O 23χρονος κοινωνιοπαθής Ρίκι παίρνει εξιτήριο από το ψυχιατρείο. Και στο διαταραγμένο μυαλό του έχει κρυφή αποστολή: να βρει την Μαρίνα, μία πρώην πρωταγωνίστρια ερωτικών ταινιών που, σε μια απόδρασή του στο παρελθόν, είχε συναντήσει σ' ένα μπαρ και είχαν κάνει ένα αξιομνημόνευτο, παθιασμένο one night stand. Θα την απαγάγει, θα τη δέσει σ' ένα κρεβάτι και έτσι θα έχει το χρόνο να της εξηγήσει τον έρωτά του και να της παρουσιάσει τον εαυτό του και τα σχέδια που έχει για τους δυο τους: θα παντρευτούν, θα κάνουν παιδιά, θα μετακομίσουν στο χωριό του - μακριά από τη Μαδρίτη, εκεί όπου όλα είναι αγνά, αληθινά. Ορφανεμένος από γονείς, με ελάχιστες αναμνήσεις από το πατρικό του σπίτι, ο Ρίκι έτσι θα πάρει την αγάπη που δε βίωσε ποτέ, έτσι θα γιατρέψει το μικρό εγκαταλελειμμένο αγόρι που κρύβει μέσα του.
O 65χρονος διάσημος σκηνοθέτης Μάξιμο έχει κι εκείνος τα σχέδιά του για την Μαρίνα. Σε μία κίνηση-έκπληξη για την ντόπια βιομηχανία, θα την «σώσει» από τις τσόντες και θα την προσλάβει πρωταγωνίστριά του στο τελευταίο magnum opus του, ένα b-movie θρίλερ που θα την φωτίσει εκ νέου ως δυναμική, χειραφετημένη γυναίκα. Καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα, αλλά με μόνιμα σηκωμένο τον πόθο για την Μαρίνα, ο Μάξιμος την «δένει» επίσης - σ' ένα τελευταίο γύρισμα να κρέμεται και να αιωρείται μέσα στη βροχή και τις φαντασιώσεις του.
Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ, φρέσκος από την επιτυχία του «Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης» αποδεικνύει ότι είναι enfant terrible και γνήσιος αντικομφορμίστας επανάστατης της Movida: δεν πρόκειται να κάτσει φρόνιμα επειδή απέκτησε ξαφνικά διεθνή φήμη. Αντιθέτως, με το «Δέσε με!» προκαλεί, εξερευνώντας ένα δύσκολο θέμα - το οποίο αναρωτιόμαστε αν στην σύγχρονη εποχή θα μπορούσε ποτέ να έχει γυριστεί. Οποια και να είναι η εξήγηση πίσω από τα σύμβολα, δεν είναι καθόλου εύκολο να βλέπεις τον Μπαντέρας να γρονθοκοπεί τη Βικτώρια Αμπρίλ. Οσο κι αν η αφήγηση κρατά το σήμα-κατατεθέν ευκολόπιοτο στυλ της αλμοδοβαρικής κωμωδίας, η εικόνα ενός άντρα να κακοποιεί μία γυναίκα από «έρωτα» είναι ανατριχιαστική.
Μήπως όμως ακριβώς αυτό ήθελε να πει κι ο Αλμοδόβαρ το μακρινό 1989 - 28 χρόνια προτού ανοίξει ο #metoo διάλογος για τις γυναικοκτονίες; Γιατί, είναι γνωστό, στις ταινίες του οι άντρες είναι συχνά σύμβολα ψυχικής αναπηρίας - είτε γιατί δεν έχουν τα εργαλεία να εκφράσουν το συναίσθημά τους, είτε γιατί δεν δείχνουν το κουράγιο των γυναικών, είτε γιατί το ωμό τους ένστικτο «κατακτητή» τούς μεταμορφώνει, καθοριστικά και συμπλεγματικά (και για τους ίδιους «δικαιωματικά») σε ημιάγριους, βίαιους κυνηγούς,.
Στα μάτια του Ρίκι η Μαρίνα είναι μία παρεξηγημένη Μαντόνα που θα τον σώσει. Στα μάτια του Μάξιμο μία στιγματισμένη ηθοποιός που θα την αποκαταστήσει. Και οι δύο ευνουχισμένα πλάσματα που δε θέλουν απλώς να πηδήξουν μια γυναίκα. Θέλουν να την κυριεύσουν, να την εξουσιάσουν.
Παράλληλα ο Αλμοδόβαρ θέλει να παίξει με τις ψευδαισθήσεις και τις ονειρώξεις που δημιουργεί το ίδιο το σινεμά. Δεν είναι τυχαίο πόσο φιλμικό χρόνο περνάμε στο σετ του Μάξιμο, πώς τα μάτια του σκηνοθέτη κοιτούν το αντικείμενο του πόθου του ως κάτι μαγικό, πώς ο Ρίκι εκεί βρίσκει όλα τα εργαλεία του (περούκες, μουστάκια) για να μεταμορφωθεί στο ρόλο που θα παίξει στη ζωή της Μαρίνας. Πώς η ίδια χειρίζεται τις μάσκες της (τη σεξουαλικότητα, τη φιλοδοξία, τα όνειρά της να γίνει «κανονική» πρωταγωνίστρια) μπροστά από το φακό με μία δύναμη που δεν έχει στη ζωή της.
Ο Αλμοδόβαρ παίζει με τα κάδρα, τα χρώματα (DP του ο Χοσέ Λουίθ Αλκαΐνε) και τις μουσικές (Ενιο Μορικόνε) για να κατασκευάσει ένα αμοραλιστικό, τολμηρό, αντισυμβατικό ρομάντζο, που στοχάζεται και σχολιάζει και τη γυναίκα σ' αυτή την σύμβαση εξουσιαστή και θύματος. Πόσο εκτεθειμένη (ίσως κι από το πολύ σινεμά που έχει δει) είναι κάθε γυναίκα σ' έναν άντρα που πουλάει την ψυχοπάθειά του ως έρωτα; Πόσο έτοιμη να υποκύψει σ' ένα βασανισμένο αρσενικό που χρειάζεται τη φροντίδα της; Πόσο πεισμωμένα και σαρωτικά θα κατασκευάσει πάσει θυσία, ακόμα με σκάρτα υλικά, το χάπι εντ της;
Υπέροχο αγρίμι ο Μπαντέρας με μια ωμή ενέργεια που τρυπούσε το σελιλόιντ, σεξοβόμβα και αισθαντική η Αμπρίλ με τα υγρά, εκφραστικά της μάτια, στους ρόλους που τους ανέδειξαν και ξεκίνησαν τη σχέση τους με το αλμοδοβαρικό σύμπαν.