Ο Νόνο είναι ένα 12χρονο αγόρι (σύντομα θα γίνει 13ων και θα περάσει από την ιεροτελεστία της εβραϊκής ενηλικίωσης) που θαυμάζει τον αστυνομικό επιθεωρητή πατέρα του. Εχει πάρει πολλά από αυτόν: έχει μάθει να παρατηρεί το περιβάλλον, να συλλέγει στοιχεία, να αναλύει μία σκηνή στο πλήθος, να σκέφτεται 10 βήματα παρακάτω. Ο πατέρας του τού έχει εξηγήσει τα πάντα, εκτός από ένα: πώς πέθανε η μητέρα του όταν εκείνος ήταν ενός έτους; Ποια ήταν; Το μόνο που έχει από αυτήν είναι μία φωτογραφία της, με γυρισμένη την πλάτη, που γράφει το όνομά της: «Ζοχάρα». Υπάρχει μία θλίψη στα μάτια του πατέρα του, παρόλο που έχει ξαναφτιάξει τη ζωή του δίπλα στη γραμματέα/ερωμένη του, την καλόκαρδη ζουμπουρλού Γκάμπι, η οποία τον αγαπά κι αγαπά και τον γιο του. Δεν τολμά να προχωρήσει όμως σε μια δέσμευση - το παρελθόν του πρώτου γάμου του, τον στοιχειώνει και τον τρομάζει. Οταν ο Νόνο αναπτύξει μερικά πολύ ατίθασα ένστικτα, ο πατέρας του τον βάζει στο τρένο με προορισμό τον ψυχίατρο γέρο θείο του. Μαζί όμως του δίνει κι ένα πακέτο που περιέχει ένα γράμμα κι ένα γρίφο που μόνο ένας πραγματικός αστυνομικός επιθεωρητής θα έλυνε. Ο Νόνο πρέπει να βρει στο τρένο τον μέντορά του στην περιπέτεια και να τον ακολουθήσει στο άγνωστο. Μόνο που... δεν το έχει γράψει ο πατέρας του αυτό το γράμμα. Κι ο Νόνο πέφτει θύμα του ιδιοφυή τζέντλεμαν-ληστή Φήλιξ σε μία περίεργη υπόθεση απαγωγής...
Βασισμένος στο best seller του Ισραηλινού Νταβίντ Γκρόσμαν, ο φλαμανδός σκηνοθέτης Βίνσεντ Μπαλ αφήνει την κινηματογραφική του φαντασία ελεύθερη ώστε να μας βουτήξει στην αντίστοιχη του μικρού ήρωά του. Για αυτό και κοιτάμε την ιστορία μέσα από παιδικά διάπλατα μάτια που γύρω τους βλέπουν έντονα ζαχαρωτά χρώματα, τη ζωή να τρέχει σαν περιπέτεια Τζέιμς Μποντ, βαρετούς ή μαγικούς ενήλικες, split screens, μουσική, πισωγυρίσματα στο χρόνο και χαριτωμένες αφηγηματικές τρίπλες: ο πιτσιρικάς δε μαθαίνει απλά για το παρελθόν της μαμάς και του μπαμπά, αλλά το «βλέπει» να εκτυλίσσεται μπροστά του κι επίσης μπορεί για μια στιγμούλα να συμμετέχει σε μία συζήτηση κάθαρσης.
Με αρκετά έξυπνα στοιχεία, μία υπόθεση που εξελίσσεται σαν αφρός -δε θα μας οδηγήσει σε πιο σοβαρά, πιο βαθιά νερά, αλλά θα την παρακολουθούμε ευχάριστα σαν παιδική περιπέτεια του φανταστικού- κι έναν νεαρό πρωταγωνιστή που μπορεί να κουβαλήσει και τη σκανταλιά της προεφηβείας και τη θλίψη της ορφάνιας, ο Γκρόσμαν μάς ξεναγεί στο είδος μίας «οικογενειακής ταινίας» που δεν είναι απαραίτητα βαρετή. Αντίθετα, έχει μπρίο (ειδική μνεία στην Τζέσικα Ζιλμέικερ στο ρόλο της γραμματέως), ρυθμό, ανατροπές - μοιάζει με έναν κινηματογραφικό «βρείτε το θησαυρό» χάρτη που σε οδηγεί πίσω στις ρίζες σου, στην αγκαλιά της μαμάς και του μπαμπά. Ή, με ένα μικρό ζιγκ ζαγκ, της εναλλακτικής σου οικογένειας.
