«Η Eurovision μπορεί να είναι ελαφριά διασκέδαση, αλλά δεν αποτελεί εξαίρεση από την προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων - και δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τη συστηματική παραβίαση εκ μέρους του Ισραήλ των ανθρώπινων δικαιωμάτων των Παλαιστίνιων. Το BBC είναι στον πυρήνα του ένας υποστηρικτής της ελευθερίας της έκφραση. Πρέπει να ενεργήσει ανάλογα με τις αρχές και να πιέσει ώστε η Eurovision να γίνει σε μια άλλη χώρα όπου δεν διαπράττονται εγκλήματα εναντίον της ελευθερίας.»
Στους συμμάχους ενός κινήματος που τις τελευταίες μέρες απαιτεί τη «μετακόμιση» της Eurovision από το Ισραήλ σε ένα άλλο, πιο «ελεύθερο» μέρος, ας προσθέσουμε τον Πίτερ Γκάμπριελ, την Βίβιαν Γουέστγουντ, τον Ρότζερτ Γουότερς, τη Τζούλι Κρίστι, τον Μάικ Λι και, φυσικά, τον Κεν Λόουτς που εδώ και χρόνια καλεί σε μποϋκοτάζ οποιασδήποτε καλλιτεχνικής παρουσίας στο Ισραήλ.
Η επιστολή που έστειλαν στην Guardian oι παραπάνω μαζί με άλλες προσωπικότητες του πολιτισμού έλαβε την εξής απάντηση:
«Ο διαγωνισμός της Eurovision δεν είναι ένα πολιτικό γεγονός και δεν υιοθετεί κάποιο πολιτικό μήνυμα ή κάποια καμπάνια. Ο διαγωνισμός στήριζε ανέκαθεν τις αξίες της φιλίας, της ανοχής και της διαφορετικότητας και δεν πιστεύουμε ότι θα ήταν ταιριαστό να χρησιμοποιήσουμε τη συμμετοχή του BBC για πολιτικούς λόγους. Ακριβώς γι' αυτό θα συμμετάσχουμε στη φετινή διοργάνωση. Η οικοδέσποινα χώρα αποφασίζεται κάθε φορά από τους κανόνες του διαγωνισμού και όχι από το BBC.»
Αυτή φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που έχουν υπάρξει αντιδράσεις που σχετίζονται με το Ισραήλ.
Ο Μάικ Λι είχε ακυρώσει το 2010 την επίσκεψή του για να διδάξει στο Τελ Αβίβ δηλώνοντας την αντίθεσή του με τις κρατικές πρακτικές του Ισραήλ. Ο Κεν Λόουτς επιτέθηκε στους Radiohead το 2017 προκαλώντας την αντίδραση του συγκροτήματος (διαβάστε αναλυτικά εδώ), ενώ και ο Νικ Κέιβ αλλά και η Λάνα Ντελ Ρέι και πιο πρόσφατα η Lorde ακύρωσαν τις εμφανίσεις τους στο Ισραήλ μετά από επιθέσεις διασήμων και απλών θαυμαστών.
Ο Τομ Γιορκ των Radiohead ήταν σαφής όταν, μετά την επίθεση του Κεν Λόουτς, έλεγε πως: «Παίζοντας σε μια χώρα, δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις πολιτικές της. Δεν στηρίζουμε τον Νετανιάχου όπως δεν στηρίζουμε και τον Τραμπ, αλλά συνεχίζουμε να παίζουμε στην Αμερική...».
pic.twitter.com/GV95qCcYoI
— Thom Yorke (@thomyorke) July 11, 2017
Οπως αποκαρδιωτικά σαφής είναι η υποκρισία των περισσότερων υπογράφοντων τις κατά καιρούς επιστολές, αφού τόσο οι ταινίες του Μαικ Λι όσο και του Κεν Λόουτς βγαίνουν κανονικά στο Ισραήλ, γεγονός που προϋποθέτει πως έχουν αγοραστεί από τοπικό διανομέα ο οποίος έχει καταβάλλει το αντίστοιχο αντίτιμο στην εταιρία διεθνών πωλήσεων των ταινιών των δύο σκηνοθετών. Για να μην αναφερθεί κανείς στο γεγονός πως η τελευταία ταινία του Μάικ Λι είχε για βασικό παραγωγό το Amazon, την ίδια στιγμή που ο Μάικ Λι φέρεται εναντίον του Χόλιγουντ και του μηχανισμού της βιομηχανίας που καταστρέφει το σινεμά.
Ας θυμηθούμε το φαιδρό της υπόσχεσης του Κεν Λόουτς ότι «every penny» από τις πωλήσεις των ταινιών του στο Ισραήλ θα πηγαίνουν στον αγώνα της Παλαιστίνης για ανεξαρτησίας, όπως είχε δηλώσει ο ίδιος στη Guardian ξανά.
Δυστυχώς, πέρασαν πολλά και δύσκολα χρόνια όπου τα πράγματα (ευτυχώς ή δυστυχώς) άλλαξαν. Η απολιθωμένη ιδεολογία πως σαμποτάρουμε το Ισραήλ όταν απαγορεύουμε σε κάποιον καλλιτέχνη να εμφανιστεί στη χώρα δεν προάγει τα σωστά επιχείρηματα κατά των κυβερνήσεών του που καταπατούν συνθήκες και ενδίδουν στη βία. Η ουσία της καλλιτεχνικής παρουσίας - είτε αυτή είναι μια ταινία, είτε μια συναυλία, είτε ακόμη και η Eurovision - έγκειται ακριβώς στο γεγονός πως κάθε τέτοιο γεγονός προκρίνει την ελευθερία της έκφρασης, την ανοχή στη διαφορετικότητα, το διαρκές αίτημα για ειρήνη.
Ποια είναι άραγε η γνώμη τους για όλους τους Ισραηλινούς σκηνοθέτες με τους οποίους βρίσκονται μαζί στα προγράμματα των μεγαλύτερων Φεστιβάλ του κόσμου ή πως ακριβώς θα έκριναν νέους σκηνοθέτες από όλον τον κόσμο που φτάνουν στο Ισραήλ για να παρουσιάσουν τις ταινίες τους και να στείλουν ηχηρό μήνυμα πως μια χώρα - ή μια κυβέρνηση ή ένα καθεστώς - δεν είναι απαραίτητα και ο λαός της.
Αν ο Κεν Λόουτς ή ο Μάικ Λι μπορούσαν να κοιτάξουν λίγο μακρύτερα από τη δική τους (ιδεολογική και όχι μόνο) σύγχυση, θα καταλάβαιναν πως μια ολόκληρη νέα γενιά στο Ισραήλ που βλέπει τις ταινίες τους ή ακούει τα αγαπημένα του συγκροτήματα ή, ας είναι, υποστηρίζει τη συμμετοχή του στη Eurovision, δοκιμάζει τις αν(τ)οχές της σε όσα δίκαια ή άδικα συμβαίνουν στη χώρα. Και αυτό είναι μόνο για καλό...
Για την ώρα, και για όποιον ενδιαφέρεται, η Eurovision θα γίνει στο Τελ Αβίβ στις 18 Μαΐου.
Διαβάστε ακόμη: Ο Κεν Λόουτς, το Brexit, «ό,τι απέμεινε από τον ΣΥΡΙΖΑ» και η «πολιτική» των Ευρωπαϊκών Βραβείων
