Στο Zabriskie Point της Κοιλάδας του Θανάτου στην Καλιφόρνια, μία φοιτήτρια ανθρωπολογίας, η οποία βοηθά έναν εργολάβο να χτίσει ένα πρότυπο χωριό μέσα στην έρημο, και ένας φυγάς φοιτητής που κατηγορείται λανθασμένα για τη δολοφονία ενός αστυνομικού συναντιούνται, κάνουν έρωτα και αναδεικνύονται σε οικουμενικά σύμβολα μιας γενιάς πολέμιας των σαθρών κοινωνικών δομών.
Το «Zabriskie Point» του Αντονιόνι ξεκινά εν μέσω μιας φοιτητικής συνέλευσης ανάμεσα σε λευκούς και μαύρους φοιτητές που προσπαθούν να συνάψουν μια κάποιου τύπου πολιτική συμμαχία. Οι λευκοί φοιτητές υποστηρίζουν την μη-βία και επιδίδονται σε θεωρητικές αναλύσεις. Οι δε μαύροι φοιτητές απαιτούν πράξεις και είναι ανοιχτοί σε δραστικές ενέργειες. Η «Μαύρη Δύναμη», το «Κίνημα των Πολιτικών Δικαιωμάτων», η Beat γενιά και η Αμερικανική Αντικουλτούρα δίνουν την απαραίτητη ώθηση για τις φοιτητικές διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις, όσο η αντίθεση στον πόλεμο του Βιετνάμ ομογενοποιεί όλους τους συμμετέχοντες φορείς.
Διαβάστε ακόμη: Αφιέρωμα | 50 χρόνια από τις μέρες που θα άλλαζαν τον κόσμο
Ναι, το «Zabriskie Point» δεν είναι μια καθεαυτή ταινία για τον Γαλλικό Μάη όμως δύσκολα κανείς μπορεί να αγνοήσει τον τρόπο που παρόμοιες πολιτικές και κοινωνικές συγκυρίες οδήγησαν σε μία ανάλογης δύναμης κοινωνική έκρηξη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Γιατί δεν είναι απλά η φθορά των οικονομικών ωφελειών του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου ή η κοινή αντίθεση στην απαρχαιωμένη ηθική που ενώνει τον Μάη του 68 με τα γεγονότα που παρατηρεί ο Αντονιόνι. Είναι εκείνη η αίσθηση του κοινωνικού αναβρασμού που απαιτεί την αλλαγή, που νιώθει ευφορία από τις κατακτήσεις του και αγνοεί κάθε κίνδυνο από την πτώση των μέχρι τότε θεμελιωμένων ιδεωδών.
Τα γεγονότα του 1968 ενέπνευσαν με διαφορετικό τρόπο τους σκηνοθέτες της εποχής και ακόμα και στην Αμερική, νέοι δημιουργοί όπως ο Κόπολα, ο Σκορσέζε ή ο Γούντι Αλεν έστρεψαν το βλέμμα στις εξελίξεις στην Ευρώπη. Κατά κάποιον τρόπο, ακόμα και η έγκριση της δημιουργίας του «Zabriskie Point» από την MGM ήταν η απελπισμένη προσπάθεια της εταιρείας για συμμετοχή στην πολιτισμική επανάσταση. Ο Αντονιόνι δε παραδόξως εγκαταλείπει τις αστικές του ρίζες για να εξερευνήσει την εργατική τάξη, να κοιτάξει με προσοχή μια πολύ νεώτερη γενιά και, ταυτόχρονα, να αγνοήσει την μανία του για την αρχιτεκτονική αποτυπώνοντας στα κάδρα του τον τρομακτικό κενό χώρο της αμερικανικής ερήμου.
Κι αν το αποτέλεσμα μοιάζει να προσπαθεί να καταλάβει χωρίς ακριβώς να καταλαβαίνει, η ύπαρξη και μόνο του «Zabriskie Point» αποδεικνύει ότι ο Μάης του 68 υπήρξε ικανός για να προκαλέσει τον προβληματισμό και την αναζήτηση, ακόμα και σε ανθρώπους ή κοινωνίες που φαινομενικά δε θα είχαν λόγο να επηρεαστούν.
-Πάντα ήξερα ότι θα ήταν κάπως έτσι.
-Η σχέση μας;
-Η έρημος.
Διαβάστε ακόμη: Αφιέρωμα | Μάης '68 | Ο Γιώργος - Ικαρος Μπαμπασάκης επιστρέφει διαρκώς στον Μάη
