Γυρισμένο στη Γαλλική Ριβιέρα των 60ς και παρουσιάζοντας την περιοχή ως ένα μέρος όπου Ευρωπαίοι πρίγκιπες, επίδοξες στάρλετ και κάθε είδους καιροσκόποι αναζητούν καθημερινά την ευκαιρία που πρόκειται να τους κάνει (ακόμα πιο) πλούσιους, το «Bedtime Story» του Ραλφ Λιβάι, η ιστορία για δύο εντελώς διαφορετικού τύπου απατεώνες που βάζουν στόχο την κληρονομιά μιας αφελούς αλλά γοητευτικής κληρονόμου, μπορεί να μην αποτέλεσε το κινηματογραφικό όχημα των Ντόρις Ντέι, Κάρι Γκραντ και Ροκ Χάντσον όπως επρόκειτο αρχικά, κατάφερε όμως να παρουσιάσει στο κοινό έναν κωμικό Μάρλον Μπράντο που δεν ήξερε ότι είχε ανάγκη και μια κλασική, απόλυτα 60ς ρομαντική κομεντί, που αν και η κριτική της εποχής δεν αγκάλιασε ολοκληρωτικά, η κληρονομιά της αποδείχτηκε αρκούντως ισχυρή και ακαταμάχητη, όπως και οι σαγηνευτικές ικανότητες των πρωταγωνιστών της.
Και αυτό γιατί το 1988, ο Φρανκ Οζ του «The Muppet Show», έχοντας μόλις παρουσιάσει στο κοινό το «Μαγαζάκι του Τρόμου», αποφάσισε να διασκευάσει την αρχική αφήγηση, επανατοποθετώντας την ιστορία στα 80ς και μετατρέποντάς την σε μια πιο παραδοσιακή κωμωδία παρεξηγήσεων με slapstick επιρροές. Οπως συνέβη και στην ταινία του Λιβάι, το πρωταγωνιστικό δίδυμο του «Απατεώνες και Τζέντλεμεν» άλλαξε αρκετές φορές μέχρι να καταλήξει στα πρόσωπα των Στιβ Μάρτιν και Μάικλ Κέιν, όχι όμως και το πνεύμα του σεναρίου των Στάνλεϊ Σαπίρο και Πολ Χένινγκ, το οποίο επέμεινε στην χημεία ανάμεσα στους δύο απατεώνες και στην χιουμοριστική πάλη των τάξεων, δύο δεκαετίες μετά την πρώτη εκδοχή της ταινίας.
Επιπλέον τριάντα χρόνια μετά, η «Κομπίνα» του Κρις Αντισον έρχεται στους κινηματογράφους ανατρέποντας (σχεδόν) όλα όσα ξέρουμε. Η βασική ιδέα των Σαπίρο και Χένινγκ παραμένει η ίδια (ένα κομψό αρπακτικό συναντά έναν άξεστο αλλά αποτελεσματικό «συνάδελφο»), όμως η φυλετική ισορροπία έχει πια αλλάξει: το πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι δύο ικανές και επικίνδυνες γυναίκες ενώ το θύμα ένας νεαρός τεχνολογικός δισεκατομμυριούχος.
Η μοιραία Τζόσεφιν Τσέστερφιλντ της Αν Χάθαγουεϊ και η αχαλίνωτη Πένι Ραστ της Ρέμπελ Γουίλσον είναι τα νέα πρόσωπα μιας διαχρονικής αφήγησης που βρίσκει πάντα τον τρόπο να είναι σχετική και επίκαιρη. Εξάλλου, ποτέ μια καλοστημένη κομπίνα δεν αποδείχτηκε… ξεπερασμένη.
Για αυτό και το Flix ανατρέχει στην ιστορία του σινεμά για να αναδείξει ταινίες που δε δίστασαν να βάλουν στη θέση του πρωταγωνιστή μια επίδοξη con artist, ανατρέποντας στερεότυπα, γκρεμίζοντας προκαταλήψεις και προσφέροντας αυτό που η μεγάλη οθόνη οφείλει να παραδίδει κάθε μα κάθε φορά: μια καινούρια, ιντριγκαδόρικη και άκρως διασκεδαστική προσέγγιση.
Desire του Φρανκ Μπορζέικι – 1936
Διασκευή του Γερμανικού «Happy Days in Aranjuez» του 1933 και χολιγουντιανό όχημα για την ανερχόμενη ακόμα «διεθνή» καριέρα της Μαρλέν Ντίτριχ, το «Desire» του Φρανκ Μπορζέικι ακολουθεί την πορεία μιας κλέφτρας μαργαριταριών, η οποία μπλέκει σε ένα συναισθηματικό τρίγωνο με δύο από τα πρόσφατα θύματά της. Η παραγωγή του Ερνστ Λούμπιτς προσφέρει μια έτσι κι αλλιώς εξαιρετική αίσθηση χώρου, ρυθμού και αφήγησης, η σκηνοθεσία του Μπορζέικι διατηρεί μόνιμα την ψυχραιμία της χωρίς να εισέρχεται σε slapstick περιοχές, η Μαρλέν Ντίτριχ εντυπωσιάζει προσφέροντας για τον τύπο της εποχής «την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας της» και μια μακριά λίστα ταινιών σχετικά με την απάτη, την αγάπη και όλες τις ενδιάμεσες περιοχές φαίνεται να έχει τεθεί μόλις σε εκκίνηση.
The Lady Eve του Πρέστον Στέρτζες – 1941
Μία πανέμορφη απατεώνας στοχεύει τον κληρονόμο μιας μεγάλης ζυθοποιίας, για να συνειδητοποιήσει φυσικά στην πορεία ότι τα απρόσμενα αισθήματά της για εκείνον μάλλον πρόκειται να κάνουν την πραγματοποίηση του σχεδίου της εξαιρετικά δύσκολη. Η Μπάρμπαρα Στάνγουικ δίνει σάρκα και οστά σε μια μορφή κινηματογραφικού απατεώνα μακριά από τα ανδροκρατούμενα κλισέ των φιλμ νουάρ, ο νεαρός Χένρι Φόντα αποδεικνύει πόσο γοητευτικά μπορεί να υποδύεται το θύμα μακριά από την macho υπερφόρτωση της άγριας Δύσης και η μεταξύ τους χημεία κάνει την ταινία να ακολουθεί όσο και να ανατρέπει τους κανόνες της εποχής, ανανεώνοντας τη δυναμική των φύλων αλλά και τιμώντας τις ρομαντικές καταβολές της αφήγησης. Το σχέδιο πέτυχε!
Οι Διαβολογυναίκες του Ανρί Ζορζ Κλουζό – 1955
Η σύζυγος και η ερωμένη ενός μισητού άνδρα στήνουν το τέλειο έγκλημα για να ξεφορτωθούν τον άνθρωπο που και οι δύο αγαπούν να μισούν και όλα πηγαίνουν σύμφωνα με το σχέδιο μέχρι την στιγμή που το πτώμα… εξαφανίζεται! Ο «Ευρωπαίος Χίτσκοκ» Κλουζό αγνοεί παντελώς το χιούμορ για να χτίσει μια ασφυκτική ατμόσφαιρα έντασης και κλιμακούμενου πανικού, αποφεύγει την χρήση της μουσικής για να επιμείνει σε άβολες σιωπές και ανατριχιαστικά ηχητικά εφέ, παίζει με τις σκιές και τα σκοτάδια για να υπονοήσει όλα όσα μπορεί να κρύβονται (ή να μην κρύβονται) σε αυτά και καταλήγει σε μια από τις πιο γνήσια τρομακτικές σκηνές της ιστορίας, που λίγοι θα μπορούσαν να αποδώσουν τόσο δεξιοτεχνικά. Κανείς δεν είπε ότι η εκτέλεση μιας κομπίνας είναι εύκολη υπόθεση.
Ενα Ψάρι Που Το Ελεγαν Γουάντα του Τσαρλς Κράιτον – 1988
Αυτό που ξεκινά ως μια ομαδική κομπίνα για την κλοπή μερικών διαμαντιών αποκαλύπτεται σταδιακά ως η ιδιοφυής (και ξεκαρδιστική) προσπάθεια μιας γυναίκας να κρατήσει όλον τον πλούτο για πάρτη της καρφώνοντας κάθε πιθανό διεκδικητή στην πορεία. Η Τζέιμι Λι Κέρτις αποδεικνύει γιατί θεωρείται μια από τις (απρόσμενα) καλύτερες κωμικές ηθοποιούς της γενιάς της, ο Τζον Κλιζ κερδίζει δίκαια μια υποψηφιότητα σεναρίου προσφέροντας μια σατιρική προσέγγιση στη μόνιμη σύγκρουση βρετανικής και αμερικανικής κουλτούρας, ο Τσαρλς Κράιτον συντονίζει τα πάντα με καίριο κωμικό timing και το πνεύμα των Monty Python προσφέρει σουρεαλισμό σε ένα κατά τα άλλα απόλυτα μοντέρνο σκηνικό. Απλά ακαταμάχητο.
Οι Κλέφτες του Στίβεν Φρίαρς – 1990
Ενας μικροαπατεώνας βρίσκεται διχασμένος ανάμεσα στη μητέρα του και την καινούρια του φιλενάδα. Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια; Και οι δύο τους είναι ικανότατοι απατεώνες, με τις προσωπικές τους ατζέντες ήδη σε εξέλιξη. Ο Στίβεν Φρίαρς σπάει πλάκα με τις συνεχώς μεταβαλλόμενες δυναμικές ανάμεσα στους πρωταγωνιστές του, τοποθετεί την Αντζέλικα Χιούστον απέναντι στην Ανέτ Μπένινγκ σε μια μονομαχία (φαινομενικά) χωρίς αύριο, ρίχνει φως τόσο στο εξωτερικό προσωπείο όσο και στους εσωτερικούς μηχανισμούς των ηρώων του και αποδεικνύει για άλλη μια φορά πόσο πολύ αγαπά τις κομπίνες. Από τις «Επικίνδυνες Σχέσεις» μέχρι την ίδια την «Βασίλισσα», η φιλμογραφία του είναι γεμάτη από ικανές, φιλόδοξες, θανάσιμες con artists κάθε είδους.
Bound των Λάνα και Λίλι Γουατσόφσκι – 1996
Η Κόρκι της Τζίνα Γκέρσον είναι μια σκληρή απατεώνας που συνωμοτεί με το κορίτσι της, την Βάιολετ (της πιο ευαίσθητης Τζένιφερ Τίλι) για να κλέψουν τα εκατομμύρια που έχει στην άκρη ο εξίσου μαφιόζος φίλος της τελευταίας. Το neo-noir σκηνοθετικό ντεμπούτο των αδερφών Γουατσόφκσι είναι τόσο κοινότυπο όσο και ρηξικέλευθο μαζί, μια ταινία που θα μπορούσε να είναι «μια από τα ίδια» αν δεν είχε το θάρρος να πειραματιστεί με τις δυναμικές των δύο φύλων και την βίαιη ανατροπή τους. Οταν μάλιστα οι Γουατσόφκσι πήγαν το project στους παραγωγούς για χρηματοδότηση, τους είπαν ότι είχε ενδιαφέρον αρκεί να άλλαζαν το φύλο της Κόρκι από γυναίκα σε άντρα. Οι ίδιες τότε απάντησαν ότι «αυτή η ταινία έχει γίνει ήδη ένα εκατομμύριο φορές, οπότε δεν τις αφορά πραγματικά». Το μέλλον είχε ήδη ξεκινήσει.
Jackie Brown του Κουέντιν Ταραντίνο – 1997
Η Τζάκι Μπράουν δεν είναι η τυπική con artist. Αντιθέτως, βρίσκεται στο επίκεντρο ενός τεράστιου πολέμου συμμοριών που είτε θα λύσει για πάντα το βιοποριστικό της πρόβλημα, είτε να της κοστίσει την ίδια της την ζωή. Ο Ταραντίνο «ανασταίνει» την καριέρα της Παμ Γκριρ (επιβεβαιώνοντας το δίκαιο άστρο της την δεκαετία του 1970), ανατρέπει την δομή μιας τυπικής heist movies εισάγοντας στην αφήγηση την χαρακτηριστική (αλλά και απαραίτητη) φλυαρία του, ανεβοκατεβάζει την ένταση χωρίς να κάνει ποτέ πραγματικά σαφές πού θα καταλήξει η ηρωίδα του και δημιουργεί ίσως την καλύτερη ταινία του (ή τουλάχιστον την ταινία που πολλοί θα ήθελαν να είναι η καλύτερή του) γύρω απλά από μία τσάντα που αλλάζει συνεχώς χέρια. Απλό, λιτό και ταυτόχρονα τόσο Ταραντίνο.
Wild Things του Τζον ΜακΝότον – 1998
Πολλές ταινίες χρησιμοποίησαν την φράση «τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται», λίγες όμως το εννοούσαν σε τέτοιο βαθμό όπως το «Wild Things» του Τζον ΜακΝότον, έναν pop αλλά και pulp δημιούργημα που βασίστηκε όσο κανένα άλλο στην έννοια της ανατροπής ως αυτοσκοπό, ξεκινώντας από μια κατηγορία βιασμού που μπορεί να είναι ή να μην είναι αληθινή για να καταλήξει στην αποκάλυψη των μυστικών μιας ολόκληρης πόλης… απλά για την απόλαυση του τραβήγματος του χαλιού κάτω από τα πόδια του θεατή ξανά και ξανά και ξανά. Αποτέλεσμα; Οι – τόσο 90ς – Νιβ Κάμπελ και Ντενίζ Ρίτσαρντς σημάδεψαν την γενιά της εποχής τους με την μοντέρνα εκδοχή των femme fatales τους, η κληρονομιά της ταινίας ωστόσο δεν έχει αποδειχτεί το ίδιο γενναιόδωρη είκοσι χρόνια μετά την πρώτη προβολή της.
Η Υπηρέτρια του Παρκ Τσαν-Γουκ – 2016
Μια γυναίκα προσλαμβάνεται ως υπηρέτρια στην Αυλή μιας εύπορη αρχόντισσας της Κορέας, μόνο που στην πραγματικότητα οι προθέσεις της είναι πολύ πιο σκοτεινές και εξαιρετικά μεθοδευμένες. Ο Παρκ Τσαν-Γουκ εμπνέεται από την Βικτωριανή αισθητική της πρωτότυπης λογοτεχνικής πηγής για να ανάγει για άλλη μια φορά το σκηνικό σε ξεχωριστό χαρακτήρα, οικειοποιείται τον 70ς softcore ερωτισμό που έχει ρίζες τόσο στην αντίστοιχη ιαπωνική παράδοση όσο και στην δυτική ερωτική φιλμογραφία της εποχής (κλείνοντας το μάτι στον Τζες Φράνκο με το αναπολογητικό φινάλε), χρησιμοποιεί τις εκρήξεις βίας για να υπογραμμίσει ότι η ταινία παραμένει ένα πολύ προσωπικό και ιδιαίτερο heist movie και αφήνει ακόμα και ένα χταπόδι να κάνει το πολυπόθητο guest που του αρμόζει όσο συνεχείς ανατροπές που μοιάζουν βγαλμένες μέσα από ένα σύμπαν που θα έχτιζαν μαζί η Πατρίτσια Χάισμιθ και η Δάφνη Ντι Μοριέ χτίζουν ένα υπερβολικό όσο και ακαταμάχητα γοητευτικό γοτθικό παραμύθι.
Η Συμμορία των 8 του Γκάρι Ρος – 2018
Επειτα από πέντε χρόνια στην φυλακή, η Ντέμπι Οουσαν της Σάντρα Μπούλοκ, αδερφή του Ντάνι (του Τζορτζ Κλούνεϊ) και con artist με ταλέντο, τσαγανό και φιλοδοξίες, είναι και πάλι ελεύθερη αποζητώντας στόχο, χρήματα και εκδίκηση. Συγκεντρώνοντας γύρω τις μερικές από τις πιο ικανές «επαγγελματίες του είδους» (και ταυτόχρονα ένα εντυπωσιακό all-star γυναικείο cast), θα προσπαθήσει να κλέψει (αναμενόμενα) ένα πανάκριβο, ιστορικό περιδέραιο στα πλαίσια του MET Gala και να αποδείξει ότι οι επιτυχημένες κομπίνες δεν είναι αποκλειστικά ανδρικό προνόμιο. Ο Γκάρι Ρος σκηνοθετεί αποτελεσματικά, οι Μπούλοκ, Μπλάνσετ, Χάθαγουέι και σύσσωμο το cast περνούν καλά και αυτό βγαίνει στον κόσμο, το πνεύμα των παλαιότερων «Ocean’s…» βρίσκει μετάφραση σε μια σύγχρονη, cool εποχή και όλα είναι μια χαρά, αν και απόλυτα διαδικαστικά. Λέτε να φταίει το φάντασμα του Τζορτζ Κλούνεϊ;
