Σίγουρα, η νέα σκηνοθετική δουλειά τής γαλλόφωνης Καναδής Μόνια Τσόκρι (γνωστότερης ως ηθοποιού, συχνά ταινιών του συμπατριώτη της Ξαβιέ Ντολάν), εξερευνά τη «φύση του έρωτα», όμως είναι ο πρωτότυπος τίτλος της, «Simple comme Sylvain», που τόσο καλύτερα αποδίδει το δίλημμά της.
Μια νέα, ώριμη, όμορφη, πετυχημένη, εύπορη γυναίκα, η Σοφία, θ' αποφασίσει να γυρίσει την πλάτη στον ασφαλή αλλά υπερβαρετό και χωρίς ίχνος ερωτισμού, πλέον, σύντροφό της για να παραδοθεί σ' ένα άνευ όρων (και ταυτόχρονα με τόσους πολλούς όρους) έρωτα με τον hottie μάστορα Σιλβέν που ανακαινίζει το εξοχικό τους. Η Σοφία θα ξανανιώσει σκιρτήματα που επί χρόνια είχε ξεχάσει, όμως μια γυναίκα «στη θέση της» μπορεί να επιβάλλει και να συντηρήσει μια σχέση μ' έναν άλλης τάξης και καταβολών χειρονάκτη, «απλό όπως ο Σιλβέν»;
Αυτή την ιστορία, με τα καίρια και αιχμηρά ερωτήματα, όχι μόνο για τη σημερινή κοινωνική διαστρωμάτωση, αλλά και για τη διαχρονική αντιπαλότητα νου και σώματος, κοινωνικών επιταγών και ενστίκτου, αφηγείται η Τσόκρι με ένα θαυμάσιο συνδυασμό τριών στοιχείων. Ενός χιούμορ του αυτοσαρκασμού, μιας πολυτελούς ομορφιάς στα πάντα υπέροχα φωτισμένα πλάνα της και μιας τολμηρής πρόθεσης να μιλήσει έξω από τα δόντια για τη μάχη της πολιτικής ορθότητας με την υποκρισία.
Χαρακτηριστικό δείγμα μιας ταινίας που θα ήταν τετριμμένη σε άλλα σεναριακά και σκηνοθετικά χέρια (και με πρωταγωνιστές άλλους από τη ζουμερή Μαγκαλί Λεπίν Μπλοντό και τον «κόβω και ξύλα αν θες» Πιερ-Ιβ Μπλοντό), η «Φύση του Ερωτα» έρχεται ως η σκεπτόμενη, απολαυστική ρομαντική κομεντί του καλοκαιριού, με απλότητα ως επίφαση και πολυπλοκότητα στην επίγευση.
