Μπορεί να ακούγεται παράδοξο, αλλά το πιστό κοινό του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης είναι σίγουρο πως αυτό το Φεστιβάλ είναι το καλύτερο κινηματογραφικό Φεστιβάλ που γίνεται στην Ελλάδα. Καλύτερο ακόμη και από το «μεγάλο», το Φεστιβάλ Κινηματογράφου που είναι λογικό να τραβάει περισσότερο τα φώτα της δημοσιότητας κάθε Νοέμβριο.
Είναι όμως λογικό. Απαλλαγμένο από τις «εσωτερικές» και «εξωτερικές» γκρίνιες, αλλά και το άγχος των «ταινιών - γεγονότων» που χαρακτηρίζουν το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ μοιάζει να έχει φτιαχτεί με γνώμονα το κοινό.
Στο επίκεντρο του δεν βρίσκονται ούτε διαγωνιστικά προγράμματα, ούτε διάσημοι καλεσμένοι, αλλά μια επιλογή από τα καλύτερα ντοκιμαντέρ της χρονιάς, ένας κατεξοχήν καθρέφτης ενός κόσμου που πάλλεται για την αναζήτηση της αλήθειας φέρνοντας το σινεμά τεκμηρίωσης στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος και το ίδιο το Φεστιβάλ στις πρώτες θέσεις των καλύτερων Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του πλανήτη.
Το Flix βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, μέσα και έξω από τις ασφυκτικά γεμάτες αίθουσες και μεταφέρει όλα όσα αξίζει να γνωρίζετε με καθημερινές ανταποκρίσεις, συνεντεύξεις με τους δημιουργούς και μια σειρά από «σημειώσεις» για ένα ημερολόγιο γραμμένο με τη δύναμη της...τεκμηρίωσης.
Η κρίση πανταχού παρούσα: Ηταν αναπόφευκτο, αλλά το φετινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ μοιάζει απόλυτα συγχρονισμένο με την κρίση στην Ελλάδα, την Ευρώπη αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο. Μοιρασμένες μέσα στα τμήματα του, οι ταινίες που αφορούν την οικονομική κρίση σε όλες της τις εκφάνσεις, τράβηξαν δικαιολογημένα την προσοχή του κοινού. Πέντε ελληνικές ταινίες («Krisis» των Νίκου Κατσαούνη και Μίνας Μαρίας Πασχαλίδου, «155 SOLD» του Γιώργου Παντελεάκη, «Τα παιδιά των Ταραχών» του Χρίστου Γεωργίου, «Ελλάδα Είμαι σε Δύσκολη Θέση» του Σεραφείμ Ντούσια και το «Ολιγαρχία» του Στέλιου Κούλογλου) και μια ξένη («Dublin's Trap» του Βέλγου Μπράιαν Κάρτερ) έδωσαν τροφή για συζήτηση, άναψαν τα αίματα και μετέφεραν τις καθημερινές συζητήσεις για την κατάσταση στην Ελλάδα στα «πηγαδάκια» του Φεστιβάλ.
Η ελληνική παρουσία: Ανεξάρτητα από την ποιότητα της, η ελληνική παρουσία στο 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης είναι εντυπωσιακή. Γνωστοί άλλα και πρωτοεμφανιζόμενοι δημιουργοί αποδεικνύουν πως το σινεμά τεκμηρίωσης προσπαθεί να σταθεί στο ύψος του νέου ρεύματος του ελληνικού σινεμά. Σε κάθε περίπτωση, οι ελληνικές συμμετοχές αποδεικνύουν πως ολοένα και περισσότεροι κινηματογραφιστές νιώθουν την ανάγκη να καταγράψουν αφανείς όψεις μιας χώρας σε μικρού, μεσαίου και μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ που καταπιάνονται - εκτός από την κρίση - με τα θέματα της μετανάστευσης, της κοινωνικής προσφοράς, του σύγχρονου αστικού τοπίου και της οικολογίας. Πιο ενδιαφέροντα απ' όλα τα ντοκιμαντέρ που σκιαγραφούν πορτρέτα διάσημων αλλά και άσημων ανθρώπων, ένα κομμάτι του σινεμά τεκμηρίωσης στο οποίο οι Ελληνες μοιάζουν να έχουν ιδιαίτερη έφεση, παράγοντας από αξιοπρόσεκτες μέχρι και συγκινητικές βιογραφίες όσων ζουν στη διπλανή μας πόρτα. (Διαβάστε εδώ μια επιλογή από τους Ελληνες ντοκιμαντερίστες που μίλησαν στο Flix για τις ταινίες τους)
Το Doc Market: Παραγωγοί, ατζέντηδες, εκπρόσωποι χρηματοδοτικών φορέων, αγραστές, διευθυντές φεστιβάλ, συγκεντρώνονται στη Θεσσαλονίκη για να γνωρίσουν τις νέες ελληνικές ταινίες, να τις υποστηρίξουν και να προσφέρουν σε όποιον θέλει ν’ ακούσει, το know how της επιτυχίας. Πάνω από 400 ντοκιμαντέρ προβάλλονται στα ειδικά screening booths της Αγοράς, πολλά περισσότερα απ’ όσα περιλαμβάνονται στο επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ, δίνοντας στους επαγγελματίες τη δυνατότητα ν’ ανακαλύψουν αυτό που ζητούν.
Το φθηνό εισιτήριο: Κοστίζει μόνο 4 ευρώ, γι’ αυτό και οι αίθουσες μπορούν να είναι γεμάτες και οι προσκεκλημένοι δημιουργοί ευχαριστημένοι και το κοινό ζωντανό, με διάθεση να συμμετάσχει στις συζητήσεις που ακολουθούν τις προβολές.
Το i-phone app: Εγκαινιάστηκε φέτος, ένα δωρεάν application, με ολόκληρο το πρόγραμμα και τις συνόψεις των ταινιών και tweeting για το τι ενδιαφέρον συμβαίνει την κάθε στιγμή.
Οι τηλεοπτικές σειρές: Τόσες πολλές από τις ελληνικές συμμετοχές είναι επεισόδια που έχουν ήδη προβληθεί σε τηλεοπτικές σειρές ντοκιμαντέρ. Κι η καθεμιά παρουσιάζει ακόμα και τρία επεισόδια! Για ποιο λόγο; Σε ποιο διεθνές φεστιβάλ ντοκιμαντέρ η κρατική τηλεόραση έχει τόσο πολύ την τιμητική της;
Οι ηχηρές απουσίες: Είναι προφανώς συνειδητή επιλογή του… maverick Διευθυντή του Φεστιβάλ, Δημήτρη Εϊπίδη, ν’ αποφεύγει τους τρανταχτούς τίτλους, αλλά ελπίζαμε ότι θα τα δούμε εδώ, τα ντοκιμαντέρ που φέτος έκαναν το γύρο του κόσμου και συγκέντρωσαν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας, το «Project Nim», το βραβευμένο φέτος με το Οσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ «Undefeated», το «Bill Cunningham New York» ή το ≤Beats Rhymes & Life: The Travels Of A Tribe Called Quest». Ευτυχώς το «Paradise Lost 3: Purgatory» των Μπρους Σινόφσκι και Τζο Μπέρλινγκερ και το «Into the Abyss» του Βέρνερ Χέρτζογκ καλύπτουν το κενό, δυστυχώς χωρίς την παρουσία κάποιου από τους συντελεστές στη Θεσσαλονίκη.
Η μνήμη της Λουκίας Ρικάκη: γκρινιάζουν οι συνδικαλιστές που το Φεστιβάλ δεν έκανε αφιέρωμα στο έργο της Λουκίας Ρικάκη που έφυγε τόσο νωρίς, στο τέλος της περασμένης χρονιάς. Γιατί τέτοια προθυμία για παράπονα; Η λογική είναι ότι επειδή η Ρικάκη έκανε ντοκιμαντέρ, το Φεστιβάλ έπρεπε να της αποδώσει ένα χρεωστούμενο τιμητικό slot; Στα γρήγορα, για να κάνει τσεκ στη λίστα με τα «πρέπει»; Η Λουκία Ρικάκη ήταν μια σπουδαία, όλο ζωή φυσιογνωμία στα ελληνικά πράγματα, δεν έχουμε αμφιβολία ότι θα της γίνει το αφιέρωμα που της αξίζει, σωστά προετοιμασμένο κι ενδιαφέρον όπως εκείνη.
Διαβάστε περισσότερα για το 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και βρείτε όλο το πρόγραμμα των προβολών εδώ. Περισσότερα μπορείτε να βρείτε στο επίσημο site του Φεστιβάλ.
