O «Οίκτος» είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους του Μπάμπη Μακρίδη μετά το «L». Είναι η ιστορία ενός άνδρα που νιώθει χαρούμενος μόνο όταν είναι δυστυχισμένος, ενός άνδρα εθισμένου στη θλίψη. Γραμμένη όπως και το «L» από τον ίδιο τον σκηνοθέτη και τον Ευθύμη Φιλίππου, η ταινία προβλήθηκε στο διαγωνιστικό του Sundance, του Ρότερνταμ, αλλά και μια σειρά ακόμη φεστιβάλ του κόσμου πριν φτάσει πίσω στην Αθήνα όπου θα προβάλλεται από τις 27 Σεπτεμβρίου έως τις 8 Οκτωβρίου αποκλειστικά στην Στέγη Ιδρύματος Ωνάση. Με αφορμή την έξοδο του φιλμ, μιλήσαμε με τον Μπάμπη Μακρίδη για την θλίψη και την ομορφιά της στο σινεμά ή την ζωή.
Κλαις στο σινεμά; Κι αν ναι, είναι κάτι που σου αρέσει ή που σε κάνει να νιώθεις αμήχανα;
Bουρκώνω στο σινεμά. Προσπαθώ να κρατήσω τα δάκρυα μου για να μην νιώσω αμήχανα. Το να κλαις στο σινεμά είναι πιο δυνατό από το να γελάς. Αν αφήσεις και τα δάκρυα τρέχουν σαν βρύση τότε μιλάμε για αληθινό interaction με το πανί. Οποιος καταφέρει και κλαίει στο σινεμά χωρίς αμηχανία είναι πολύ τυχερός.
Θυμάσαι ποια ήταν η πρώτη φορά που έκλαψες βλέποντας μια ταινία;
Μπορεί να ήταν κάποια ελληνική μελοδραματική ταινία που είδα στην τηλεόραση. Ναι μπορεί να ήταν ταινία με τον Νίκο Ξανθόπουλο. Ο πατέρας μου θυμάμαι πάντα έκλαιγε με τις ταινίες του. Στο σπίτι κλαις πιο εύκολα. Αν είσαι και μόνος ακόμα καλύτερα. Δεν υπάρχει αμηχανία δεν υπάρχει ντροπή.
Και η τελευταία;
Πρέπει να ήταν το «Dancer in the Dark». Προφανώς γιατί υπήρχε πολύ μουσική. Η μουσική βοηθάει την εικόνα όταν θέλει να συγκινήσει. Σίγουρα θα υπάρχει και κάποια πιο πρόσφατη αλλά δεν θυμάμαι .
Ποια είναι η αγαπημένη σου θλιμμένη ταινία και γιατί;
Είναι το «Au hasard Balthazar» του Ρομπέρ Μπρεσόν. Το βλέμμα του ζώου πρωταγωνιστή είναι από τα πιο θλιμμένα βλέμματα που έχω δει στον κινηματογράφο.
Διαβάστε επίσης: Ο «Οίκτος» του Μπάμπη Μακρίδη στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ του Σάντανς!
Υπάρχει κάποια σκηνή ή μια ταινία που σε μελαγχολεί κάθε φορά που την βλέπεις;
Η τελευταία ταινία που με έκανε να μελαγχολήσω υπερβολικά ήταν το «Αnomalisa» του Charlie Kaufman. Νομίζω από το πρώτο καρέ μέχρι το τελευταίο αυτή η ταινία έβρεχε μελαγχολία. Θυμάμαι ήμασταν 5 άνθρωποι μέσα στον κινηματογράφο. Διασκορπισμένοι μέσα στον χώρο. Κανείς δεν ήταν κοντά με τον άλλο. Αυτό επέτεινε την μελαγχολία.
Τι είναι αυτό που μερικές φορές κάνει το να αισθάνεσαι λυπημένος τόσο ελκυστικό;
Οταν αισθάνεσαι λυπημένος τραβάς την προσοχή των ανθρώπων γύρω σου. Θα έρθουν κοντά σου, θα προσπαθήσουν να σε κάνουν χαρούμενο. Μπορεί να σε χαϊδέψουν, να σου μιλήσουν γλυκά. Θα γίνεις το κέντρο του ενδιαφέροντος που πάντα είναι κάτι το ελκυστικό. Επίσης νομίζω ότι υπάρχει μια ποιητική διάσταση στην λύπη και είναι ωραίο να αισθάνεσαι ποιητής.
Θα έλεγες ότι οι άνθρωποι σήμερα δυστυχούν από μια σχεδόν καταπιεστική ανάγκη να νιώσουν ευτυχισμένοι;
Η υπερβολική αναζήτηση της ευτυχίας μπορεί να σε φέρει πολύ κοντά στην θλίψη. Οταν η ευτυχία γίνεται αυτοσκοπός και μονομανία είναι μια μορφή κατάθλιψης. Απλώς νομίζω ότι η θλίψη είναι πιο απτή από την ευτυχία που είναι υποκειμενική. Μονό μέσα από την θλίψη μπορείς να καταλάβεις την δική σου ευτυχία.
Γέλιο μέχρι δακρύων. Το αντίθετο συμβαίνει; Πόσο εύκολο είναι να κάνεις μια (έστω μαύρη) κωμωδία για την λύπη;
Εμείς αυτό προσπαθήσαμε. Αν το πετύχαμε δεν θα το πω εγώ. Οι ισορροπίες ήταν επικίνδυνες. Προσπαθήσαμε να κάνουμε μια ταινία που έχει άμεση σχέση με την λύπη μέσα από καταστάσεις που μπορεί να είναι κάπως αστείες αλλά με μέτρο. Οχι με κωμικές υπερβολές. Και θα πω και κάτι τετριμμένο αλλά αληθινό. Το τραγικό στην ζωή είναι πολύ κοντά στο κωμικό. Οπότε δεν είναι κάτι δύσκολο να εντάξεις αυτό το σχήμα σε μια κινηματογραφική ιστορία. Αρκεί να παρατηρήσει την πραγματικότητα.
Ο ήρωας σου έχει πιο απαιτητικά puppy eyes από τον σκύλο του. Τι οδηγίες έδωσες στον Γιάννη Δρακόπουλο;
Με τον Γιάννη όπως και με όλους τους ηθοποιούς δεν κάναμε ιδιαίτερες πρόβες. Κάναμε δυο τρεις αναγνώσεις σενάριου και τίποτα παραπάνω. Αυτό που προσέξαμε ήταν να μην υπάρχει υπερβολή στην ερμηνεία. Να μην υπάρχουν περιττά στοιχεία. Όσων αφορά το βλέμμα του Γιάννη δεν κάναμε κάποια προσπάθεια. Απλώς προσπαθήσαμε η ανάγκη στο βλέμμα του να γίνει απόγνωση.
Κάνε μας ένα playlist με μερικά από τα πιο θλιμμένα ή μελαγχολικά τραγούδια ή μουσικές που αγαπάς.
Λένα Πλάτωνος: Ο Μάρκος
Ξέρω άνθρωπο που δεν μπορεί να το ακούσει γιατί τον πιάνουν τα κλάματα.
Peppino di Cabri: Μelancholie
Καθαρή ιταλική μελαγχολία μέσα στην βροχή.
Μικης Θεοδωράκης: Δακρυσμένα ματιά
Από τα πιο θλιμμένα μπουζούκια που έχω ακούσει.
Xiu Χiu: Fast car
Αυτιστική θλίψη.
Tim Buckley: Dream Letter
Η καλύτερη μελαγχολική φωνή.
Τέλος, αν μας έφτιαχνες ένα κέικ τι γεύση θα ήταν;
Θα έφτιαχνα κάτι πολύ γλυκό. Με πολύ περιχυμένη σοκολάτα και κομμάτια φράουλας στην γέμιση. Κάθε μπουκιά να θέλει δυο ποτήρια νερό για να ξεπλύνεις την γλύκα.
Ο «Οίκτος» του Μπάμπη Μακρίδη θα προβάλλεται από τις 28 Σεπτεμβρίου έως τις 8 Οκτωβρίου αποκλειστικά στην Στέγη Ιδρύματος Ωνάση σε διανομή της Strada Films.
