Αν ο Πάμπλο Σότο είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα του σινεμά της επόμενης γενιάς, να είμαστε χαρούμενοι. Σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ηθοποιός, μουσικός, χορογράφος, ταυτόχρονα μαθητής της Α' Λυκείου του Καλλιτεχνικού Σχολείου Αθηνών, κάνει μικρού μήκους ταινίες απολαυστικές αλλά και πάντα μ' ένα κοινωνικό υπόβαθρο, που απευθύνονται σ' όλες τις ηλικίες αλλά πάντα αποτυπώνουν την αισθητική, το χιούμορ, τη γλώσσα (παρότι χωρίς διαλόγους), της αυθεντικής gen z.
Διαβάστε ακόμη: Συνέντευξη με την Ασημίνα Προέδρου | «Ναι, είμαι outsider, αλλά ίσως και λίγο ως στάση.»
Μόλις πριν λίγες ημέρες, ο Πάμπλο βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους (22η Κάμερα Ζιζάνιο, Ελληνικό Τμήμα, ηλικία 13 - 16), για την ταινία του «The Ball Is Mine», το οδοιπορικό μιας μπάλας που καταλήγει στα λάθος χέρια, αλλά αποκαλύπτει τις σωστές αλήθειες. Παράλληλα, έφερε τη νέα ταινία του στο κοινό, το «My First Burger», ένα μουσικοχορευτικό τελετουργικό της δημιουργίας ενός... μπέργκερ, που φέρνει μια ομάδα ανθρώπων σε απόλυτο συγχρονισμό και συνεργασία.
Το Flix μίλησε με τον Πάμπλο Σότο, θέλοντας να μάθει τι έχει στο κεφάλι του όταν δημιουργεί, τι διαφορά έχει να πηγαίνεις στο Καλλιτεχνικό, ποια είναι η ομάδα που τον στηρίζει για να κάνει τις ταινίες του, τι αγαπά στο σινεμά, στη μουσική και τι... σκοπούς έχει για το μέλλον, το δικό του και το δικό μας.
Μπορείτε να δείτε ταινίες του Πάμπλο Σότο στο τέλος του κειμένου, ή στο κανάλι του στο YouTube. Ακολουθήστε το Πάμπλο, τις ταινίες, τις φωτογραφίες και τους φίλους του στο instagram.
My FIrst Burger
Πώς ξεκίνησες να κάνεις ταινίες, ήταν ιδέες που ήθελες να μοιραστείς με τους φίλους σου, ή θέλεις να γίνεις σκηνοθέτης;
Ξεκίνησα να τα δείχνω στους φίλους μου, στους γονείς μου, πρώτη Γυμνασίου, αλλά σιγά-σιγά κατάλαβα πως αυτό ήθελα να κάνω κι είπα να το ακολουθήσω επαγγελματικά. Το αγαπημένο μου κομμάτι είναι να βλέπω τις αντιδράσεις του κοινού. Ξέρω τα σημεία που περιμένω πως ή θα γελάσει το κοινό ή θα έχει συγκεκριμένες αντιδράσεις - αλλά μπορεί κάποια στιγμή να υπάρξει μια διαφορετική αντίδραση απ’ αυτή που περιμένω. Κι αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, το σκέφτομαι μετά.
Μεγαλώνεις σε μια οικογένεια καλλιτεχνών, πόσο υποστηρικτικό είναι αυτό για σένα;
Η αλήθεια είναι πως οι γονείς μου με βοήθησαν πάρα πολύ σ’ αυτό που κάνω, είμαι πολύ τυχερός. Ο πατέρας μου είναι μουσικός, οπότε τη μουσική την έχω κάπως μέσα μου και τη χρησιμοποιώ για τα περισσότερά μου πρότζεκτ. Η μητέρα μου μού έμαθε να κάνω μοντάζ στην αρχή. Οταν είχα κάνει το πρώτο μου ταινιάκι, πάρα πολύ πρόχειρα, έκατσε η μητέρα μου να το μοντάρει κι όσο το έφτιαχνε, καθόμουν δίπλα της και μου εξηγούσε τι κάνει το κάθε κουμπί.
Κρατάω τις τέσσερις πιο ωραίες ιδέες και φτιάχνω μια λίστα της χρονιάς: θα κάνω αυτό πρώτα και μετά το άλλο και μετά το άλλο και τα σβήνω σιγά-σιγά. Εχω αυτή τη θέληση, να κάνω το επόμενο, οπότε πρέπει να τελειώσω το προηγούμενο!»
Ακούς συμβουλές, τη γνώμη κάποιου που εκτιμάς;
Φέτος έχω δεχτεί αρκετές συμβουλές που νομίζω μ’ έχουν βοηθήσει πολύ στην αυτοπεποίθησή μου, στο να συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω. Ναι, νομίζω ο καθένας μας χρειάζεται μια ώθηση για να πάει πιο μπροστά.
My First Burger
Πώς είναι να είσαι μαθητής στο Καλλιτεχνικό Σχολείο, πώς σας βοηθάει αυτό να εξελιχθείτε;
Το Καλλιτεχνικό Σχολείο Αθηνών είναι, γενικά, καινούριο σχολείο: εμείς είμαστε τα πρώτα παιδιά, δηλαδή με το που άνοιξε μπήκαμε εμείς, δώδεκα χρόνων, Πρώτη Γυμνασίου. Επειδή είναι στα αρχικά του, ας πούμε δεν έχουμε κτίριο ακόμα. Μας το έχουν υποσχεθεί και το περιμένουμε εδώ και τέσσερα χρόνια, αλλά δεν το έχουμε μέχρι στιγμής. Κάνουμε τις διαμαρτυρίες μας κάθε χρόνο. Τα πρώτα δύο χρόνια συστεγαζόμασταν με το Μουσικό Αθηνών και φέτος και πέρσι είμαστε στο Πειραματικό στους Αμπελόκηπους. Δεν υποστηρίζουν γενικά τα Καλλιτεχνικά Γυμνάσια και Λύκεια, δεν είμαστε το μόνο που έχει τέτοιες ελλείψεις. Κάθε χρόνο οι Καθηγητές του Καλλιτεχνικού μάς έρχονται ακόμα και Φλεβάρη. Στις διαμαρτυρίες που κάνουμε κάθε χρόνο στο Σύνταγμα μαζευόμαστε όλα τα Καλλιτεχνικά της Αττικής και προσπαθούμε, επιμένουμε, φωνάζουμε για αλλαγές.
Σίγουρα όμως το Καλλιτεχνικό μου δίνει την ελευθερία να κάνω αυτό που θέλω και το περιβάλλον γύρω μου είναι πολύ καλύτερο απ’ ό,τι σ’ ένα Γενικό γιατί βρισκόμαστε σ’ ένα σχολείο πολλά παιδιά που ασχολούνται με χορό, εικαστικά, θέατρο, κινηματογράφο. Και νομίζω επειδή ξεκινήσαμε μαζί το σχολείο, υπάρχει κάτι καλύτερο κι από φιλία. Εμείς είμαστε το Καλλιτεχνικό.
Πού βρίσκεις τους ηθοποιούς και τους συνεργάτες σου για την κάθε ταινία;
Πάντα τους ηθοποιούς τους έβρισκα από το σχολείο και φυσικά στα πρότζεκτ που κάνω έχω φίλους από εκεί, αλλά προσπαθώ, για να μη φαίνονται πάντα τα ίδια άτομα, να ψάχνω κι αλλού. Ας πούμε γνωρίζω πολλά άτομα από άλλα Καλλιτεχνικά, ή από σεμινάρια όπου έχουμε συμμετάσχει μαζί. Οπως από το Φεστιβάλ Αθηνών, όπου είχα συμμετάσχει σε μια παράσταση, έχω κάνει αρκετές φιλίες και μπορώ να συνεργαστώ μαζί τους.
The Ball Is Mine
Εχεις ήδη αρχίσει να γίνεσαι γνωστός με τις ταινίες σου, σ' ενδιαφέρει στην πορεία να γίνεις διάσημος;
Στην αρχή, δύο χρόνια πριν, ήθελα πάρα πολύ να γίνω διάσημος. Πάντα αυτές οι φαντασιώσεις, με το κοινό από κάτω… Αλλά τώρα πια δεν μ’ ενδιαφέρει τόσο-τόσο πολύ. Δηλαδή όταν μου το λένε, έχω αυτή την αίσθηση από μέσα μου της ευχαρίστησης. Αλλά δεν το χτίζω όλο αυτό μόνο γιατί θέλω να είμαι γνωστός: θέλω να κάνω αυτό που μου αρέσει πολύ κι αν αρέσει αυτό στον κόσμο, χαρά μου.
Βλέπεις ταινίες στο σινεμά;
Βλέπω σειρές και ταινίες στο σπίτι. Αλλά οι ταινίες είναι ο λόγος που αγάπησα τα Φεστιβάλ Κινηματογράφου, επειδή κάθε μέρα πας και βλέπεις από εικοσιπέντε ταινίες και γεμίζει πολύ το μάτι. Βλέπεις διαφορετικά πράγματα συνεχώς κι είναι αυτό, ανοίγει ο κόσμος. Από τις ταινίες του Χόλιγουντ που βλέπουμε καθημερινά, στα Φεστιβάλ βλέπεις την οπτική του καθενός κι είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον αυτό.
Μ’ αρέσει πάρα πολύ η αισθητική του Γουες Αντερσον, επειδή δεν ακολουθεί πολύ το εμπορικό κομμάτι κι έχει ένα πολύ συγκεκριμένο στιλ στους ηθοποιούς, στην ενδυματολογία, στα σκηνικά φυσικά. Χαίρεσαι να βλέπεις τις ταινίες του, κάθε πλάνο είναι μια ζωγραφιά. Ελληνικά πρόσφατα άρχισα να βλέπω, νομίζω λόγω των φεστιβάλ. Στο ελληνικό κομμάτι τώρα μπήκα αλλά μ’ αρέσει πολύ.
Σε ό,τι γίνεται με ενθουσιασμό και θέληση, η κούραση είναι κάτι που σ’ αρέσει στο τέλος, κουράζεσαι ωραία.»
Η μουσική σου είναι βασικό κομμάτι στις ταινίες, πόση σημασία έχει η μουσική για σένα;
Κάθε φορά που μπαίνω σπίτι, είναι ο πατέρας μου που παίζει μπάσο γιατί κάνει πρόβα για τη συναυλία που έρχεται. Επίσης ο αδελφός μου αγόρασε ένα γιουκαλίλι, πριν ένα χρόνο νομίζω – και το αγαπήσαμε πολύ το όργανο γιουκαλίλι. Και γενικά το σπίτι είναι ένα ηχείο που παίζει μουσική συνεχώς. Ξεκίνησα τις ταινίες μου μπαίνοντας στο YouTube, κατεβάζοντας μουσικά κομμάτια για να μπαίνουν στην ταινία κι αποφάσισα μια μέρα ότι θέλω εγώ να φτιάχνω τη μουσική, το soundtrack της ταινίας. Και άρχισα επίσης ν’ ακούω πολλούς συνθέτες και σιγά-σιγά παίρνω έμπνευση και θέλω να φτιάχνω τα δικά μου πράγματα.
The Ball Is Mine
Πώς ξεκινάς μια ταινία; Πού βρίσκεις την έμπνευσή σου;
Σε όλους μας περνούν ιδέες απ’ το μυαλό και λέμε, θα ήταν πολύ ωραίο να έφτιαχνα αυτό ή το άλλο. Κρατάω τις τέσσερις πιο ωραίες ιδέες και φτιάχνω μια λίστα της χρονιάς: θα κάνω αυτό πρώτα και μετά το άλλο και μετά το άλλο και τα σβήνω σιγά-σιγά. Εχω αυτή τη θέληση, στο να κάνω το επόμενο, οπότε πρέπει να τελειώσω το προηγούμενο!
Ο τρόπος δεν είναι πάντα ο ίδιος. Ας πούμε το «The Ball Is Mine» είναι μια ιστορία που είχα γράψει πριν δυο χρόνια σε μια εργασία του σχολείου. Κι εκεί που έψαχνα τα χαρτιά, να δω τι θα πετάξω, τι θα κρατήσω, βλέπω ξανά αυτή την ιστορία και λέω, θα είχε ενδιαφέρον αυτό να έβγαινε σε ταινία μικρού μήκους. Εκανα τις αλλαγές και προχώρησα. Αυτή είναι η μία περίπτωση, να βλέπω κάτι που είχα γράψει πιο πριν. Στο «My First Burger» είχα ως ιδέα τη διαδικασία ενός μπέργκερ και πρώτα γράφτηκε το μουσικό κομμάτι και, μετά από το σενάριο, κάλεσα τους ηθοποιούς, εάν ενδιαφέρονται ή όχι και μετά δυο-τρία άτομα για να με βοηθήσουν. Για το χορό κάναμε πρόβες πέντε Σαββατοκύριακα, νομίζω το πέμπτο έγινε το γύρισμα. Σε ό,τι γίνεται με ενθουσιασμό και θέληση, η κούραση είναι κάτι που σ’ αρέσει στο τέλος, κουράζεσαι ωραία.
Τι σ' αρέσει περισσότερο στην αντίδραση του κόσμου όταν δει κάτι που έχεις κάνει;
Μ’ αρέσει όταν μου λένε πως όταν είδαν μια ταινία μου, ήθελαν να την ξαναδούν. Οταν το προωθούν χωρίς να τους το ζητάς, μ’ αρέσει πάρα πολύ να το βλέπω αυτό.
Τι θα κάνεις μετά το σχολείο;
Θέλω να πάω στη Σχολή Κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη, να σπουδάσω κινηματογράφο. Το θέλω πολύ.
Δείτε παρακάτω ταινίες του Πάμπλο Σότο και περισσότερες στο κανάλι του στο YouTube και στο λογαριασμό του στο instagram.
