Τα έξυπνα κείμενα είναι ικανά να διανύσουν δεκαετίες και αιώνες και το διήγημα του Οσκαρ Γουάιλντ, «Το Φάντασμα του Κάντερβιλ», σατιρικό και συγκινητικό μαζί, είναι μια τέτοια περίπτωση, όπως έχει αποδείξει στις δεκάδες διασκευές της σε διαφορετικά μέσα, πέντε ήδη για τον κινηματογράφο, από κλασική βρετανική παραγωγή του 1944 με τον Τσαρλς Λότον, ως Μπόλιγουντ, ως, τώρα, μια απλή αλλά ζεστή παιδική βερσιόν με ελαφρώς ενισχυμένη τη φεμινιστική ματιά της.
Η εποχή είναι η αιχμή μεταξύ 19ου και 20ού αιώνα: η αλλαγή από το παλιό στο νέο που διαποτίζει κάθε λέξη και δράση της ιστορίας. Μια οικογένεια πλούσιων, αυτοδημιούργητων, πραγματιστών Αμερικανών εγκαθίσταται σε μια βρετανική έπαυλη που φημολογείται πως είναι στοιχειωμένη. Το φάντασμα του πρώτου ιδιοκτήτη, Λόρδου Κάντερβιλ, δεν θ' αργήσει να κάνει την εμφάνισή του, όμως κανένα μέλος της οικογένειας δεν τον φοβάται. Μάλιστα, η έφηβη κόρη, Βιρτζίνια, είναι αποφασισμένη να ξεμπροστιάσει τη δεισιδαιμονία που περιβάλλει τον αξιολύπητο Λόρδο φάντασμα και ν' αποκαλύψει την αλήθεια για το έγκλημα που ποτέ δεν έκανε.
Το ένα χαρακτηριστικό της ιστορίας του Γουάιλντ και της ίδιας της ταινίας, που είναι οι διαφορές μεταξύ Αμερικανών και Ευρωπαίων, Ιστορίας και νεανικής άγνοιας φόβου, προφοράς, εθίμων, προτεραιοτήτων, εθιμοτυπίας, ακόμα και... λογικής, και που τόσο περιπαικτικά διατύπωσε ο συγγραφέας και ο τωρινός σεναριογράφος, χάνεται βέβαια στην ελληνική μεταγλώττιση (στο πρωτότυπο voice cast οι Στίβεν Φράι, Χιου Λόρι, Ιμέλντα Στόντον μεταξύ άλλων), μια και Αμερικανοί, Αγγλοι και φάντασμα μιλούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο: τα ελληνικά της μεταγλώττισης.
Ωστόσο, σ' ένα απλό αλλά ρομαντικό και διασκεδαστικό animation, οι ιδέες του τιμήματος της ζωής και του θανάτου, της συγχώρεσης, της αλήθειας μακριά από προκαταλήψεις, αναδύονται ολοκάθαρα, μάλιστα με μια 15χρονη κοκκινομάλλα ηρωίδα στο επίκεντρο, που σηκώνει ψηλά το λάβαρο τής ανεξαρτησίας, αλλά και της αγνής αγάπης. Τα μικρά παιδιά θα το ευχαριστηθούν, οι ενήλικες δεν θα περάσουν άσχημα.
