Η νέα, πρώτη μεγάλου μήκους, ταινία της Ασημίνας Προέδρου, «Πίσω από τις Θημωνιές», έκανε πρεμιέρα στο 63ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης κι έφυγε με έξι βραβεία, τιμήθηκε με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενης Σκηνοθέτη στο Φεστιβάλ IFFI της Γκόα κι έρχεται, από την Πέμπτη, 19 Ιανουαρίου, στις αίθουσες από την Tanweer.
Η ιστορία εκτυλίσσεται σ' ένα ακριτικό ελληνικό χωριό στα βόρεια σύνορα (τα γυρίσματα έγιναν στη Δοϊράνη), όπου μια τριμελής οικογένεια βρίσκεται μπροστά σε προσωπικά αδιέξοδα με το καθένα από τα μέλη της, τον βιοπαλαιστή πατέρα Στέργιο, τη θρησκευόμενη μητέρα Μαρία και την ανήσυχη έφηβη κόρη Αναστασία, να πρέπει να αναλογιστεί για πρώτη φορά στη ζωή του το κόστος των πράξεών του.
Για το art direction της ταινίας, για τη μετατροπή ή την ανάπτυξη των χώρων όπου η «οικογένεια του Στέργιου» ζει το δράμα της, των χώρων που αλληλεπιδρούν κάθε στιγμή με τους ήρωες και την εξέλιξή τους, η Ασημίνα Προέδρου συνεργάστηκε με τον σκηνογράφο Εδουάρδο Γεωργίου. Με μια πλούσια καριέρα στο θέατρο (μόλις πριν λίγες μέρες, στα Βραβεία του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου για το 2022, τιμήθηκε με το Βραβείο Δημιουργού της Χρονιάς), έχοντας υπογράψει επίσης, στο σινεμά, ως σκηνογράφος το «Fish n' Chips» του Ηλία Δημητρίου, ο Εδουάρδος Γεωργίου μοιράζεται τα υλικά από την προετοιμασία για την ταινία στο Flix αλλά και, κυρίως, το σκεπτικό του και την ερμηνευτική αξία της δουλειάς του.
Πώς συζητήσατε με τη σκηνοθέτη Ασημίνα Προέδρου για το ύφος και τις ανάγκες της ταινίας και τι αναφορές, ίσως, είχατε;
Από τα πρώτα θέματα που τέθηκαν ως κατευθυντήριες γραμμές για τη σκηνογραφία της ταινίας από την Ασημίνα ήταν ο ρεαλισμός, ή καλύτερα ένα είδος ρεαλισμού - και θα σας εξηγήσω στη συνέχεια τι εννοώ - και η χρωματική παλέτα της ταινίας ως ένα εργαλείο σύνδεσης της εικόνας με την εξέλιξη αλλά και την ίδια τη δομή του σεναρίου, τα τρία διαφορετικά points of view δηλαδή, του Στέργιου, της Μαρίας και της Αναστασίας.
Μέσα από πολλές συζητήσεις και αναζήτηση εικονογραφικών αναφορών - ένας τρόπος δουλειάς που θεωρώ βασική αφετηρία σε μια οποιαδήποτε σκηνογραφική δουλειά, τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο - προσπαθήσαμε να καθορίσουμε πρώτα απ' όλα τι εννοούμε ρεαλισμός, ποια είναι τα όρια και ο χαρακτήρας των εικόνων που ήθελε η Ασημίνα. Μέσα από τις αναζητήσεις, τις συζητήσεις, τις ζυμώσεις κινηθήκαμε προς έναν ρεαλισμό ιδωμένο μέσα από την αισθητική ματιά τη δική μας και βέβαια του Σίμου Σαρκετζή, του Διευθυντή φωτογραφίας.Απορρίψαμε την ντοκιμαντερίστικη αισθητική, τον «ωμό» ρεαλισμό τόσο στην αισθητική των χώρων (δομή, ντύσιμο με έπιπλα ή/και αντικείμενα, χρώμα κλπ) όσο και στο καδράρισμα και στο φως της ταινίας.
Σχέδιο του σκηνογράφου Εδουάρδου Γεωργίου για τη διαμόρφωση του δωματίου του Χρήστου με βάση το location που επιλέχθηκε να γυριστεί η σκηνή
Αναζητήσαμε τη διαμόρφωση μιας συγκεκριμένης αισθητικής που να είναι ταυτόχρονα γειωμένη και αληθοφανής, συνδεδεμένη με τα χαρακτηριστικά του κοινωνικού και γεωγραφικού μικρόκοσμου της ταινίας αλλά και αισθητικά άρτια ως καλλιτεχνική χειρονομία δική μας, φορέας της δικής μας καλλιτεχνικής πρότασης. Η ταινία εξελίσσεται σε ένα μικρό αγροτικό χωριό στην όχθη της λίμνης Δοϊράνης, στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας το 2015 και στους χώρους ζωής αυτών των συγκεκριμένων χαρακτήρων, φορέων ενός συγκεκριμένου κοινωνικού και μορφωτικού υπόβαθρου.
Θέλαμε οπωσδήποτε να αποφύγουμε την παγίδα της ρομαντικοποίησης της χαμηλής αισθητικής αυτών των κοινωνικών στρωμάτων που πολλές φορές χαρακτηρίζεται από το kitsch, μέσα από τη διαμόρφωση χώρων και εικόνων ψεύτικων, "γλυμένων" και φροντισμένων και τελικά μη πραγματικών. Αυτή η "αποικιακή" ματιά στην αισθητική των "φτωχών" από "πνευματικά και κοινωνικά ανώτερους καλλιτέχνες" μάς ήταν απεχθής και την ξορκίζαμε κάθε στιγμή.»
Από την άλλη μεριά θέλαμε οπωσδήποτε να αποφύγουμε την παγίδα της ρομαντικοποίησης της χαμηλής αισθητικής αυτών των κοινωνικών στρωμάτων που πολλές φορές χαρακτηρίζεται από το kitsch, μέσα από τη διαμόρφωση χώρων και εικόνων ψεύτικων, «γλυμένων» και φροντισμένων και τελικά μη πραγματικών. Αυτή η «αποικιακή» ματιά στην αισθητική των «φτωχών» από «πνευματικά και κοινωνικά ανώτερους καλλιτέχνες» μας ήταν απεχθής και την ξορκίζαμε κάθε στιγμή. Γι' αυτό και μια βασική παράμετρος της σκηνογραφίας για τις «Θημωνιές» που διαμορφώθηκε από τις πρώτες συζητήσεις και ζυμώσεις ήταν η «βρωμιά». Βρωμιά σε όλα τα επίπεδα. Τόσο στο κυριολεκτικό επίπεδο - χώροι, αντικείμενα πολυχρησιμοποιημένα και βρώμικα εξαιτίας της παλαιότητας, της ίδιας της αγροτικής ζωής, της φυσικής φθοράς, της ένδειας - όσο και στο μεταφορικό επίπεδο που εκφράζεται με καλλιτεχνικά μέσα - υπερσυσσώρευση αντικειμένων, πληθώρα και συνύπαρξη διαφορετικών στιλ στη διακόσμηση των χώρων, συσσώρευση οπτικής αλλά και δραματουργικής πληροφορίας. Αυτή την παράμετρο την αναζητήσαμε τόσο στους χώρους ζωής που δημιουργήσαμε σχεδόν εκ του μηδενός, όπως το Σπίτι του Στέργιου, όσο και σε χώρους όπου η παρέμβασή μας ήταν εκ των συνθηκών περιορισμένη, όπως το Νοσοκομείο. Εκεί, για παράδειγμα, θέλαμε να αποφύγουμε την αίσθηση των «καθαρών» και «τακτοποιημένων» χώρων του νοσοκομείου και γεμίσαμε την εικόνα με αφίσες και ανακοινώσεις συνδικαλιστικών και πολιτικών δράσεων συνδεδεμένων με την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα του 2015.
Σχέδιο 3D του σκηνογράφου Εδουάρδου Γεωργίου και της βοηθού του Μυρτούς Λάμπρου για τη διαμόρφωση και διαρρύθμιση του location που είχε επιλεγεί ως «Σπίτι του Στέργιου»
Σκίτσο του σκηνογράφου Εδουάρδου Γεωργίου μετά την πρώτη επίσκεψη στο location που είχε επιλεγεί ως «Σπίτι του Στέργιου» και φωτογραφίες των χώρων όπως ήταν πριν οποιαδήποτε σκηνογραφική παρέμβαση
Η χρωματική παλέτα της ταινίας ήταν ο δεύτερος βασικός άξονας της σκηνογραφικής δουλειάς. Θέλαμε να χαρακτηρίσουμε κάθε ένα από τα τρία διαφορετικά μέρη της ιστορίας που αντιστοιχούν στα τρία διαφορετικά points of view με μια διαφορετική χρωματική παλέτα. Εχοντας πάντα κατά νου τα στοιχεία του ρεαλισμού - όπως τελος πάντων τον είχαμε ορίσει - αλλά και την απέχθειά μας για εικόνες φορμαλιστικές, έντονα «καλλιτεχνικά φροντισμένες», προσπαθήσαμε να εντάξουμε τη δουλειά που είχαμε κάνει με τη χρωματική παλέτα της κάθε ιστορίας στην τελική εικόνα με έναν τρόπο συγκαλυμμένο που να μην διαλαλεί τη δουλειά του σκηνογράφου αλλά και να γίνεται με έναν τρόπο σχεδόν ασυνείδητο αντιληπτή από τον θεατή. Εξάλλου μην ξεχνάμε ότι στον κινηματογράφο αυτό που προσλαμβάνει ο θεατής δεν είναι ένας τρισδιάστατος σκηνογραφημένος χώρος που υπάρχει στην πραγματικότητα μόνο στο χώρο του γυρίσματος αλλά μια τελική δισδιάστατη εικόνα που προβάλλεται σε μια οθόνη και την οποία συνθέτουν διάφορα στοιχεία με βάρος που αποκτούν σε αυτή καθαυτή την εικόνα άσχετα με το μέγεθος που έχουν στον πραγματικό τρισδιάστατο χώρο.
Σύνθεση του σκηνογράφου Εδουάρδου Γεωργίου παρουσίασης της παλέτας της Ιστορίας της Μαρίας με βάση still frames από την ταινία
Για παράδειγμα ένα μικρό σκεύος της κουζίνας που μπορεί σε μια λήψη να βρίσκεται σε πρώτο πλάνο αποκτά πολύ μεγαλύτερο μέγεθος λόγω της εγγύτητας, άρα και ειδικό βάρος στον καθορισμό της αισθητικής και του χρώματος της εικόνας από ότι ένα πολύ μεγαλύτερο αντικείμενο του χώρου που βρίσκεται στο βάθος. Για τον ίδιο λόγο, βασικό ρόλο στη διαμόρφωση της χρωματικής παλέτας της ταινίας και της διαφοροποίησης της στις τρεις ιστορίες έπαιξε η ίδια η φιγούρα των ανθρώπων. Ειδικά με την επιλογή της κινηματογράφησης με ελεύθερη κίνηση της κάμερας, προσκολλημένης στους κύριους χαρακτήρες και κυρίως με σφιχτά κάδρα, ο ρόλος του κοστουμιού στην διαμόρφωση της τελικής εικόνας, του κάδρου και του χρώματος ήταν πρωταρχικός. Με την Κική Μήλιου, τη συνάδελφο και αδελφική φίλη, που ανέλαβε, με εξαιρετικά αποτελέσματα, τα κοστούμια της ταινίας δουλέψαμε σε απόλυτη συνεργασία για να πετύχουμε το αποτέλεσμα που είχαμε καθορίσει με την Ασημίνα σχετικά με τις τρεις διαφορετικές παλέτες της ταινίας.
Σύνθεση του σκηνογράφου Εδουάρδου Γεωργίου παρουσίασης της βασικής παλέτας / καμβάς με βάση εικόνες αναφοράς (references) από την περίοδο προετοιμασίας της ταινίας
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στη δουλειά για το «Πίσω από τις Θημωνιές»;
Πολλές είναι οι δυσκολίες και οι προκλήσεις, ιδιαίτερα όταν κάνεις μια ταινία θέτοντας εξαρχής υψηλές απαιτήσεις σχετικά με τις σκηνογραφικές και αισθητικές ανάγκες μέσα στο πλαίσιο της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής. Δεν θέλω όμως να σταθώ στις δυσκολίες που προέκυψαν λόγω του χαμηλού προϋπολογισμού που είχαμε για τη σκηνογραφία παρόλο που στο πεδίο τόσο της προετοιμασίας όσο και του γυρίσματος, ήταν η καθημερινή πηγή ματαιώσεων, προβλημάτων, συγκρούσεων και απογοητεύσεων. Τελικά, την κάναμε την ταινία και το αποτέλεσμα με κάνει περήφανο γιατί δικαιώνει όχι μόνο τους καλλιτεχνικούς μας στόχους αλλά και το πείσμα με το οποίο υπερασπιστήκαμε, τόσο η Ασημίνα όσο και οι υπόλοιποι συντελεστές, την πρόθεσή μας για ένα άρτιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, όχι χωρίς συμβιβασμούς - αυτοί είναι αναπόφευκτοι - αλλά χωρίς κρίσιμους συμβιβασμούς που θα νόθευαν το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.
Μιλώντας για προκλήσεις της δουλειάς προτιμώ να σταθώ στις καλλιτεχνικές προκλήσεις. Αυτές είναι που μένουν και μας εμπλουτίζουν πραγματικά ως εμπειρίες ζωής όταν η πίεση, οι συγκρούσεις και ο κάματος της προετοιμασίας και των γυρισμάτων αρχίζει και σβήνει.
Σύνθεση του σκηνογράφου Εδουάρδου Γεωργίου παρουσίασης της παλέτας της Ιστορίας της Αναστασίας με βάση still frames από την ταινία
Θεωρώ λοιπόν το θέμα της χρωματικής παλέτας της ταινίας μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίσαμε στο επίπεδο της αισθητικής διαμόρφωσης της εικόνας, όχι μόνο εγώ αλλά και η Κική Μήλιου ως ενδυματολόγος και βέβαια ο Σίμος Σαρκετζής ως διευθυντής φωτογραφίας. Εξήγησα προηγουμένως πως θέλαμε να διαφοροποιήσουμε τις τρεις ιστορίες της ταινίας χρωματικά ανάλογα με τους τρεις κύριους χαρακτήρες: τον Στέργιο, τη Μαρία και την Αναστασία. Η μεγάλη δυσκολία ήταν ότι και οι τρεις ιστορίες εξελίσσονται σε μεγάλο βαθμό μέσα στον ίδιο χώρο, το Σπίτι του Στέργιου. Πώς θα καταφέρναμε να διαφοροποιήσουμε τη χρωματική παλέτα κάθε ιστορίας όταν ο χώρος μέσα στον οποίο εξελίσσονται παραμένει ο ίδιος; Και πώς θα γινόταν αυτό με τρόπο ρεαλιστικό, χωρίς παραξενιές και κυρίως με την αίσθηση της χωροχρονικής συνέχειας των ιστοριών; Αποφασίσαμε να υπάρχει μια χρωματική παλέτα βάσης, ένα είδος καμβά που δημιουργεί και χαρακτηρίζει τους χώρους συνολικά της ταινίας. Μια παλέτα βασισμένη στα γήινα χρώματα της αγροτικής υπαίθρου του χειμώνα, των συννεφιασμένων ουρανών και των χειμωνιάτικων χρωμάτων της λίμνης. Αυτή την παλέτα την αναζητήσαμε ακόμα και στα φυσικά τοπία που κινηματογραφήσαμε. Για την κάθε ιστορία όμως και για κάθε κύριο χαρακτήρα προσθέσαμε στην παλέτα ένα ζεύγος συμπληρωματικών χρωμάτων που εμπλουτίζει και χαρακτηρίζει τη βασική χρωματική παλέτα/καμβά.
Σύνθεση του σκηνογράφου Εδουάρδου Γεωργίου παρουσίασης της παλέτας της Ιστορίας του Στέργιου με βάση still frames από την ταινία
Για τον Στέργιο και την πρώτη ιστορία το ζεύγος των χρωμάτων ήταν το μπλε με το πορτοκαλί, με κυρίαρχο το μπλε. Για την ιστορία της Μαρίας το ζεύγος των χρωμάτων ήταν το μωβ με το κίτρινο/ώχρα και για την ιστορία της Αναστασίας το κόκκινο με το πράσινο με κυρίαρχο για την Αναστασία το κόκκινο. Για όλα τα ζεύγη αναζητήσαμε τις κατάλληλες αποχρώσεις που να εκφράζουν τη δραματουργία και τους χαρακτήρες. Σε απόλυτη συνεργασία με την Κική Μήλιου επιμείναμε στην αναζήτηση των ενδυματολογικών στοιχείων που θα εξέφραζαν σε μια παράλληλη αφήγηση την εξέλιξη των χαρακτήρων μέσα από αυτά τα συγκεκριμένα χρώματα και τις αποχρώσεις τους. Ολα τα αντικείμενα του φροντιστηρίου, ειδικά τα προσωπικά αντικείμενα των χαρακτήρων επιλέχθηκαν με αυτά τα κριτήρια.
Αποφασίσαμε να υπάρχει μια χρωματική παλέτα βάσης, ένα είδος καμβά που δημιουργεί και χαρακτηρίζει τους χώρους συνολικά της ταινίας. Μια παλέτα βασισμένη στα γήινα χρώματα της αγροτικής υπαίθρου του χειμώνα, των συννεφιασμένων ουρανών και των χειμωνιάτικων χρωμάτων της λίμνης. Αυτή την παλέτα την αναζητήσαμε ακόμα και στα φυσικά τοπία που κινηματογραφήσαμε.»
Και επανέρχομαι στη «μεγαλύτερη πρόκληση» της ερώτησης… Κάθε μέρα στο γύρισμα μέσα στο Σπίτι του Στέργιου - αν θυμάμαι καλά 12 μέρες γύρισμα, σχεδόν οι μισές μέρες γυρίσματος - γινόταν μια καθημερινή μάχη, ένας αγώνας δρόμου που απαιτούσε μεγάλη συγκέντρωση και προγραμματισμό από το σκηνογραφικό τμήμα, τις βοηθούς μου Μυρτώ Λάμπρου και Ερατώ Γεωργίου, έτσι ώστε να αλλάζουμε τα αντικείμενα, να τοποθετούμε σε καίριες θέσεις τα στοιχεία εκείνα που θα χαρακτήριζαν χρωματικά με διακριτικό αλλά χαρακτηριστικό τρόπο το κάδρο ανάλογα με τη χρωματική παλέτα της κάθε ιστορίας. Μια μπλε σακούλα με καλαμπόκια στον πάγκο της κουζίνας στην ιστορία του Στέργιου, μια μωβ ζακέτα κρεμασμένη στον τοίχο στην ιστορία της Μαρίας, μια κόκκινη φλοκάτη στο δωμάτιο της Αναστασίας για τη δική της ιστορία είναι μερικά μόνο από τα παραδείγματα του καθημερινού αυτού χορού με τα χρώματα στο Σπίτι του Στέργιου.
Σύνθεση του σκηνογράφου Εδουάρδου Γεωργίου παρουσίασης της παλέτας της Ιστορίας της Μαρίας με βάση still frames από την ταινία
Πόσο γνωρίσατε τον πραγματικό τόπο όπου θα δουλεύατε, τη Δοϊράνη δηλαδή και ποια στοιχεία φέρατε εσείς με τη δουλειά σας, ώστε να προσεγγίσουν οι χώροι περισσότερο το όραμα τής σκηνοθέτη για την ταινία;
Τη περιοχή και τους χώρους στη Δοϊράνη δεν τους ήξερα πριν από τα πρώτα ταξίδια που κάναμε στο πλαίσιο της προετοιμασίας της ταινίας και με στόχο την εξεύρεση των φυσικών χώρων γυρίσματος ή κάποιους από τους εσωτερικούς χώρους. Το γενικότερο κλίμα του αγροτικού βορά, τα χρώματα, την ατμόσφαιρα την είχα προσεγγίσει μέσα από την αναζήτηση εικονογραφικών αναφορών αλλά βέβαια η προσωπική εμπειρία, το βίωμα της λίμνης, των γύρω βουνών, της αγροτικής πεδιάδας, των χώρων ζωής των κατοίκων αλλά και οι ίδιοι οι άνθρωποι της περιοχής, είναι αναντικατάστατη. Η μεγάλη δυσκολία ήταν να μεταφέρουμε αυτή την ατμόσφαιρα, τα χρώματα, τον τρόπο κατοίκισης στους χώρους γυρίσματος που επιλέξαμε στην Αττική, στα Δερβενοχώρια για το Σπίτι του Στέργιου, στην Πεντέλη για το σπίτι του Χρήστου, στον Μαραθώνα, στον Σχοινιά και σε άλλα μέρη.
Στα χωριά της Δοϊράνης αναζητήσαμε χώρους αυθεντικούς αλλά και που να ταιριάζουν με τη συνολική αισθητική της σκηνογραφίας για την οποία σας μίλησα προ ολίγου. Για το Καφενείο για παράδειγμα στο οποίο διαδραματίζεται μια μικρή τελικά σκηνή, βρήκαμε ένα παλιό καφενείο, κλειστό εδώ και δεκαετίες, σχεδόν παγωμένο στο χρόνο. Ενας μαγικός χώρος που εκπλήρωνε από μόνος του όλα τα στοιχεία που ψάχναμε για τη σκηνογραφία της ταινίας. Τόσο είχαμε όλοι μαγευτεί από το χώρο που γυρίσαμε πολλές σκηνές, ειδικά καταγράφοντας πραγματικές ιστορίες από τους ντόπιους που συμμετείχαν ως κομπάρσοι. Υλικό το οποίο φυσικά δεν ενσωματώθηκε στην ταινία για λόγους δραματουργικούς, ρυθμού και μοντάζ αλλά νιώθαμε εκείνη τη στιγμή ότι οφείλαμε να καταγράψουμε.
Σύνθεση του σκηνογράφου Εδουάρδου Γεωργίου παρουσίασης της παλέτας της Ιστορίας της Αναστασίας με βάση still frames από την ταινία
Κατά τα άλλα, για όλους τους άλλους χώρους της περιοχής, φυσικούς και εσωτερικούς, προσπάθησα, με ό,τι μέσα διαθέταμε, κυρίως μικρά ή μεγαλύτερα αντικείμενα, να δημιουργήσω ένα ενιαίο ύφος με αυτό που είχαμε ήδη διαμορφώσει και υλοποιήσει στα γυρίσματα της Αττικής που είχαν προηγηθεί και να υλοποιήσουμε με οποιοδήποτε τρόπο την ιδέα των τριών χρωματικών παλετών.
Τι σας προσφέρει, τεχνικά αλλά και από την άποψη της σκέψης, του σχεδιασμού, της έκφρασης, μια δουλειά στον κινηματογράφο σε σχέση με μια στο θέατρο;
Η βάση της σκηνογραφικής δουλειάς, τόσο στην προετοιμασία όσο και στο σχεδιασμό, θεωρώ ότι ταυτίζεται σε πολλά σημεία στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Η περίοδος της έρευνας, της τεκμηρίωσης, της αναζήτησης αναφορών γίνεται με τα ίδια εργαλεία. Ο σχεδιασμός απαιτεί τις ίδιες βασικές γνώσεις και δεξιότητες σχετικά με τη σύνθεση, το χειρισμό των εικαστικών στοιχείων και τη δραματουργική λειτουργικότητα του χώρου. Φυσικά τόσο το θέατρο όσο και ο κινηματογράφος έχουν τις δικές τους διαφορετικές ποιότητες, τεχνικές και καλλιτεχνικές ιδιαιτερότητες που λαμβάνονται υπόψη κατά το σχεδιασμό.
Αυτό που με γοητεύει και το θεωρώ τη μεγαλύτερη πρόκληση στην κινηματογραφική σκηνογραφία είναι το πέρασμα από τον τρισδιάστατο σκηνογραφημένο χώρο στη δισδιάστατη εικόνα μέσα από το καδράρισμα της κάμερας. Της αλλοίωσης της πρόσληψης των ποιοτήτων του χώρου με βάση τις αισθήσεις μας (χρώμα, βάθος πεδίου, προοπτική, μέγεθος, φως), από το ίδιο το εργαλείο καταγραφής της εικόνας, την κάμερα. Η συσσώρευση εμπειρίας γύρω από αυτό το θέμα και η εδραίωση της ικανότητας να ελέγχεις, ως σκηνογράφος, το τελικό αποτέλεσμα είναι για μένα το μεγαλύτερο κέρδος από τη συμμετοχή μου σε ένα κινηματογραφικό πρότζεκτ.
Η ταινία της Ασημίνας Προέδρου, «Πίσω από τις Θημωνιές», θα προβληθεί στις αίθουσες από την Πέμπτη, 19 Ιανουαρίου, από την Tanweer.
Διαβάστε ακόμη: Συνέντευξη με την Ασημίνα Προέδρου: «Ναι, είμαι outsider, αλλά ίσως και λίγο ως στάση.»
