εκτίθεται με έναν τέτοιο ρόλο. Ποντάρει όλες της τις μάρκες στη δημιουργό, εμπιστεύεται ότι αυτό που διάβασε στο χαρτί και την ιντρίγκαρε, αυτή η μοντέρνα παραβολή για το σεξ και την απελευθέρωση, θα βγει σωστά, ισορροπημένα και γενναία και στην οθόνη. Διαφορετικά, όλα τα βέλη θα είναι πάνω στην απογυμνωμένη εικόνα της.
Διαβάστε εδώ: την κριτική του Flix για το «Babygirl»
Η τύχη βοηθά τους τολμηρούς: η Κίντμαν κέρδισε το Βραβείο Ερμηνείας στη Βενετία και πριν από λίγες μέρες ανακοινώθηκε και η υποψηφιότητά της (η 17η της καριέρας της!) για Χρυσή Σφαίρα Α' Γυναικείου ρόλου (ούτε η ταινία, ούτε η σκηνοθέτης, ούτε οι συμπρωταγωνιστές της Χάρις Ντίκινσον και Αντόνιο Μπαντέρας προτάθηκαν για τίποτα).
Να είναι αυτό το δεύτερό της Οσκαρ; Το Flix είχε πολλά να ρωτήσει - τόσο την Νικόλ Κίντμαν, όσο και την Αλίνα Ρέιν.
Let's talk about sex, baby(girls)!
Oταν ξεκίνησα ψυχανάλυση 15 χρόνια πριν σε μία πολύ διάσημη θεραπεύτρια στο Aμστερνταμ και της εξομολογήθηκα τις S/M φαντασιώσεις μου, εκείνη προσπάθησε να με θεραπεύσει. Πίστευε ότι το ότι απολάμβανα το σεξ από μία θέση μαζοχισμού ήταν κατάλοιπο πατριαρχίας και έπρεπε να θεραπευτώ. Δεν το διάβαζε καθόλου ως μία μορφή δικής μου ενδυνάμωσης - «έλα εδώ, αυτό θέλω να μου κάνεις». Η δική μας γενιά είναι γεμάτη όρια και κουτάκια. Η Gen Z ευτυχώς τα έχει αποβάλει όλα αυτά...» | Αλίνα Ρέιν
Ποια ήταν η πρώτη ιδέα, αλλά και ποια η βαθύτερη ανάγκη να γράψετε και να σκηνοθετήσετε ένα ερωτικό θρίλερ; Να χρησιμοποιήσετε το σεξ ως εργαλείο για να απογυμνώσετε την ακόμα μεγαλύτερη, υπαρξιακή κρίση ηλικίας μίας γυναίκας;
Aλίνα Ρέιν: Είμαι λάτρης των ερωτικών θρίλερ των 90ς («Ολέθρια Σχέση», «9 1/2 Εβδομάδες» κι άλλων πολλών) που είχαν αυτή την ατμόσφαιρα, πρόσφεραν camp απόλαυση, και σε κρατούσαν στην άκρη της καρέκλας σου. Ηθελα να κάνω αυτό που είπατε να κατασκευάσω έναν Δούρειο Ιππο ψυχαγωγίας και να περάσω κρυφά όλα τα βαθύτερα, τα ποια σκοτεινά μου ερωτήματα.
Γιατί η μεγαλύτερη μου ανάγκη ήταν να κάνω μία τίμια ταινία. Ενα ειλικρινές πορτρέτο αυτής της γυναίκας. Παρόλο που η ταινία είναι ένα μοντέρνο παραμύθι, μία γκροτέσκα παραβολή, ήθελα η ιστορία να αντανακλά με απόλυτη ειλικρίνεια τη δική μου σεξουαλική σύγχυση. Πώς είναι δυνατόν να θεωρώ τον εαυτό μου τόσο δυνατό και δυναμικό στη ζωή και στην καριέρα μου, αλλά να είμαι τόσο ευάλωτη με τους άντρες, να έχω σεξουαλικές φαντασιώσεις όπου δε θέλω να είμαι η δυνατή; Είναι ΟΚ αυτό; Γιατί, για παράδειγμα, όταν ξεκίνησα ψυχανάλυση 15 χρόνια πριν σε μία πολύ διάσημη θεραπεύτρια στο Aμστερνταμ και της εξομολογήθηκα τις S/M φαντασιώσεις μου, εκείνη προσπάθησε να με θεραπεύσει. Πίστευε ότι το ότι απολάμβανα το σεξ από μία θέση μαζοχισμού ήταν κατάλοιπο πατριαρχίας και έπρεπε να θεραπευτώ. Δεν το διάβαζε καθόλου ως μία μορφή δικής μου ενδυνάμωσης - «έλα εδώ, αυτό θέλω να μου κάνεις». Η δική μας γενιά είναι γεμάτη όρια και κουτάκια. Η Gen Z ευτυχώς τα έχει αποβάλει όλα αυτά. Εχουν μεγαλώσει με την άνεση της επιλογής και να αντιμετωπίζουν το σεξ θετικά κι όχι ντροπιαστικά. Εγώ δυστυχώς δεν είμαι εκεί. Κουβαλάω τα ταμπού μου. Οπότε ήθελα να γράψω και να σκηνοθετήσω μία τέτοια ιστορία, ώστε να επικοινωνήσω με τον κόσμο, γυναίκες και άντρες, τις πιο μύχιες, ντροπιαστικές μου σκέψεις, να τις ξορκίσω, να δω αν υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω όπου θέλουν να εκφράσουν με το σεξ κι άλλες πλευρές του εαυτού τους.
Νικόλ Κίντμαν: Δεν είναι όμως μία ταινία μόνο για γυναίκες, έτσι δεν είναι Αλίνα; Νομίζω ότι επιτυγχάνεις να δείξεις πόσο μπερδεμένοι είναι και οι άντρες. Ολοι είμαστε προϊόντα αιώνων πατριαρχίας. Πόσο δύσκολο είναι και για εκείνους να ανταποκριθούν στο πώς ορίζεται η «αρρενωπότητα»; Τι επιδόσεις πρέπει να έχουν στο σεξ για να αισθάνονται αρκετοί; Πώς πρέπει να ψάχνουν την ταυτότητα τους ως εραστές, πόσο εύθραυστοι είναι απέναντι στο παραμικρό σχόλιο; Νομίζω ότι η Αλίνα μάς απογυμνώνει όλους - γυναίκες και άντρες- απέναντι σε σχήματα που μάς έχουν φορεθεί και μάς καταπιέζουν.
Μιλώντας για πλήρη «απογύμνωση». Κυρία Κίντμαν, έχετε αποδείξει σε όλη τη διάρκεια της καριέρας σας - από το «Μάτια Ερμητικά Κλειστά» μέχρι το «To Die For», κι από το «Θάνατο του Ιερού Ελαφιού» μέχρι το «Big Little Lies» ότι αποδέχεστε κάθε πρόκληση με τόλμη και γενναιότητα. Διαβάζοντας όμως το συγκεκριμένο σενάριο, σε αυτό το στάδιο της καριέρας σας που δεν έχετε τίποτα να αποδείξατε αλλά αντιθέτως πολλά να χάσετε, δεν το θεωρήσατε αρκετά risqué; Δεν σας τρόμαξε καμία πτυχή του ρόλου; Δεν σας τρομάζει τίποτα;
Νικόλ Κίντμαν: (γελάει) Ποιος σας το είπε αυτό; Ολα με τρομάζουν. Αλλά ίσως περισσότερο με προκαλούν, παρά με σταματούν. Φυσικά και με τρόμαξε να ενσαρκώσω όλες τις γυναικείες ανασφάλειες της μέσης ηλικίας. Δεν είναι μία ταινία για τις ερωτικές φαντασιώσεις μίας 20χρονης, ούτε μίας 30χρονης. Εχει ένα μεγάλο ρίσκο να δείξει κανείς τον ερωτικό κόσμος μιας γυναίκας σε αυτή την ηλικία. Δεν έχουμε εκτεθεί αρκετά σε τέτοιους ρόλους, τουλάχιστον στο mainstream σινεμά. Αλλά ακριβώς αυτό ήταν και η πρόκληση. Οπότε, κατά μία έννοια, περισσότερο ενθουσιάστηκα παρά τρόμαξα.
Εχει ένα μεγάλο ρίσκο να δείξει κανείς τον ερωτικό κόσμο μιας γυναίκας σε αυτή την ηλικία. Δεν έχουμε εκτεθεί αρκετά σε τέτοιους ρόλους, τουλάχιστον στο mainstream σινεμά. Αλλά ακριβώς αυτό ήταν και η πρόκληση. Οπότε, κατά μία έννοια, περισσότερο ενθουσιάστηκα παρά τρόμαξα...» | Νικόλ Κίντμαν
Aλίνα Ρέιν: Η διαφορά της Νικόλ, αυτό που την κάνει ηθοποιό ενός άλλου επιπέδου είναι αυτή ακριβώς η τόλμη της. Γιατί δεν μένει στη θεωρία - εφαρμόζει όλα όσα πρεσβεύει, όσο κι αν την τρομάζουν. Από την αρχή της καριέρας μου ως ηθοποιός δουλεύω στο θέατρο. Η Νικόλ για μένα ήταν η μεγάλη μου έμπνευση, ένιωθα έναν ιερό δεσμό μαζί της (χωρίς να το ξέρει εκείνη βέβαια, καθώς δεν ήξερε την ύπαρξη μου) γιατί θαύμαζα αυτή την τόλμη της, τη δύναμη της - τόσο στις επιλογές, όσο και στις ίδιες τις ερμηνείες της. Οπότε πάντα πριν βγω στη σκηνή, στο καμαρίνι μου, θα την έφερνα στο μυαλό μου ώστε να βρω το θάρρος να κάνω όσα απαιτούσε ο ρόλος μου με μία αλά Νικόλ Κίντμαν μαγκιά. Την κουβαλούσα στην καρδιά μου...
Νικόλ Κίντμαν: Ω, με κουβαλούσες στην καρδιά σου;
Aλίνα Ρέιν: Ναι, και τώρα ακόμα πιο βαθιά.
Μπορεί να την είχατε στο μυαλό σας, πιστεύατε όμως ποτέ ότι θα δεχόταν την πρόταση να παίξει αυτό το ρόλο;
Aλίνα Ρέιν: Η αλήθεια είναι πώς όχι. Της έστειλα το σενάριο και όταν απάντησε ότι ενδιαφέρεται, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Κόντευα να λιποθυμήσω από τον ενθουσιασμό. Οταν γνωριστήκαμε και της αποκάλυψα τον θαυμασμό μου για την τόλμη της, μού εξομολογήθηκε αυτό που είπε και πριν λίγο: ότι δεν είναι καθόλου γενναία. Αντιθέτως φοβάται τα πάντα - πανικοβάλλεται για το αν θα τα καταφέρει, κάθε φορά, με κάθε επιλογή της. Η διαφορά της όμως είναι ότι τρέχει προς τον φόβο, δεν τον αποφεύγει. Τον αντιμετωπίζει κατάματα κι αυτό την προχωράει ως καλλιτέχνη.
Και την φτάνει αρκετά συχνά στα βραβεία. Κυρία Κίντμαν, κερδίσατε το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στη Βενετία και τώρα έχετε προταθεί για μία ακόμα Χρυσή Σφαίρα - είναι 17η υποψηφιότητα της καριέρας σας- ενώ και τα Οσκαρ δεν είναι μακριά. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια, τι σημαίνουν τα βραβεία για εσάς;
Νικόλ Κίντμαν: Eίναι ακόμα και τώρα κάτι που μου φέρνει μεγάλη χαρά και ικανοποίηση και ενθουσιασμό. Πρώτα από όλα γιατί στρέφει τους προβολείς στην ίδια την ταινία. Μία ταινία που αγαπάς και πιστεύεις. Είναι επίσης μία αναγνώριση της δουλειάς όλων, γιατί, το ξέρουμε, οι ταινίες είναι αποτέλεσμα μίας μεγάλη ομάδας συνεργατών. Οπότε δεν τα σνομπάρω καθόλου τα βραβεία. Τα βραβεία που μου φέρνουν μία αμηχανία είναι τα τιμητικά - γιατί στη ζωή έχω μάθει να δίνω σημασία στο τώρα, όχι στο παρελθόν. Μού ήταν πολύ περίεργο το βραβείο του AFI γιατί πέρασε μπροστά από τα μάτια μου όλη μου η καριέρα και όλο αυτό απέκτησε ένα βάρος. Με ανάγκασε να κοιτάξω πίσω, έβλεπα τα βίντεο και ήμουν σοκαρισμένη - «πώς πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια, εγώ αισθάνομαι ότι τώρα ξεκινάω». Είναι αλήθεια! Οταν παθιάζεσαι με τη δουλειά σου, όταν ενθουσιάζεσαι, έχεις πάντα το συναίσθημα ότι κάνεις κάτι φρέσκο, είσαι στο ξεκίνημα μιας περιπέτειας.
Αισθάνθηκα ωραία που πίσω από τον φακό που με κοιτούσε αδιάκριτα, ήταν το βλέμμα μίας γυναίκας. Αισθάνθηκα ασφάλεια που ένα τέτοιο υλικό το χειριζόταν μια γυναίκα. Ηταν καιρός να πούμε κι εμείς τις ιστορίες μας, με το δικό μας τρόπο...» | Νικόλ Κίντμαν
Μπορεί να μην ξεκινάτε τώρα, όμως έχετε διανύσει κάποια τελευταία χρόνια που έχετε κάνει, συνειδητά πιστεύω, ένα νέο ξεκίνημα: έχετε στηρίξει ταινίες και σειρές 21 γυναικών σκηνοθετών. Αυτό το τολμηρό σενάριο θα το γυρίζατε σήμερα με άντρα σκηνοθέτη; Ή έχετε συνειδητά αποφασίσει ότι θέλετε να αναδείξετε το γυναικείο βλέμμα πίσω από την κάμερα;
Νικόλ Κίντμαν: Δεν έχω σταματήσει, ούτε θα σταματήσω φυσικά, να δουλεύω με άντρες σκηνοθέτες. Ομως, ναι, δεν είναι τυχαίες οι επιλογές μου τα τελευταία χρόνια. Οπως αυτή εδώ η ταινία που είναι για την επιθυμία, τον πόθο. Για τον εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό μας, τα μυστικά, τον γάμο, τον έλεγχο, τον σεβασμό, την εξουσία, την οικειότητα, την συναίνεση - είναι όλο πολύ σύνθετο, όσο σύνθετες είναι και οι ανθρώπινες σχέσεις. Πάνω από όλα όμως, αυτή είναι η ιστορία μίας γυναίκας. Και αν δέχθηκα να το κάνω είναι γιατί το έγραψε και το σκηνοθέτησε γυναίκα. Αισθάνθηκα ωραία που πίσω από τον φακό που θα με κοιτούσε αδιάκριτα, ήταν το βλέμμα μίας γυναίκας. Αισθάνθηκα ασφάλεια που ένα τέτοιο υλικό θα το χειριζόταν μια γυναίκα. Ηταν καιρός να πούμε κι εμείς τις ιστορίες μας, με το δικό μας τρόπο. Ευτυχώς, αυτό προχωράει καλά. Αλλάζουμε, λίγο λίγο, αλλά αλλάζουμε.
Ηθελα τον Αντόνιο Μπαντέρας στο ρόλο του συζύγου, γιατί ήθελα να απατήσει τον λατίνο εραστή της κι όχι ένα φλώρο. Γιατί δεν έχει να κάνει με τον άντρα. Δεν φταίει αυτός που δεν την φέρνει σε οργασμό. Φοβόμουν ότι ο Αντόνιο θα αρνηθεί - είναι ένας μικρός ρόλος, κι όχι ιδιαίτερα κολακευτικός. Επεσα έξω, δέχθηκε αμέσως...»
Μπορούσαμε εξ αρχής να υποψιαστούμε ότι η Νικόλ Κίντμαν θα έπεφτε με το κεφάλι στο ρόλο, χωρίς δίχτυ ασφαλείας - την έχουμε δει να το ξανακάνει. Η μεγάλη έκπληξη ήταν οι άντρες ηθοποιοί - ο Αντόνιο Μπαντέρας σε κόντρα ρόλο, κι ο πιτσιρικάς Χάρις Ντίκινσον, που στάθηκε τόσο γενναία απέναντι σε μία τόσο καταξιωμένη πρωταγωνίστρια, την έπαιξε στα ίσα. Πώς τους σκεφτήκατε, πώς τους επιλέξατε;
Aλίνα Ρέιν: Για το ρόλο του συζύγου ήθελα κάποιον το ίδιο γοητευτικό με την Νικόλ, ισάξια δυνατό. Γιατί δεν ήθελα καθόλου να ερμηνευτεί «φυσικά θα απατούσε τον άντρα της γιατί είναι φλώρος». Ηθελα να διαβαστεί η ιστορία όπως ακριβώς την λέμε: όλα αυτά είναι δικά της θέματα, ο άλλος δεν φταίει σε τίποτα. Ακόμα και το γεγονός ότι δεν έχει οργασμό μαζί του οφείλεται στο ότι εκείνη δεν τολμάει να πει τι θέλει στο σεξ. Σκέφτηκα λοιπόν τον Αντόνιο Μπαντέρας γιατί έχει το προφίλ του λατίνου εραστή και κανείς δε θα σκεφτόταν «φυσικά κι αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να ικανοποιήσει μια γυναίκα». Ηξερα επίσης πόσο καλός ηθοποιός είναι και πώς μπορεί να ενσαρκώσει και τη δύναμη και την ευθραυστότητα που απαιτεί ο ρόλος. Ημουν σίγουρη ότι θα αρνηθεί - το πορτρέτο αυτού του άντρα μπορεί να του φαινόταν απειλητικό, επίσης δεν είναι πρωταγωνιστής. Επεσα εντελώς έξω - δέχθηκε αμέσως, τον ενδιέφερε πολύ αυτό το αφήγημα και καθόλου δεν τον απείλησε, όπως επίσης δεν τον ένοιαζε το μέγεθος του ρόλου. «Δώσε μου μόνο 2 γραμμές, δεν με νοιάζει» μου είπε.
Για το ρόλο του Σάμουελ επίσης προβληματίστηκα. Επρεπε να είναι ένα νέο παιδί που όμως ήδη να έχει δείξει δείγματα πολύ δυνατών ερμηνειών - θα παίζει δίπλα στην Κίντμαν, πρέπει να μπορεί να σταθεί. Το πιο δύσκολο όμως ήταν να βρω κάποιον με πολύ αθώο αγορίστικο πρόσωπο που να μπορεί να μεταμορφώνεται σε κάποιον που υποτάσσει μια γυναίκα. Η οδηγία μου είναι ότι ο Σάμουελ και μέσα στο ρόλο παίζει ρόλους, πρέπει να βρει τον ηθοποιό μέσα στον ηθοποιό. Είχα δει τον Χάρις και στο «Τρίγωνο της Θλίψης», αλλά στο «See How They Run» και τον είχα προσέξει. Συνδύαζε όλες τις ποιότητες που έψαχνα: είχε υπηρετήσει στους πεζοναύτες, κουβαλούσε μία προσταγή, μπορούσε να σε πείσει. Αλλά, παράλληλα, είναι ένα εξαιρετικά διαβασμένο, πολιτισμένο παιδί, με μία φυσική εσωστρέφεια. Κι αυτό που τελικά με κέρδισε στον Χάρις ήταν ότι παράλληλα με όλα αυτά έφερε κι ένα δικό του χιούμορ. Ενα μαύρο χιούμορ, άβολο και αμήχανο που εξανθρώπιζε όλη την κατάσταση με έναν υπέροχο τρόπο.
Κι όσο για τον Χάρις, είναι συγκλονιστικός. Ενας πιτσιρικάς με αθωότητα, ένας πρώην πεζοναύτης με πρόσταγμα, ένας πολύ διαβασμένος άνθρωπος με φυσική εσωστρέφεια και απίστευτο χιούμορ. Μόνο αυτός θα μπορούσε να σταθεί δίπλα στην Νικόλ...»
Κυρία Κίντμαν, τι κάνατε για να τον καθησυχάσετε; Δεν μπορεί να μην τον πανικόβαλε η ιδέα ότι πρέπει να γυρίσει αυτές τις σκηνές μαζί σας...
Νικόλ Κίντμαν: Δεν έκανα κάτι ιδιαίτερο, δεν με χρειαζόταν, είναι εξαιρετικός ηθοποιός. Δεν έκανα κάτι ιδιαίτερο από το να τον στηρίξω ως συμπρωταγωνιστή μου, όπως κι ο ίδιος στήριζε εμένα. Και οι δυο μαζί το όραμα της Αλίνα. Κι η Αλίνα εμάς. Συναντηθήκαμε όλοι μαζί για μία πρώτη γνωριμία στην Νέα Υόρκη. Μετά ακολούθησαν πρόβες εντατικές. Ο Χάρις από την πρώτη στιγμή κέρδισε την εμπιστοσύνη μου, είναι εξαιρετικός ηθοποιός και πολύ καλός συνεργάτης. Επίσης είχαμε την Λίζι, μία καταπληκτική intimacy coordinator, που ήταν πολύ σημαντική στο γύρισμα για όλους μας. Στο φινάλε, όλα είναι μια χορογραφία και χρειάζεσαι κάποιον να δείχνει τα βήματα, τον ρυθμό, το πώς δε θα πατήσεις το πόδι του άλλου.
Aλίνα Ρέιν: Κι ακόμα και να το πατήσεις το πόδι του άλλου όμως, έχει μία ειλικρίνεια. Μία ταινία για το σεξ θα έχει αμηχανία, το σεξ έχει και αμηχανίες, και για μένα αυτή η ντροπή, αυτή η ανασφάλεια μπορεί να λειτουργήσει υπέρ της αλήθειας της ταινίας. Και οι τρεις μας μπορεί να αισθανθήκαμε άβολα κάποιες φορές, αλλά προσπαθούσα αυτή την δυσκολία να την διοχετεύσω πίσω στην ατμόσφαιρα της σκηνής. Δεν ήθελα να κρύψουμε όλα αυτά τα συναισθήματα από το κοινό, να καταλήξουμε με ακόμα μία ψεύτικη αναπαράσταση σεξ, σαν τις χιλιάδες που υπάρχουν στις Χολιγουντιανές ταινίες. Ηθελα κάτι πολύ πιο ειλικρινές.
Νικόλ Κίντμαν: Εγώ περισσότερο ντράπηκα στη σκηνή του χορού πάντως (σκάει στα γέλια)
Μία ταινία για το σεξ θα έχει αμηχανία, το σεξ έχει και αμηχανίες, αλλά αυτή η ντροπή, αυτή η ανασφάλεια μπορεί να λειτουργήσει υπέρ της αλήθειας της ταινίας. Αλλιώς καταλήγεις με ακόμα μία ψεύτικη αναπαράσταση σεξ, σαν τις χιλιάδες που υπάρχουν στις Χολιγουντιανές ταινίες. Ηθελα κάτι πολύ πιο ειλικρινές...»
Πάνω σ' αυτό: να μιλήσουμε και για την επιλογή των τραγουδιών στο soundtrack; Ακούγεται σε μία πολύ χαρακτηριστική σκηνή το «Father Figure» του Τζορτζ Μάικλ και σε μια άλλη, το «Never Tear us Apart» των INXS. Γιατί επιλέξατε τα 80ς για να ντύσετε μουσικά την ταινία και πόσο εύκολο ήταν να πάρετε τα δικαιώματα;
Aλίνα Ρέιν: Πρώτα από όλα γιατί είναι η εποχή μου και η μουσική μου, οπότε μου ήταν πολύ οικείο - αυτά τα τραγούδια άκουγα γράφοντας το σενάριο. Θυμάστε το μουσικό βίντεο του «Father Figure» με αυτή τη γυναικάρα με το λευκό παλτό; Κάπως έτσι φανταζόμουν την ηρωίδα μου - μια γυναικάρα, που όμως αν προσέξετε τους στίχους, ο ήρωας της υπόσχεται ότι θα γίνει ο πατέρας της, ότι εκείνη μπορεί να είναι «baby girl». Και με τους INXS θεωρούσα το κομμάτι τέλειο για τη σκηνή - έχει ακόμα κι εκείνη την παύση που μου κούμπωνε ακριβώς. Αυτό είχε πολύ δύσκολα δικαιώματα. Εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία - ήμουν σε αδιέξοδο. Και εκεί παρενέβη η Νικόλ...
Νικόλ Κίντμαν: Αυστραλοί οι INXS, βλέπετε (γελάει).
Δεν ήθελα ένα τιμωρητικό τέλος. Στα ερωτικά θρίλερ των 90ς έπρεπε πράγματι να τιμωρηθούν οι ήρωες, να υπάρξει κάθαρση για τις κοινωνίες των θεατών, όριο, δίδαγμα - όποιος ζήσει έτσι την ερωτική του ζωή, στο τέλος πρέπει να πέσει. Εγώ δεν ήθελα κάτι τέτοιο. Ηθελα να τους δικαιώσω όλους...» | Αλίνα Ρέιν
Θα ήθελα ένα σχόλιο και για το τέλος. Συνήθως στα ερωτικά θρίλερ των 80ς και των 90ς, η γυναίκα έπρεπε στο τέλος να τιμωρηθεί, ζωές να καταστραφούν, να υπάρξει άμεσο ή έμμεσο δίδαγμα. Εσείς δεν κάνετε κάτι τέτοιο. Δεν είναι τιμωρητικό το φινάλε σας...
Aλίνα Ρέιν: Ναι, αυτά τα θρίλερ τότε ήταν πάντα ιστορίες από την πλευρά του άντρα, έβλεπαν τη γυναίκα μέσα από το αντρικό βλέμμα - όμως αυτό κάναμε όλοι τότε, έτσι ήταν τα πράγματα. Τις αγαπώ αυτές τις ταινίες ακόμα, δεν τις αρνούμαι. Ομως μετά το #metoo, όλοι μας, γυναίκες και άντρες μπήκαμε σ’ έναν ενδιαφέροντα διάλογο που μου επέτρεψε να προσθέσω τη δική μου οπτική ματιά - όχι για να «διορθώσω» την ιστορία, αλλά για να μοιραστώ τη δική μου. Να δείξω πώς θα ήταν κάτι τέτοιο από την πλευρά της γυναίκας - τι σκεφτόμαστε, τι θέλουμε, τι μάς εξιτάρει, τι μάς τρομάζει. Μία ενδυναμωμένη ηρωίδα να διεκδικεί τη σεξουαλικότητα της είναι ο στόχος - δεν είμαι εκεί ακόμα (γελάει).
Δεν ήθελα ένα τιμωρητικό τέλος. Στα ερωτικά θρίλερ των 90ς έπρεπε πράγματι να τιμωρηθούν οι ήρωες, να υπάρξει κάθαρση για τις κοινωνίες των θεατών, όριο, δίδαγμα - όποιος ζήσει έτσι την ερωτική του ζωή, στο τέλος πρέπει να πέσει. Εγώ δεν ήθελα κάτι τέτοιο. Ήθελα να τους δικαιώσω όλους - να μην καταστραφεί η ζωή της, να μην χάσει τα πάντα, να επικοινωνήσει την ανάγκη της με τον σύντροφο της. Ακόμα και ο «Σάμουελ» που χτίζεται με μια πιο απειλητική φιγούρα, πιο σκοτεινή, ως το «κακό αγόρι», στο τέλος αποδεικνύεται κι αυτός φοβισμένος, μπερδεμένος. Δεν είναι κακό αγόρι. Είναι αγόρι. Απλώς έχει αυτή την τόλμη και την αυθάδεια και την αυτοπεποίθηση που κουβαλά η GenZ γενιά. Σε κοιτούν στα ίσια, δεν σέβονται την ιεραρχία, κι αυτό στο σεξ σε αιφνιδιάζει, σε γοητεύει, λίγο το φοβάσαι. Αυτό είδε η Ρόμι σε εκείνον - «κανείς δεν τολμούσε να της μιλήσει έτσι». Κάπως τον επέλεξε να της διαλύσει τα τείχη. Τον περίμενε, κατά μία έννοια, εκεί στην κρίση μέσης ηλικίας της τον περίμενε να την υποτάξει. Τον επέλεξε την υποτάξει - του έδωσε το ρόλο. Ο μαζοχισμός είναι αρκετά δυναμική επιλογή στα μάτια μου - «έλα εδώ εσύ, υπόταξε με».
Το «Babygirl» κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες την Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου από την Tanweer.
