Ενας από τους σημαντικότερους πρωταγωνιστές στην «Πόλη της Σιωπής», το νησί της Πάτμου, υπήρξε για την Αντζελα Ισμαήλου ταυτόχρονα έμπνευση, κινητήριος δύναμη, καταλύτης για όλα όσα όρισαν την ατμόσφαιρα, τον τόνο, ακόμη και την ίδια την ιστορία της ταινίας της που αυτήν την εποχή βρίσκεται στις αίθουσες.
Στο Flix, η Αντζελα Ισμαήλου γράφει και μοιράζεται τις μνήμες και τις σκέψεις από τα γυρίσματα στο νησί της Αποκάλυψης.
Η Πάτμος της Σιωπής
Μνήμες
Εκεί ένωσα την τελειότητα του Πάντα να συναντά την αμηχανία του Τώρα, την έλλειψη "αγάπης" μάταια να ονειρεύεται τη γλυκιά προσδοκία "μιας παντοτινής αγάπης, "τις πληγές”, τον ήχο από τις καμπάνες να διαδέχεται την σιωπή που "επιβάλλεται" στο χώρο.
Οι ηθοποιοί δεν προσποιήθηκαν τους ρόλους τους. Δεν τους αποστήθισαν, τους βίωσαν, τους πίστεψαν και γίναμε όλοι μαζί συντελεστές μιας μικρής κοινωνίας που πέτυχε.
Από τις αγαπημένες μου αναμνήσεις είναι η μέρα των γυρισμάτων με τον αείμνηστο Γιάννη Βόγλη, ως ηγούμενο της Μονής. Η παρουσία του ήταν πολύ καθηλωτική, η σκηνογραφία εκπληκτική, η συνάντηση του Καθολικού Ιερέα με την Ορθόδοξο Καθηγούμενο, μια συνάντηση σύμπτυξης και ομόνοιας των δύο εκκλησιών.
Δεν ξεχνώ τα γυρίσματα μου με την Sarah Miles και τη σκηνή του ονείρου της Δάφνης τη μέρα της αφήγησης του ονείρου που πέφτει με κλάμα στην αγκαλιά της Τζότζεφιν. Μετά το πρώτο cut η Sarah Miles φθάνει στο μόνιτορ που παρακολούθησα την σκηνή, σκύβει και μου ψιθυρίζει "your acting is so real I am very touched my dear Director". Το σχόλιό της που έδωσε μεγάλη χαρά και αυτοπεποίθηση.
Πολύ έντονη είναι και η ανάμνηση της σκηνής με τον ταυραμάχο Εστέμπαν ο οποίος ζώντας κυριολεκτικά το ρόλο του ξεφεύγει από το σενάριο και σπάει στην κυριολεξία ένα πολύτιμο τραπέζι, το οποίο δεν ήταν της ταινίας, ήταν δανεικό για τα γυρίσματα. Έπιασα με απελπισία το κεφάλι μου και γυρνώντας στον υπεύθυνο παραγωγής του είπα “αυτή η σκηνή θα μας κοστίσει πολλά”.
Την τελευταία μέρα των γυρισμάτων, στην τελευταία σκηνή της ταινίας ο Ιερέας Shaun Benson ανοίγει την πόρτα του σπιτιού του για να επισκεφθεί την αγαπημένη του Δάφνη. Εκείνη τη στιγμή χωρίς να έχουν αντιληφθεί ότι είμαστε σε γύρισμα δύο ιερείς της Μονής είναι μέσα στο πλάνο, περνούν δίπλα από το δικό μας ιερέα, τον χαιρετούν και προσπερνούν, τραβώντας ο κάθε μοναχός το δρόμο του.
Σκέψεις
Κάθε φορά που ολοκληρώνεται μία ταινία υπάρχει ένα “γιατί”. Στην “Πόλη της Σιωπής” τα γιατί ήταν αρκετά. Γιατί η Πάτμος, γιατί αυτή η ιστορία, γιατί οι συγκεκριμένοι ηθοποιοί.
Για μένα όμως, δεν υπήρχε άλλη επιλογή εκτός από την Πάτμο, από αυτήν την ιστορία και από τους ηθοποιούς που έπαιξαν.
Όλα εξελίχθηκαν σαν ένα παιχνίδι της μοίρας. Όλα έδεσαν μεταξύ τους μαγικά. Πλάνα, βλέμματα, πόθοι, αγωνίες, ικανοποίηση, όνειρα. Αγάπησα την Πάτμο από την πρώτη στιγμή που την είδα και ήθελα με τον τρόπο μου να της ανταποδώσω ότι μου πρόσφερε όλα αυτά τα χρόνια. Ουσιαστικά άφησα το ίδιο το νησί να με καθοδηγήσει. Δεν αναρωτήθηκα ποιο θα μπορούσε να είναι το σκηνικό της “Πόλης της Σιωπής”. Η ιστορία γεννήθηκε στην Πάτμο. Στα ίδια δρομάκια, στους ίδιους λόφους, κάτω από αυτόν τον ουρανό.
Θυμάμαι το πρώτο γύρισμα. Τη σκηνή του δείπνου. Στην αρχή υπήρχε μια ελαφρά αμηχανία. Όπως σε ένα ερωτικό ραντεβού. Μετά όλα πήραν το δρόμο τους. Κύλησαν αρμονικά. Όλοι βρήκαμε τις ανάσες και τα πατήματα που χρειαζόμασταν.
Μέσα από τα γυρίσματα αισθανθήκαμε μια πληρότητα. Αισθανόμασταν σαν να γνωριζόμασταν από παλιά και δώσαμε ραντεβού στα γυρίσματα της ταινίας. Χωρίς ερωτηματικά, ενδοιασμούς και διλήμματα. Μόνο με λαχτάρα, αποφασιστικότητα και σιγουριά. Στην Πάτμο της σιωπής. Της τόσο ομιλούσας, αναζωογονητικής, ευεργετικής και δημιουργικής σιωπής. Τη σιωπή της εσωτερικής αναζήτησης, της πνευματικής ισορροπίας, της ψυχικής γαλήνης και της κάθαρσης. Τη σιωπή που έρχεται σαν σύννεφο, ξεσπάει σαν καταιγίδα και απομακρύνεται για να φανεί και πάλι ο ήλιος. Και να απλωθεί λυτρωτικά το φως στον ουρανό της Πάτμου.
Η “Πόλη της Σιωπής” για μένα δεν είναι ακριβώς μια ταινία. Ούτε απλώς ένα καλλιτεχνικό στοίχημα. Είναι το βίωμα της μαγείας που μπορεί να σου προσφέρει η τέχνη. Ένας λόγος που ενώνει ανθρώπους με το ίδιο όραμα από διαφορετικές κουλτούρες και ταξιδεύει παντού συγκινώντας, αναζητώντας, εκπλήσσοντας, συναρπάζοντας, ταυτίζοντας, μοιράζοντας, αποκαλύπτοντας. Η Πάτμος είναι και η αναχώρηση και ο γυρισμός. Το ταξίδι και ο προορισμός ταυτόχρονα.
Η «Πόλη της Σιωπής» της Αντζελας Ισμαήλου προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από την Πέμπτη 6 Απριλίου σε διανομή της StraDa Films
