H πολύμηνη σχέση της Γκρέις με τον Aλεξ ολοκληρώνεται με μια εντυπωσιακή γαμήλια τελετή στο πατρικό του γαμπρού. Ο γάμος πραγματοποιείται δίχως πρόβλημα, αλλά η εκκεντρική οικογένεια του Aλεξ έχει κάποιες παραδόσεις και ετοιμάζει να δεχτεί τη νύφη με έναν ασυνήθιστο τρόπο. Το βράδυ του γάμου τους, θα παίξουν ένα οικογενειακό παιχνίδι που θα φέρει τα πάνω κάτω στο νεαρό ζευγάρι. Η Γκρέις θα προσπαθήσει να επιβιώσει από τις σκοτεινές και παράξενες διαθέσεις της οικογένειας του Aλεξ ακόμα και αν χρειαστεί να ανατρέψει τους κανόνες του παιχνιδιού μια για πάντα.
Οι ταινίες τρόμου, πόσο μάλλον όταν προσπαθούν να συνδυάσουν το είδος με την μαύρη κωμωδία, σπάνια καταφέρνουν να δώσουν στο κοινό τους αυτό που υπόσχονται. Αλλά ευτυχώς έρχονται κάποιες ταινίες οι οποίες καταφέρνουν να σε κάνουν να αναθεωρήσεις την χαμένη σου πίστη στο συγκεκριμένο είδος. Μια τέτοια πραγματικά ευχάριστη έκπληξη είναι και η υπέροχη μαύρη κωμωδία τρόμου «Εισαι Ετοιμος;» των Ματ Μπετινέλι-Ολπιν και Τάιλερ Ζιλέτ.
Η ταινία χτίζει την ατμόσφαιρά της από την αρχή και «σιγοβράζει» για λίγα λεπτά, πριν το δίδυμο των σκηνοθετών αρχίζουν να βγάζουν τους άσους από τα μανίκια τους κρατώντας το αρκετά υπερβολικό σε στιγμές σενάριο σε διασκεδαστικά επίπεδα και τη δράση της περιορισμένη μέσα στην τεράστια έπαυλη των Λε Ντομάς, δημιουργώντας την κατάλληλη κλειστοφοβική και απόκοσμη ατμόσφαιρα για να παίξουν το διαβολεμένο τους παιχνίδι.
Ενα παιχνίδι που δανείζεται ευρηματικά στοιχεία από τις giallo ταινίες του ’70 και τον Ντάριο Αρτζέντο, σε μια μείξη με κάτι από «Texas Chainsaw Massacre», αλλά και με τον τόνο και ρυθμό της σαρδόνιας μαύρης κωμωδίας που έχουμε δει μόνο σε ταινίες του Σαμ Ράιμι, όπως το «Evil Dead» και το «Drag Me to Hell». Δάνεια που - ακόμη και όταν δεν λειτουργούν στην εντέλεια - συνδυάζονται όλα μαζί σε κάτι φρέσκο και διασκεδαστικό.
Μπορεί το gore και οι φόνοι να υπερτερούν (ακόμη κι όταν δείχνουν σε στιγμές τόσο υπερβολικοί και extravagant που φτάνουν στα όρια της κωμωδίας), το σενάριο της ταινίας προσπαθεί να ψελλίσει και το δικό του βιτριολικό κοινωνικό σχόλιο για τον πλούτο, το white privilege και την πατριαρχία, αλλά, κυρίως, πάνω στην αντίληψη της κοινωνίας για τον γάμο και την θέση της γυναίκας. Καθώς βλέπουμε την πρωταγωνίστρια να μετατρέπεται σιγά σιγά από μια απαστράπτουσα νύφη σε αιματοβαμμένη γυναίκα με σκισμένο νυφικό, φορώντας τα all-star της, προσπαθώντας να γλυτώσει την πρώτη νύχτα του γάμου της από τα πεθερικά της, η ταινία δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για να σε κάνει να καταλάβεις τι θέλει να πει. Αν και δεν βουτάει βαθιά σε όλα αυτά τα θέματα, και επιπλέει στην αιματηρή τους επιφάνεια, καταφέρνει όμως να περάσει αυτό που θέλει.
Η Σάμαρα Γουίβινγκ ξεχωρίζει, φέρνοντας στην ηρωίδα της την φινέτσα και τον δυναμισμό που χρειάζεται για να καταφέρει να μείνει μέχρι το τέλος αξέχαστη. Αλλά και το υπόλοιπο καστ δίνει το καλύτερό τους εαυτό, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, με την Αντι ΜακΝτάουελ να παίζει ένα ρόλο γάντι ως η γλυκιά και θανατηφόρα μητέρα της οικογένειας, αλλά και τον Ανταμ Μπρόντι ως ο μεθύστακας μεγάλος αδερφός του γαμπρού, ο οποίος έχει τους δικούς του δαίμονες να αντιμετωπίσει.
Προς το τέλος η ταινία αφήνεται σε ένα απαράμιλλο γκραν γκινιόλ υπογράφοντας έτσι έναν υπέροχο επίλογο σε μια άκρως διασκεδαστική, αν και εκ του ασφαλούς σε μερικά σημεία, ταινία. Αν, ωστόσο, κάποιος σας προτείνει να πάτε να την δείτε απλά δηλώστε «έτοιμος» χωρίς δεύτερη σκέψη
