Στη δεύτερη μόλις μεγάλου μήκους του μετά το «Hinterland», ο Χάρι Μακουίν δεν δίνει απλά την ευκαιρία σε δυο εξαιρετικούς ηθοποιούς όπως ο Κόλιν Φερθ κι ο Στάνλεϊ Τούτσι να μας θυμίζουν το εύρος και το βάθος του ταλέντου τους, αλλά παραδίδει ένα συναισθηματικό φιλμ που ξέρει να κρατά τις απαραίτητες ισορροπίες και να εμβαθύνει απροσδόκητα στην αλήθεια της ιστορίας του. Η ιστορία ενός ζευγαριού που έχοντας περάσει χρόνια μαζί, δείχνουν να βρίσκονται στο τέλος του κοινού τους ταξιδιού καθώς ο ένας από τους δύο συντρόφους βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην λήθη της άνοιας, δίνει την αφορμή στον Μακουίν να χτίσει ένα πολυεπίπεδο μελαγχολικό φιλμ που μιλά για πολλά περισσότερα απ΄ όσα σε προϊδεάζει και που κατορθώνει να είναι, την ίδια στιγμή, πανανθρώπινο και «χαμηλότονα ανατρεπτικό».
Το «Σουπερνόβα» προβάλλεται ήδη στις ελληνικές αίθουσες. Διαβάστε εδώ την κριτική του Flix και βρείτε τα θερινά σινεμά στα οποία παίζεται σε όλη την Ελλάδα
Για να παραφράσω τους Smiths, πως κάποιος τόσο νέος μπορεί να κάνει ένα φιλμ με τόση διορατικότητα για μια σχέση που έχει κρατήσει τόσο καιρό και είναι τόσο βαθιά; Αντλήσατε από ανθρώπους που γνωρίζατε, ή ήταν απλά η συναισθηματική σας ευφυΐα που σας καθοδήγησε;
Είναι σίγουρα πολύ πιο εύκολο να παραφράσεις τους Smiths από τον Μόρισέϊ αυτές τις μέρες! Νομίζω ότι ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα του να είσαι σεναριογράφος, ηθοποιός ή σκηνοθέτης, ή storyteller κάθε είδους είναι το ότι μπορείς να τοποθετήσεις τον εαυτό σου στην βιωμένη εμπειρία ενός άλλου. Ότι μπορείς να εξετάζεις την ανθρώπινη κατάσταση μέσα από το βλέμμα κάποιου άλλου διαφορετικού -στην περίπτωση αυτή πολύ διαφορετικού- από εσένα. Κάτι που είναι μια μεγάλη πρόκληση, αλλά μια όμορφη πρόκληση παρ΄όλα αυτά. Για να γράψω την ιστορία, άντλησα πολύ από την μακρά περίοδο έρευνας που έκανα πριν ξεκινήσω να δουλεύω στην ταινία. Συνάντησα πολλούς ανθρώπους που ζούσαν με την ασθένεια και φυσικά όλοι ήταν κάπου ανάμεσα στα 50 και τα εξήντα τους. Ήταν μια σημαντική περίοδος που με ενέπνευσε πολύ αλλά ταυτόχρονα ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Λέγοντας αυτά όμως πρέπει να πω ότι υπήρξα πολύ προσεκτικός στο να μην βασίσω τον Σαμ και τον Τάσκερ σε κανέναν συγκεκριμένο άνθρωπο από αυτούς που συνάντησα. Για μένα η διαδικασία ήταν πολύ σημαντική. Οι χαρακτήρες τους γεννήθηκαν οργανικά από την ουσία πολλών από τους ανθρώπους αυτούς και από τις καταστάσεις που είχα την τύχη να βιώσω στην διάρκεια αυτής της περιόδου. Η σχέση τους και το βάθος της αγάπης τους σχετίζεται με αυτά, αλλά είναι την ίδια στιγμή μια εξαγωγή από εμπειρίες της δικής μου ζωής, των σκέψεων και των συναισθημάτων μου.
Η άνοια είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα για να ασχοληθεί κανείς, ακόμη κι αν αυτή δεν είναι μι` ταινία για την ίδια την αρρώστια. Αλλά πόσο σημαντικό ήταν για σένα να απεικονίσεις σωστά, τον αντίκτυπο που έχει η έννοια στους ανθρώπους που πάσχουν και στους γύρω τους;
Ήταν ίσως το πιο σημαντικό κομμάτι του πρότζεκτ. Ακόμη κι αν το φιλμ δεν πετύχαινε καλλιτεχνικά, έπρεπε να είμαστε σίγουροι ότι αυτό το κομμάτι του θα λειτουργούσε σωστά. Είναι απολύτως απαραίτητο να αφιερώσεις τον χρόνο που χρειάζεται και να δουλέψεις με ακεραιότητα για να το πετύχεις. Είναι μια ηθική αναγκαιότητα στην πραγματικότητα. Ειδικά όταν τόσοι πολλοί άνθρωποι σου επέτρεψαν να γίνεις κομμάτι της ζωής σου και σου αφηγήθηκαν τις ιστορίες τους. Έχετε δίκιο όμως, για μένα το «Σουπερνόβα» είναι μια ταινία για το πως μια ασθενεια σαν την άνοια επηρεάζει την αγάπη και την ισορροπία μιας σχέσης. Δεν είναι μια ταινία για την ίδια την ασθένεια.
Και ίσως μια πιο σημαντική ερώτηση θα ήταν, πως αποφύγατε να υπερδραματοποιήσετε μια ιστορία σαν αυτή και να μην περάσετε στην περιοχή του μελοδράματος;
Για μένα αυτό ήταν ένα καίριο σημείο από την αρχή. Το μελόδραμα ήταν κάτι που ήθελα να αποφύγω με κάθε κόστος. Κατά ένα μεγάλο μέρος γιατί ήθελα να είμαι αληθινός στην κατάσταση των ηρώων μου (και των ανθρώπων που γνώρισα στην διάρκεια της έρευνάς μου).Το να ζεις με την άνοια είναι κάτι που δεν έχει μεγάλες μελοδραματικές στιγμές τόσο συχνά. Είναι ένα συνεχές, ανυποχώρητο δράμα στο παρασκήνιο. Είναι κάτι που κυριαρχεί σε κάθε γωνιά της ζωής σου, σχεδόν κάθε στιγμή της μέρας σου. Οπότε ήθελα να εστιάσω στις λεπτές αποχρώσεις των χαρακτήρων και της σχέσης τους. Μέσα σε αυτές, υπάρχει μια τεράστια ποσότητα δράματος, μια απίστευτη ποσότητα συνεχούς έντασης. Αυτό έμοιαζε αρκετό. Και ελπίζω ότι αυτή μου η απόφαση να επικεντρωθώ εκέι, πετυχαίνει τον δραματικό στόχο της ταινίας.
Ο Κόλιν Φερθ κι ο Στάνλεϊ Τούτσι θα ήταν ιδανικό ζευγάρι πρωταγωνιστών για κάθε σκηνοθέτη. Οι δυο τους βρίσκονταν στο μυαλό σας για τους ρόλους από την αρχή; Ηταν εύκολο να τους πείσετε να δεχτούν τους ρόλους; Και πως ήταν η εμπειρία των γυρισμάτων μαζί τους;
Θα είμαι για πάντα υπόχρεος στον Σταν και τον Κόλιν που με εμπιστεύτηκαν σ αυτό το φιλμ. Σε αυτή την φάση της καριέρας τους το «Σουπερνόβα» δεν ήταν μια ταινία που είχαν ανάγκη να κάνουν. Είναι μια μικρού προϋπολογισμού φιλμ από έναν άπειρο σκηνοθέτη και δυο ρόλους που απαιτούν μεγάλη έκθεση. Ηταν γενναίο που είπαν το ναι. Αλλά νομίζω ότι και οι δυο τους ερωτεύτηκαν τους χαρακτήρες και την ιστορία τους κι έτσι η απόφαση τους ήταν εύκολη. Μια ταινία σαν αυτή δεν φτάνει στα χέρια τους συχνά. Οσο για μένα όταν γράφω ένα σενάριο δεν έχω στο μυαλό μου συγκεκριμένους ηθοποιούς. Προσπαθώ να απελευθερωθω από το να συνδέσω έναν χαρακτήρα με έναν ηθοποιό, μέχρι την στιγμή που ξεκινάμε το κάστινγκ. Αλλα ο Κόλιν κι ο Σταν είναι ηθοποιοί που θαυμάζω βαθιά. Φέρνουν σε κάθε ρόλο τους πολυπλοκότητα κι αφοσίωση κι εμπλέκονται βαθιά σε κάθε τι που κάνουν. Το να δουλέψω μαζί τους ήταν απλά υπέροχο γιατί η σχέση μας υπήρξε μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης και σεβασμού. Τα πήγαμε θαυμάσια και χτίσαμε αυτούς τους χαρακτήρες από κοινού.
Πάνω σε αυτό, πόσο απ΄ότι βλέπουμε στην οθόνη από τους διαλόγους τους, υπηρχε στο σενάριο και πόσο ήρθε από τους ηθοποιούς σας;
Ξοδεύω πάντα πολύ χρόνο και δίνω εξαιρετική προσοχή στο να γράψω ένα σωστό σενάριο και οι διάλογοι είναι πάντα ένα πολύ μεγάλο κομμάτι αυτής της προσπάθειας. Αλλά την ίδια στιγμή, στα γυρίσματα επιτρέπω μια ελευθερία στους διαλόγους, ώστε αν ένας ηθοποιός βρίσκει έναν πιο φυσικό τρόπο να εκφέρει κάτι θα το ακολουθήσουμε. Καθώς είμαι κι εγώ ηθοποιός εκτός από σκηνοθέτης, βρίσκω αυτό τον τρόπο δουλειάς πολύ χρήσιμο.
Ομως εδώ με δύο μόνο εξαιρέσεις, οι διάλογοι που υπάρχουν στην ταινία είναι ακριβώς αυτοί που έγραψα. Πράγμα που πρέπει να σημαίνει είτε ότι είμαι ιδιοφυής είτε ο Κόλιν κι ο Σταν έχουν πολύ λίγη φαντασία. (Γελά).
Γιατί ήταν σημαντικό να έχετε ένα ομόφυλο ζευγάρι στο κέντρο αυτής της ιστορίας; Εκτός φυσικά από το ότι μας δώσατε την ευκαιρία να απολαύσουμε αυτούς του ηθοποιούς σε μια σχέση που δείχνει αληθινή και βαθιά με τον πιο αυθεντικό τρόπο;
Καταρχάς, το φιλμ θέλει να μιλήσει για πανανθρώπινες εμπειρίες, όπως η αγάπη, ο θάνατος, η εμπιστοσύνη, η συντροφικότητα, η οικειότητα. Καμμιά από αυτές τις εμπειρίες δεν είναι κτήμα ενός συγκεκριμένου φύλου ή σεξουαλικότητας. Κανείς δεν έχει την αποκλειστικότητα. Κι έτσι ακριβώς μου φάνηκε απολύτως φυσικό να έχω δυο πρωταγωνιστές που να ανήκουν στο ίδιο φύλο. Στην πραγματικότητα, μου φάνηκε σημαντικό. Και στη συνέχεια, το να γράψω ένα σενάριο που δεν αναφέρει ούτε στιγμή την σεξουαλικότητα ή το φύλο των χαρακτήρων -κι αυτές οι λεπτομέρειες να είναι άσχετες με την αφήγηση της ιστορίας- μου φάνηκε μια πράξη γεμάτη δύναμη και σημασία. Νομίζω πως είναι ένας από του τρόπους με τους οποίους η ταινία γίνεται χαμηλότονα ανατρεπτική. Αλλά υποθέτω το πιο σημαντικό ερώτημα είναι -γιατί το 2021 το να κάνεις κάτι τέτοιο είναι πρωτότυπο ή αποκαλυπτικό;
Η ταινία είναι ένα road movie, αλλά όχι μόνο με την έννοια ενός γεωγραφικού ταξιδιού στο χώρο. Είναι επίσης ένα εσωτερικό ταξίδι στους χαρακτήρες, την συναισθηματική τους γεωγραφία, την σχέση τους, σε δυο ζωές. Δεδομένου ότι και η πρώτη σας ταινία ως σκηνοθέτης ακολουθούσε επίσης ένα ταξίδι, τι θα λέγατε ότι κάνει την ιδέα αυτή τόσο ελκυστική σε σας;
Νομίζω ότι υπάρχει κάτι δυνατό δραματικά και ενδιαφέρον οπτικά στον συνδυασμό ενός κυριολεκτικού ταξιδιού που υπογραμμίζει ένα συναισθηματικό ταξίδι. Αναμφίβολα αυτή η ιδέα είναι που με τραβά στον δρόμο, στα ταξίδια. Κινηματογραφώντας με αυτό τον τρόπο μια «μικρή», οικεία σχέση, της προσθέτει μια κινηματογραφικότητα που με εμπνέει. Κι επίσης με γοητεύει ιδιαίτερα το φυσικό περιβάλλον στο σινεμά κι η φύση στην αληθινή ζωή, το πως μπορεί να επηρεάζει την ψυχολογική κατάσταση κάποιου. Το να τοποθετώ τους ήρωές μου στην φύση, μοιάζει σαν ένα οργανικό κομμάτι της δουλειάς μου.
Υπάρχει ίσως στο μέλλον ένα φιλμ που θα κάνει αυτές τις ταινίες δρόμου ή φύσης, μια τριλογία; Υποθέτω αυτό που ρωτάω είναι πιο είναι το πέομενο προτζεκ σας.
(Γελά). Κάποια στιγμή σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να κάνω μια τριλογία βρετανικών road movies, αλλά νομίζω ότι η επόμενη ταινία μου θα είναι κάτι διαφορετικό. Αλλά μια μέρα, θα κάνω και το τρίτο μέρος αυτής της σειράς των ταινιών.
Το «Σουπερνόβα» προβάλλεται ήδη στις ελληνικές αίθουσες. Διαβάστε εδώ την κριτική του Flix και βρείτε τα θερινά σινεμά στα οποία παίζεται σε όλη την Ελλάδα
