Η κυρία Ζεκίλ είναι μια ντροπαλή δασκάλα που περνάει δύσκολα εξαιτίας των συναδέλφων της αλλά και των μαθητών της. Μια νύχτα που βρέχει καταρρακτωδώς καθώς πραγματοποιεί ένα πείραμα στο εργαστήριο της, ένας κεραυνός την χτυπάει και πέφτει αναίσθητη. Oταν συνέρχεται νιώθει εντελώς διαφορετική και…η εμφάνιση της κυρίας Χάιντ σύντομα θα έχει σημαντικό αντίκτυπο στις μεθόδους διδασκαλίας της κυρίας Τζέκιλ!
Και μόνο για το θέαμα της Ιζαμπέλ Ιπέρ να παίρνει κυριολεκτικά φωτιά κάθε βράδυ όταν χτυπημένη από έναν κεραυνό αφυπνίζει το πιο σκοτεινή μα ανεξήγητα φωτεινό alter ego της, αξίζει να δείτε (ή να υπομείνετε για άλλους) το καινούριο φιλμ του Σερζ Μποζόν το οποίο φαντάζεται το κλασσικό μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον «Δόκτωρ Τζέκιλ και κύριος Χάιντ » σε μια θηλυκή, αλλόκοτη εκδοχή.
Το σινεμά του Μποζόν θα μπορούσε να είναι σινεμά είδους, (φιλμ εποχής, αστυνομικά δράματα, κωμωδίες) αν όλες δεν έμοιαζαν σαν να είχαν γυριστεί μέσα από έναν παραμορφωτικό καθρέφτη που αλλοιώνει τους κανόνες, τις προσδοκίες και τελικά την ίδια την υφή των ταινιών του, σε κάτι που μοιάζει αναγνωρίσιμο μόνο ως «μποζονικό».
Κάπως έτσι το «Μαντάμ Χάιντ» υπόσχεται ένα θρίλερ για την συμπληρωματική σκοτεινή πλευρά μας, μα τελικά μοιάζει περισσότερο με μια φαρσική εκδοχή του «Ανάμεσα στους Τοίχους» του Λοράν Καντέ, αφού η ηρωίδα του περνά περισσότερο χρόνο προσπαθώντας να διδάξει τους ατίθασους μαθητές της, παρά αφήνοντας την «κακή» πλευρά ξέφρενη καθώς οι βραδινές της βόλτες ως hot Μαντάμ Χαιντ, δεν είναι ακριβώς περιπετειώδεις. αν εξαιρέσεις δυο... hot dogs -κι όχι από τα «βρώμικα».
Θα μπορούσε να περιγράψει κανείς το φιλμ ως το σημείο που η auteur φιλοδοξία του Μποζόν αγγίζει το απόγειό της, όμως δυστυχώς ο μόνος τρόπος για να το απολαύσεις, είναι να παραδοθείς στο παράδοξο χιούμορ του (αν υποθέσουμε ότι είναι ηθελημένο) και κυρίως να απολαύσεις την ερμηνεία της Ιζαμπέλ Ιπέρ που αποδεικνύει ότι μπορεί να είναι σπουδαία ακόμη κι όταν αυτό που της ζητείται είναι κυρίως να «υπνοβατεί» αντί να υποδύεται έναν χαρακτήρα.
Κατά τα άλλα, μπορείτε αν θέλετε να ανακαλύψετε ξέφτια από διάφορες ιδέες που θα μπορούσαν να προσθέσουν ενδιαφέρον στο μάλλον ηθελημένα αδιάφορο αυτό φιλμ, από την διττή φύση της ανθρώπινης ύπαρξης, έως την σύγκρουση της επιστήμης με το μεταφυσικό, κι από μια προβληματική πάνω στην σύγχρονη εκπαίδευση έως μια παραβολή για την γυναικεία ενδυνάμωση. Εν τούτοις όλα αυτά έρχονται μόνο ως δεύτερες σκέψεις αν κανείς προσπαθήσει να δικαιολογήσει την ύπαρξη μιας ταινίας τόσο νωθρής που δείχνει να εξαφανίζεται στην ίδια της την αδράνεια.
