Το «The Brutalist» είναι, πέρα από κάθε αμφιβολία, μια από τις ταινίες που χαρακτηρίζουν όχι τη σεζόν, αλλά τη δεκαετία. Ενα μπρουταλιστικό δημιούργημα, με ξεκάθαρες γραμμές, εμφανή τα (πολύτιμα) υλικά του και με τσιμεντένιο βάρος, είναι μια ταινία που αγγίζει θέματα από το τραύμα και τον ρατσισμό, ως τον έρωτα και τα «χέρια που έχτισαν την Αμερική», ως τη σχέση εξουσίας μεταξύ μαικήνα και καλλιτέχνη, ως τη μισαλλοδοξία και τον εθισμό. Ολ' αυτά σ' ένα ταυτόχρονα εστέτ και λειτουργικό περιτύλιγμα, με την υπογραφή του Μπρέιντι Κόρμπετ στη σκηνοθεσία, εκείνου και της Μόνα Φάστβολντ στο σενάριο. Ενα ζευγάρι στο σινεμά και στη ζωή που μάς έδωσε τα πρώτα του, συναρπαστικά δείγματα πριν από μια δεκαετία, στο «Η Γέννηση Ενός Ηγέτη».
Εν μέσω της εποχής των βραβείων, το «The Brutalist», που ξεκίνησε την πορεία του με το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βενετίας, έχει συνεπάρει επιτροπές και σωματεία, κέρδισε τρεις Χρυσές Σφαίρες (Καλύτερης Ταινίας - Δράμα, Σκηνοθεσίας και Α' Ανδρικού Ρόλου για τον Εϊντριεν Μπρόντι) και βρίσκεται υποψήφιο για εννέα BAFTA και για 10 Βραβεία Οσκαρ, σε όλες τις βασικές κατηγορίες. Αυτή την... εορταστική περίοδο, ο Μπρέιντι Κορμπέ και η Μόνα Φάστβολντ μίλησαν στο Flix, συνδέοντας το κοσμογονικό με το προσωπικό, την επιτυχία με την τεράστια προσπάθεια, τον κυνισμό με μια ακαταμάχητη θετικότητα. Διαβάστε παρακάτω όσα μας είπαν.
Το «The Brutalist» του Μπρέιντι Κορμπέ θα προβάλλεται στους κινηματογράφους από την Πέμπτη, 6 Φεβρουαρίου, από την Tanweer.
Το φιλμ χωρίζεται σε δύο μέρη (κι έχει επίσης έναν πρόλογο, ένα επίλογο και ένα δεκαπεντάλεπτο διάλειμμα ενσωματωμένο στην ταινία) κι ακολουθεί την ιστορία ενός Ούγγρου αρχιτέκτονα, του Λάσλο Τοθ (Εϊντριεν Μπρόντι), από τη στιγμή που φτάνει στην Αμερική το 1947, έχοντας διασωθεί από στρατόπεδο συγκέντρωσης, προσπαθώντας να ξαναχτίσει τη ζωή του και ελπίζοντας ότι η γυναίκα του (Φελίσιτι Τζόουνς) και η ανιψιά του, που έχουν μείνει πίσω στην Ευρώπη, θα κατορθώσουν σύντομα να τον ακολουθήσουν. Οι δοκιμασίες του μοιάζουν να τελειώνουν όταν, μετά από μια πρώτη εκρηκτική συνεργασία που θα φέρει τον Λάσλο στα όρια των αντοχών του, θα αναλάβει να χτίσει για τον μεγιστάνα Χάρισον Λι Βαν Μπιούρεν (Γκάι Πιρς), ένα πολιτιστικό κέντρο στη μνήμη της μητέρας του, που φιλοδοξεί να είναι ένα μπρουταλιστικό αριστούργημα. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «The Brutalist».
Χρειάστηκαν επτά χρόνια για να γίνει αυτή η ταινία κι αντιμετωπίσατε διάφορα εμπόδια στην υλοποίησή της. Υπάρχει ένας «Χάρισον» και στο δικό σας ταξίδι;
Μπρέιντι Κορμπέ Ναι, κυρίως Χάρισον υπάρχουν. Φυσικά. Η δυναμική μαικήνα των τεχνών και καλλιτέχνη είναι μια ιστορία τόσο παλιά όσο ο χρόνος, και όμως υπάρχουν ελάχιστες ιστορίες που να εξετάζουν αυτή τη δυναμική, αυτή την έλξη και την απώθηση. Αν, για παράδειγμα, είστε πελάτης που προσλαμβάνει έναν αρχιτέκτονα να χτίσει ένα σπίτι, ποιος παίρνει την τελική απόφαση; Είναι πολύ περίπλοκο, επειδή εσείς θα ζήσετε μέσα σε αυτό το σπίτι ή με τις συνέπειες της δημιουργίας του, αλλά όταν αρχίζετε να τραβάτε μια κλωστή, όλα μπορεί να αρχίσουν να καταρρέουν. Είναι κάτι εξ ορισμού σύνθετο και τρομακτικά συναρπαστικό για εμάς και γι’ αυτό αποφασίσαμε να γράψουμε κάτι πάνω σε αυτό.
Το «The Brutalist» είναι μια ταινία και για την τέχνη, για το πώς γίνεται αντιληπτή, το εάν είναι δύσκολο να είσαι οραματιστής. Μπορείτε να ταυτιστείτε με αυτό; Είναι εφικτό να έχεις απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία;
Μόνα Φάστβολντ Ναι, είναι εφικτό, αλλά είναι μια μάχη που πρέπει να δώσεις και συχνά κάτι που πρέπει να κερδίσεις. Αυτό το σενάριο για εμάς ήταν μια άκρως καθαρτική διαδικασία γραφής, αντλήσαμε πολλά από τη δική μας ζωή και τις εμπειρίες μας. Δεν είναι και τόσο διαφορετικό να ανεγείρεις ένα κτίριο από το να φτιάχνεις μια ταινία. Εκατοντάδες άνθρωποι εμπλέκονται, όλοι πρέπει να συνεργαστούν, να δημιουργήσεις μια δυνατή ομάδα, και υπάρχουν διαφορετικές προσωπικότητες. Οπότε υπάρχει αυτή η πρόκληση. Αλλά και στην Αμερική εκφράζεται όλο και περισσότερο η επιθυμία να δημιουργηθεί ένα πρότυπο όπου ο σκηνοθέτης να έχει την τελική λέξη. Είναι πολύ σημαντικό για εμάς. Σπάνια δημιουργείται σπουδαία τέχνη από επιτροπές.
Μπ.Κ. Οποτε πηγαίνω σε βίντεο κλαμπ, ποτέ δεν έχω δει να είναι διαθέσιμο το «executive producer cut» μιας ταινίας.
Πώς επιλέξατε και πώς συνεργαστήκατε με το καστ σας;
Μπ.Κ. Με τον Εϊντριεν συναντηθήκαμε πολύ νωρίς στη διαδικασία και συνδεθήκαμε αμέσως. Ηταν, προφανώς, από τα πρώτα άτομα που σκεφτήκαμε λόγω του υπόβαθρού του, της πολιτισμικής κληρονομιάς του, αλλά και γιατί ήταν στην κατάλληλη ηλικία και είναι ένας εξαιρετικός ηθοποιός. Ωστόσο, χρειάστηκαν αρκετά χρόνια μέχρι να ευθυγραμμιστούν τα πρόγραμμά μας και τελικά μπήκε στο πρότζεκτ στο τέλος του 2021. Με τη Φελίσιτι είχα συνεργαστεί, ως ηθοποιός κι εγώ τότε, για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα όταν ήμασταν έφηβοι. Ηταν για μια ταινία που δεν γυρίστηκε ποτέ, αλλά βρεθήκαμε μαζί στις πρόβες και έτσι γνωριστήκαμε από εκείνη τη διαδικασία. Με τον Γκάι είχαμε γνωριστεί πολύ επιφανειακά πριν, αλλά είχε συνεργαστεί με πολλούς ανθρώπους που ξέρω και τον λάτρευαν. Και οι τρεις ήταν αυτονόητες επιλογές για τους ρόλους τους, και ήμασταν πολύ τυχεροί που τους είχαμε. Οταν στείλαμε το πρότζεκτ, κάναμε την ευχή μας κι ελπίζαμε να δουν κάτι σε αυτό.
Ολα τα έργα τέχνης υπόκεινται σε πολλές ερμηνείες – ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να πάρει το κοινό από την ταινία σας, που ισορροπεί μεταξύ πολύ ιδιωτικών και πανανθρώπινων θεμάτων;
Μπ.Κ. Μόλις το είπατε. Θα ερμηνευτεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και αυτό είναι κάτι που ενθαρρύνουμε πραγματικά. Δεν γράφουμε με στόχο να δημιουργήσουμε κάτι διδακτικό ή να περάσουμε κωδικοποιημένα μηνύματα, γιατί αυτό για μένα ισοδυναμεί με προπαγάνδα. Ενδιαφέρομαι περισσότερο για κάτι πιο διερευνητικό. Είναι σαν να ψάχνουμε στα σκοτάδια, μαζί με το κοινό.
Δεν με νοιάζουν τα αγαλματάκια των βραβείων, είναι σχεδόν άχρηστα, εκτός από ένα πράγμα: σου δίνουν τη δυνατότητα να φτιάξεις την επόμενη ταινία. Κι έτσι είμαστε ευγνώμονες που έχουμε λίγη επαγγελματική ασφάλεια για τους επόμενους 9 με 18 μήνες, πριν μας ξεχάσουν όλοι. Είναι μια δουλειά στο ελεύθερο επάγγελμα, και το μόνο που θέλω είναι να συνεχίσω να την κάνω με οποιοδήποτε τρόπο μπορώ.»
Μ.Φ Περάσαμε χρόνια μελετώντας το θέμα, από την αρχιτεκτονική μέχρι την ιστορία, προσπαθώντας να κατανοήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα. Και από εκείνο το σημείο και έπειτα, πρέπει πραγματικά να αφήσεις όλη αυτή τη γνώση στην άκρη και να αρχίσεις να γράφεις με βάση το ένστικτο και την καρδιά σου. Αυτή η ιστορία είναι, επίσης, σε μεγάλο βαθμό μια ιστορία αγάπης, και αυτό είναι μια μικρή ανατροπή. Είναι αρκετά ρομαντική. Νομίζω ότι είμαστε ακόμα τόσο κοντά στην ιστορία που δεν μπορούμε καν να σας πούμε τι πραγματικά αφορά, και νομίζω ότι θα ήταν άδικο να την αναλύσουμε για το κοινό. Θα προτιμούσα πολύ περισσότερο να ακούσω εγώ τι σκέφτονται. Αυτό είναι το συναρπαστικό μέρος της διαδικασίας – όταν έχεις φτιάξει μια ταινία, τελικά, να γνωρίσεις εσάς και το κοινό και να ακούσεις τις εκδοχές τους.
Πώς λειτουργεί η συνεργασία σας όλα αυτά τα χρόνια, από την αρχική ιδέα μέχρι τη ρουτίνα της γραφής; Πόσο έχετε αλλάξει εσείς από την εποχή της «Γέννησης Ενός Ηγέτη»; Σας έχει κάνει η τέχνη και η ζωή πιο κυνικούς;
Μπ.Κ. Πες εσύ για τη δουλειά, θ' αναλάβω εγώ τον κυνισμό!
Μ.Φ. Ναι, συνήθως το κάνει αυτό στη σχέση μας. Φυσικά έχουμε εξελιχθεί πολύ την τελευταία δεκαετία – ελπίζω. Επίσης, γίναμε γονείς και μεγαλώσαμε μια κόρη που τώρα είναι όσων χρόνων είναι και η «Γέννηση Ενός Ηγέτη», δηλαδή δέκα. Εξακολουθούμε να δουλεύουμε με έναν πολύ συμβιωτικό τρόπο όταν γράφουμε. Δεν ξέρω άλλους σεναριογράφους που δουλεύουν έτσι. Εμένα μου αρέσει να γράφω το πρωί, ο Μπρέιντι προτιμά να γράφει το βράδυ, οπότε συναντιόμαστε και γράφουμε μαζί το μεσημέρι. Αλλά μπορώ να ανοίξω τον υπολογιστή, να δω πού βρίσκεται, και να συνεχίσω από εκεί. Η διαδικασία μας... δεν θα την αποκαλούσα έρευνα. Εχουμε εμμονές, τις μελετάμε, ανταλλάσσουμε βιβλία και ιδέες για μεγάλο χρονικό διάστημα και μετά καθόμαστε να γράψουμε. Και τότε η διαδικασία είναι γρήγορη. Νομίζω ότι είμαι λιγότερο κυνική καθώς μεγαλώνω. Κατανοείς όλο και περισσότερο πώς γίνονται οι ταινίες όσο περισσότερες φτιάχνεις και πώς να δημιουργείς έναν τρόπο εργασίας και μια ομάδα που να σε στηρίζει ώστε να κάνεις τα πράγματα όπως ακριβώς θέλεις. Αλλά νομίζω ότι ο Μπρέιντι έχει διαφορετική άποψη...
Μιλάμε για το ταξίδι αυτής της ταινίας, που κράτησε επτά χρόνια. Τόσο διήρκεσε όντως και ήταν πολύ δύσκολο, αλλά δεν δουλέψαμε μόνο σε αυτή την ταινία για επτά χρόνια. Δουλέψαμε σε 50 άλλα πρότζεκτ για να πληρώνουμε τους λογαριασμούς. Τι χαρά θα ήταν αν καθόμασταν απλώς και σκεφτόμασταν την ταινία.»
Μπ.Κ. Τώρα είμαι πιο κυνικός από ποτέ. Οσον αφορά το πόσο έχω αλλάξει την τελευταία δεκαετία, νομίζω ότι, καλώς ή κακώς, έχω απλώς γίνει περισσότερο ο εαυτός μου. Σαν τα δαχτυλίδια ενός δέντρου που συσσωρεύονται (δυνατά γέλια). Είναι ενδιαφέρον, γιατί δεν είμαι κυνικός για την ουσία και τις χαρές της ζωής. Εχουμε ένα πολύ όμορφο παιδί και έχουμε δημιουργήσει ένα σώμα δουλειάς όλα αυτά τα χρόνια. Είμαστε πολύ τυχεροί που μπορούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε. Ξέρετε, δεν με νοιάζουν τα αγαλματάκια των βραβείων, είναι σχεδόν άχρηστα, εκτός από ένα πράγμα: σου δίνουν τη δυνατότητα να φτιάξεις την επόμενη ταινία. Κι έτσι είμαστε ευγνώμονες που έχουμε λίγη επαγγελματική ασφάλεια για τους επόμενους 9 με 18 μήνες, πριν μας ξεχάσουν όλοι. Είναι μια δουλειά στο ελεύθερο επάγγελμα, και το μόνο που θέλω είναι να συνεχίσω να την κάνω με οποιοδήποτε τρόπο μπορώ.
Μ.Φ. Μιλάμε για το ταξίδι αυτής της ταινίας, που κράτησε επτά χρόνια. Τόσο διήρκεσε όντως και ήταν πολύ δύσκολο, αλλά δεν δουλέψαμε μόνο σε αυτή την ταινία για επτά χρόνια. Δουλέψαμε σε 50 άλλα πρότζεκτ για να πληρώνουμε τους λογαριασμούς. Τι χαρά θα ήταν αν καθόμασταν απλώς και σκεφτόμασταν την ταινία. Απλώς δεν μπορούσαμε να σηκώσουμε αυτή την ταινία από το έδαφος. Δουλέψαμε ακούραστα πάνω της, μετά κατέρρευσε, και έπρεπε να αναλάβουμε άλλες δουλειές για να πληρώνουμε το ενοίκιο. Θα ήταν υπέροχο αν είχαμε περισσότερο χρόνο να εστιάσουμε μόνο στις ταινίες και όχι σε όλα τα άλλα πράγματα που πρέπει να κάνουμε για να τις υλοποιήσουμε.
Το «The Brutalist» είναι μια ταινία μεγάλη, επική, οπτικά εντυπωσιακή. Ομως για ποιο «μικρό» στοιχείο της είστε πραγματικά περήφανοι, κάτι που ίσως δεν συζητιέται αρκετά;
Μπ.Κ. Είμαι πραγματικά τόσο περήφανος για το συνεργείο που έκανε αυτή την ταινία εφικτή. Η εξαιρετική μου συμπαραγωγός, η Βικτόρια Πετράνι, με την οποία συνεργαστήκαμε και στη νέα ταινία της Μόνα. Υπάρχουν αφανείς ήρωες στη διαδικασία δημιουργίας μιας ταινίας – δεκάδες αφανείς ήρωες. Η πρώτη βοηθός σκηνοθέτη μου, η Σελί Βαλντενέρ, που βρήκε έναν τρόπο να γίνει αυτή η ταινία μέσα στις 33 ημέρες που μας διατέθηκαν. Αυτό που με απογοητεύει, στην πραγματικότητα, με τις διάφορες μορφές των τελετών απονομής βραβείων, είναι ότι φυσικά δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για να ευχαριστήσεις 300 άτομα. Ανάβει μια μικρή λάμπα που σου λέει να κατέβεις από τη σκηνή μόλις ανέβεις. Αλλά είμαι τόσο περήφανος για πολλούς ανθρώπους που εργάστηκαν στη σκιά γι’ αυτή την ταινία και ελπίζω αυτό να τους επιτρέψει να βρουν άλλες δουλειές και να έχουν μακροβιότητα στις καριέρες τους. Αυτό είναι το μόνο στο οποίο μπορεί να ελπίζει κανείς.
Μ.Φ. Συμφωνώ απόλυτα με τον Μπρέιντι. Το δεύτερο συνεργείο μου – που είναι μια θέση χωρίς καμία δικαίωση, γιατί δεν έχει την υποστήριξη της κύριας μονάδας – κατέβηκε μαζί μου στη δεξαμενή όπου γυρίσαμε όλες τις όμορφες σκηνές με το νερό και τους πυλώνες. Περάσαμε μια μέρα μέσα στη δεξαμενή, όλοι περιμένοντας με νερό να μας φτάνει μέχρι τη μέση και ήταν πραγματικά κρύο, αλλά όλοι ήταν ενθουσιασμένοι. Και ο χειριστής της steady cam, ο Ατίλα Πφάιφερ, έκανε εξαιρετική δουλειά. Επίσης, είχαμε ένα υπέροχο καστ στην ταινία, και θέλω να εστιάσω λίγο στον Αλεσάντρο Νιβόλα. Νομίζω ότι επειδή ο Γκάι Πιρς είναι τόσο φανταστικός, οι άνθρωποι ξεχνούν λίγο τον Αλεσάντρο. Η ερμηνεία του είναι τόσο ξεχωριστή και λατρεύω ό,τι φέρνει στην ιστορία και τον χαρακτήρα. Είναι τόσο γοητευτικός και φέρνει πολλή ζεστασιά και πολυπλοκότητα στο ρόλο.
Το «The Brutalist» του Μπρέιντι Κορμπέ θα προβάλλεται στους κινηματογράφους από την Πέμπτη, 6 Φεβρουαρίου, από την Tanweer.