Ευτυχώς, το «Extinct» γνωρίζει πολύ καλά πως τα flummels (που η ιδανική τους μετάφραση - όχι μόνο στα ελληνικά - θα ήταν «ποντίκια-ντόνατ»;) είναι «παράξενα», όχι μόνο γιατί δεν θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν ακόμη και στην πιο ακραία λίστα των πιο παράξεων ζώων στον πλανήτη Γη, αλλά γιατί, όπως και να το κάνεις, αυτή η τρύπα στο κέντρο του σώματος τους δεν μπορεί να δικαιολογηθεί - αν όχι ζωολογικά, σίγουρα όχι λογικά.
Και εδώ αρχίζει το πραγματικό ενδιαφέρον με αυτό το animation που υπογράφει ο Ντέιβιντ Σίλβερμαν (για χρόνια σκηνοθέτης των τηλεοπτικών «The Simpsons», της κινηματογραφικής ταινίας τους το 2007 και συνεργάτης σε διάφορα πόστα σε ταινίες από το «The Rugrats» μέχρι το «Ιce Age» και το «Monsters Inc»), ο οποίος δεν φοβάται να παραδοθεί αμαχητί στην ψυχεδέλεια, τον σουρεαλισμό άνευ όρων και σε μια kinky εκδοχή της πανίδας που μοιάζει ταυτόχρονα με απαγορευτικά ενήλικη και ολοκληρωτικά παιδική.
Δύο αδέρφια flummels (μήπως καλύτερα «κουνέλια-ντόνατ»;) που ζουν στα νησιά Γκαλαπάκος μοιάζουν να είναι οι απόκληροι μιας ολόκληρης κοινωνίας flummels που είναι κι αυτά περίεργα, αλλά όχι όσο η Οπ και ο Εντ. Η κοινότητα θα τα εξορίσει, αυτά θα πέσουν σε ένα παραισθησιογόνο λουλούδι που θα τους μεταφέρει στη Σαγκάη, εκεί θα συναντήσουν ένα πουντλ με το όνομα Κλάρανς, ο Δαρβίνος θα φτάσει στο νησί τους και θα το βρει κατεστραμμένο και τελικά οι δυο τους, όσο περίεργοι κι αν είναι θα πρέπει να διαητηρήσουν το «είδος» που είναι πλέον υπό εξαφάνιση.
Τρέλες, αλλά η συνάντηση όλων των ειδών που κάποτε εξαφανίστηκαν, σε συνδυασμό με στιγμές πραγματικού ρίσκου (όταν τα flummels βλέπουν στη βιτρίνα ενός ζαχαροπλαστείου σειρές από λαχταριστά ντόνατ) κάνουν το «Σχέδιο Διάσωσης» αυτόματα διασκεδαστικό και εκπαιδευτικό, μια οικολογική κραυγή που μέσα στην ελαφρότητά της διαγράφει όλη την ανθρώπινη κτηνωδία μέσα στους αιώνες.
Σχεδιαστικά μινιμαλιστικό, με σταθερή την πυξίδα προς το σουρεαλισμό, ποπ και κλασικό μαζί, με μια αίσθηση ελευθερίας που προσδίδει επίπεδα δεύτερης και τρίτης σκέψης, το «Σχέδιο Διάσωσης» μπλέκει χρόνους, ηπείρους, επιστημονικές ακροβασίες και συναισθήματα σε ένα ρεμίξ που μοιάζει διαρκώς και αστείο και σοβαρό, προδίδεται από ένα σενάριο που εξαντλείται στα μισά και μένει με την ευτυχία του να είναι ένα σχέδιο… για μια ταινία κινουμένων σχεδίων που δεν αναμασά τα ίδια μηνύματα ή αν το κάνει, φτάνει εκεί από διαφορετική διαδρομή.
Επιβιβαστείτε. Ο,τι μοιάζει φαινομενικά με κάτι πολύ παιδικό (και είναι στην υφή του), γίνεται γρήγορα ένα ενήλικο σχόλιο για τη σημασία της επιβίωσης. Διασκεδαστικό, ναι πιο ανώδυνο απ’ ότι θα του άξιζε, ένα ατελές αλλά άξιο δείγμα για μια εποχή του animation που οφείλει να κάνει restart και να δει τον κοσμο (όπως δεν τον ξέραμε) από την αρχή.
