Ξέρεις αυτό που πας μετά από πολλά χρόνια σε ένα δωμάτιο του πατρικού σου σπιτιού που έχεις καιρό να επισκεφθείς και διαπιστώνεις σοκαρισμένη ότι έχει άλλες γωνίες από αυτές που θυμόσουν, είναι σε διαφορετικό ύψος τα παράθυρα, η ντουλάπα είναι πιο μικρή, κι επίσης wtf, πώς είναι δυνατόν να είχε τέτοιο χρώμα πλακάκια, αφού στάνταρ τα θυμόσουν λευκά.
Αυτή δηλαδή την αίσθηση όπου αναμνήσεις έχουν μπλεχτεί με όνειρα και με διηγήσεις και ιστορίες και έχουν γίνει μες στο κεφάλι σου μια εντελώς καινούρια πραγματικότητα; Ωραία, γιατί το «Legion» χτίζει ολόκληρη σειρά πάνω σε αυτό ακριβώς το πράγμα. Δεν είμαι σίγουρος αν έχει ξαναγίνει σε σειρά. Σε μεμονωμένα επεισόδια σίγουρα, αλλά το να επιχειρήσεις να χτίσεις ολόκληρη αφήγηση πάνω σε αβέβαιες, αναμνήσεις-συντρίμμια ενός ήρωα είναι τρομερά φιλόδοξο.
Το «John from Cincinnati» του Ντέιβιντ Μιλτς θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως αποτελεί ένα όραμα πυρετού πάνω στη στιγμή μιας απόλυτης θρησκευτικής αναζήτησης. Δεκτό, ωστόσο εκείνη η σειρά δεν είχε ποτέ ιδιαίτερες βλέψεις στέρεας αφήγησης πίσω από τα οράματα. Το «Mr. Robot» θα λέγαμε πως επιχειρεί κάτι παρεμφερές, παρουσιάζοντας μια πραγματικότητα μέσα από την οπτική ενός ήρωα που δεν ξέρει κι ο ίδιος τι (του) γίνεται, και το αποτέλεσμα είναι εφιαλτικά ενδιαφέρον, αν και όχι πάντα απόλυτα πετυχημένο. Ομως το «Legion» πάει το πείραμα ένα βήμα παραπέρα. Από την πρώτη στιγμή μου θύμιζε περισσότερο το «Hannibal», άλλη μία δηλαδή σειρά που μπορώ να σκεφτώ να διαδραματίζεται όλο και περισσότερο στους διαδρόμους του νου των πρωταγωνιστών του, αντικαθιστώντας την παραδοσιακά εννοούμενη πλοκή, με ψυχαναλυτικές αναμετρήσεις αντί δράσης.
Oμως αν το «Hannibal» χρειάστηκε να περάσουν 2 σεζόν πριν αφεθεί πλήρως σε αυτό τον σχεδόν παραληρηματικό πειραματισμό του, το «Legion» έχει φτάσει πολύ γρήγορα στο σημείο όπου μπορεί να παραδίδει επεισόδια σαν το «Chapter 4», μόλις στο μέσον της 1ης του σεζόν, ένα επεισόδιο που διαδραματίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου σε σκοτεινά, ασαφή δωμάτια του μυαλού του κεντρικού του ήρωα. Ούτε καν στο μυαλό του. Στα όνειρά του. Στις αναμνήσεις του. Σε μια ιδιόμορφη προβολή της δικής του πραγματικότητας όπου αυτός μόνο θέτει τους κανόνες και τα όρια.
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως όλα αυτά συμβαίνουν στο σύμπαν των X-Men. Αυτή η σειρά θα μπορούσε πανεύκολα να μοιάζει με τα μισά πράγματα που έχουμε δει ποτέ μας. Αντ’αυτού, ο Νόα Χώλεϊ (δημιουργός του τηλεοπτικού «Fargo») μαζί με τους συνεργάτες του (το εξαιρετικό 4ο επεισόδιο έγραψε ο Ναθάνιελ Χάλπερν και σκηνοθέτησε η πάντα ενδιαφέρουσα Λαρίσα Κοντράκι του «Better Call Saul»), μας δίνει κάτι φιλόδοξο, διασκεδαστικό και όμορφο, που σαν σημεία αναφοράς φέρνει στο νου μερικά από τα πιο ιδιοσυγκρασιακά δείγματα τηλεόρασης που έχουμε δει ποτέ μας.
Η σειρά, για όσους δεν έχουν δει ακόμα το πρώτο επεισόδιο ή διαβάσει την αρχική μας κριτική, περιστρέφεται γύρω από έναν uber-μεταλλαγμένο, τον Ντέιβιντ Χάλερ (ο Νταν Στίβενς του «Downton Abbey» και του «The Guest»), ο οποίος κουβαλά μέσα του προσωπικότητες και διαφορετικές υπερδυνάμεις, σε σημείο πρακτικά ανεξερεύνητο. Η σειρά ανοίγει με τους ανθρώπους μιας σκιώδους μονάδας να τον μελετάνε, να προσπαθούν να καταλάβουν τις δυνάμεις του, και τι τις προκαλεί. Ο ίδιος πάντως δεν έχει ιδέα του τι μπορεί να κάνει, γιατί πρώτα-πρώτα δεν έχει πλήρη συναίσθηση του πραγματικότητας.
Πλέον στο ασφαλές περιβάλλον της Summerland, των εγκαταστάσεων της Μελάνια Μπερντ (η πάντα φοβερή Τζιν Σμαρτ) μαζί με μια επίλεκτη ομάδα μεταλλαγμένων, ο Ντέιβιντ ταξιδεύει στο παρελθόν του σα να επρόκειτο για ξενάγηση, ώστε να μπορέσει να ξεκλειδώσει την αλήθεια πίσω από τις δυνάμεις και τον εαυτό του.
Διαβάστε επίσης: Πριν από την τηλεόραση, το «Legion» ζει (και βασιλεύει) στο μυαλό σου!
Στο τέλος του 3ου επεισοδίου παρέμεινε σε κάτι-σαν-κώμα ύστερα από ένα γεμάτο ένταση ταξίδι σε μια συγκεκριμένη, επίπονη ανάμνηση. Στην πραγματικότητα η συνείδησή του βρίσκεται στο αστρικό πεδίο, ούτε ανάμνηση δηλαδή, ούτε όνειρο, ούτε κώμα- περισσότερο ένα ταξίδι του νου σε μια κατάσταση εξωσωματική, εξωκοσμική γενικότερα. Εκεί ο Ντέιβιντ συναντά τον Oλιβερ, τον άντρα της Μέλανι που βρίσκεται παγωμένος εδώ και δεκαετίες, και τον ερμηνεύει ο πάντα απολαυστικός Ζερμέιν Κλεμέντ σε μια εμφάνιση που παίζει με την ύπαρξη του τέταρτου τοίχου, ανοίγοντας το επεισόδιο με μια απευθείας αφήγηση προς εμάς, τους θεατές, προλογίζοντάς μας την ιστορία που πρόκειται να ακολουθήσει, μια ιστορία κάπου ανάμεσα στην ανθρωπιά και τον φόβο, όπως λέει. Και πώς, ουσιαστικά, το ένα πηγάζει κάτά κάποιο τρόπο από το άλλο. (Θα επανέλθουμε υποθέτω σε αυτή την ιδέα με την ολοκλήρωση της σεζόν, και της ιστορίας.)
Ο Oλιβερ βρίσκεται εγκλωβισμένος σε ένα κομμάτι πάγου όπου αράζει ακούγοντας τζαζ και, κατά τα φαινόμενα, μιλώντας σε εμάς. Oταν ο Ντέιβιντ τον συναντά κι ο Oλιβερ του βάζει τζαζ μιλώντας του για την εποχή του, κάπου άρχισα να ψιλοπιστεύω πως η σειρά θα έκανε το ένα βήμα παραπέρα και θα έφερνε τον Ντέιβιντ αντιμέτωπο με τον ίδιο τον Νόα Χώλεϊ, σαν τα κόλπα που έκανε ο Γκραντ Μόρισον στο θρυλικό του «Animal Man».
(Έχουμε καιρό. Το πιστεύω ακόμα.)
Ο Ντέιβιντ τελικά δραπετεύει ύστερα από μια ξεκαρδιστική στιγμή όπου οι δυνάμεις του αποδεικνύονται άχρηστες στο αστρικό πεδίο, κι ο Ολιβερ απλά του ανοίγει μια πόρτα εξόδου. Εκεί που όπου η αλήθεια είναι αυτό που επιθυμείς να είναι αλήθεια, σε ένα διαρκές, συνεχιζόμενο σχόλιο περί μνήμης και υποκειμενικής πραγματικότητας.
Την ίδια ώρα στον έξω κόσμο, η ομάδα της Μπερντ προσπαθεί να ανακαλύψει αυτά που ο Ντέιβιντ δεν τους άφηνε(;) να δουν, σε μια αναζήτηση στην οποία μεταξύ άλλων συμπεριλαμβάνεται μια προσπάθεια του Πτόνομι να δει τις αναμνήσεις ενός κασετόφωνου, επειδή γιατί όχι. Επισκέπτονται την πρώην του, όπου μαθαίνουν την αλήθεια για τον φίλο του Ντέιβιντ, τον Μπένι, που μπορεί ή μπορεί να μην είναι αυτό που στο μυαλό του είχε ως τώρα τη μορφή της Λένι (Ομπρεϊ Πλάζα, σε ένα ρόλο που κατά την ίδια είχε αρχικά γραφτεί για 50χρονο άντρα, κάτι που τώρα βγάζει νόημα). Είναι δύο διαφορετικοί άνθρωποι; Χλωμό. Δε θα εκπλαγώ αν δεν υπάρχει κανείς και είναι οι πάντες περσόνες του Ντέιβιντ.
Αλλη σημαντική, και καταπληκτικά casual, αποκάλυψη είναι η σχέση της Κέρι με τον Κάρι Λάουντερμιλκ. (Την Κέρι παίζει η Αμπερ Μιντθάντερ, μια ηθοποιός της οποίας το όνομα καταφέρνει να είναι ακόμα πιο Νόα Χώλεϊ ακόμα κι από το όνομα του χαρακτήρα της.) Η Κέρι μαθαίνουμε πως μοιράζεται το ίδιο σώμα με τον Κάρι, πως βασικά είναι το fun κομμάτι του διδύμου. Το φαντάζομαι σαν ο Κάρι να είναι το κομμάτι μας που πάει στο γραφείο, στριμώχνεται στις συγκοινωνίες, πλένει τα δόντια του το πρωί, πληρώνει τη ΔΕΗ, στέλνει τα sms με τα χρόνια πολλά- και η Κέρι είναι το κομμάτι μας που βγαίνει το βράδυ και πίνει. Η Κέρι γερνάει μόνο όταν χωρίζεται από το σώμα του Κάρι, το οποίο εξηγεί την ηλικιακή τους διαφορά, αλλά δημιουργεί το σοβαρό ερώτημα του τι θα της συμβεί όταν ο Κάρι, που είναι φυσικά πιο γερασμένος, πεθάνει.
Φυσικά η Κέρι κινδυνεύει να πεθάνει και στο τέλος αυτού του επεισοδίου όταν πέφτει θύμα παγίδας. Η ομάδα έχει οδηγηθεί στην κατοικία του πρώην ψυχιάτρου του Ντέιβιντ, όπου ψάχνουν περαιτέρω απαντήσεις. Οταν ο γιατρός αποδεικνύεται πως είναι ο Eye, δηλαδή ο βασικός ανταγωνιστής της σειράς, που κυνηγά τον Ντέιβιντ από την πρώτη στιγμή, η Κέρι ορμά στους αντιπάλους στρατιώτες, χαρίζοντάς μας την πιο εντυπωσιακή σκηνή δράσης της χρονιάς- εκείνη στο πεδίο της μάχης κι ο Κάρι στον ασφαλή χώρο της Summerland, μοιράζονται κινήσεις, σαν συγχρονισμένο χορό.
Την ίδια ώρα η Σιντ αλλάζει σώματα με τον Eye, καταφέροντας να αποδράσει έχοντάς τον κρατούμενο, χωρίς κανείς να μπορεί να την πάρει χαμπάρι. Ολες αυτές οι στιγμές ταιριάζουν τέλεια σε όσα το επεισόδιο γενικά επιχειρεί. Η Σιντ είναι σαν ένας κινούμενος αφερέγγυος αφηγητής, ενώ οι Λάουντερμιλκ μοιράζονται κινήσεις και αισθήσεις σα να έβλεπαν το ίδιο όνειρο. Κι ο Πτόνομι συνεχίζει να μπορεί να διαβάζει παρελθόντα και αναμνήσεις, πηγαίνοντάς το μάλιστα ένα βήμα παραπέρα σε αυτό το επεισόδιο, διαβάζοντας τις αναμνήσεις μιας συσκευής ηχογράφησης. Σε κάποιο όνειρο σίγουρα αυτό θα βγάζει απόλυτο νόημα.
Κι ο Ντέιβιντ συνεχίζει να είναι χαμένος στο πουθενά, περιφερόμενος δίχως κι ο ίδιος να είναι σίγουρος γιατί. Υπάρχουν αναμνήσεις που μοιάζουν κλειδωμένες ακόμα κι από τον ίδιο, περιτριγυρισμένες από τέτοια ασφάλεια γεμάτη παγίδες, που τον εκτίναξαν στο αστρικό πεδίο όταν η Μελάνι κι ο Πτόνομι τον πιέσαν πολύ να τις απελευθερώσει, στο προηγούμενο επεισόδιο. Είναι όμως πράγματι κάτι που ο Ντέιβιντ δεν θυμάται ή μήπως ο ίδιος έχει καλύψει την αλήθεια από τον εαυτό του; Σε αυτό το επεισόδιο, αυτό το ακαθόριστο εφιαλτικό τέρας με τα κίτρινα μάτια είναι για πρώτη φορά πράγματι τρομακτικό, και μετατρέπεται σε ανατριχιαστικό στο τέλος της ώρας, όταν… τι, ακριβώς; ταυτίζεται με τη Λένι; Πρόκειται για άμυνες που ο Ντέιβιντ έχει χτίσει γύρω από κάποια τραυματική ή επικίνδυνη αλήθεια του παρελθόντος του;
Δε σας έχει τύχει κι εσάς εκεί που κάνετε κάτι παντελώς άσχετο, να σφηνωθεί στο μυαλό σας μια μικρή αίσθηση μιας ανάμνησης την οποία δε θέλετε να αφήσετε να σχηματιστεί πλήρως; Από κάτι άσχημο που συνέβη μια φορά ή από κάποια ντροπιαστική στιγμή που δε θέλετε να θυμηθείτε, αλλά που μυστηριωδώς σας χτυπάει την πόρτα. Μου τυχαίνει καμιά φορά, σε ανύποπτες στιγμές. Πάω να θυμηθώ κάτι που δεν θέλω να θυμηθώ. Και συνήθως αφοσιώνομαι σε κάτι παντελώς διαφορετικό -σε κάτι που συμβαίνει στα αλήθεια εκείνη τη στιγμή, σε ένα τραγούδι, σε ένα πρόσωπο, σε μια άλλη ανάμνηση- μέχρι να φύγει εκείνη η ακαθόριστα δυσάρεστη αίσθηση.
Κι ο Νόα Χώλεϊ, αυτό πήγε και το έκανε σειρά X-Men.
Υπάρχουν πολλές απορίες όπως είναι φυσικό, για τους χαρακτήρες, το τι θέλουν (η Μέλανι μιλά για έναν ευρύτερο σκοπό για τον οποίο θα είναι χρήσιμο ένα όπλο σα τον Ντέιβιντ Χάλερ), για το τι στα αλήθεια συμβαίνει. Ο Χώλεϊ εξερευνά τον κεντρικό του ήρωα βυθίζοντάς μας όλο και περισσότερο μέσα του, με αποτέλεσμα να νιώθουμε όλο και πιο μακριά από την όποια αίσθηση ρεαλισμού. Το οποίο είναι φανταστικό! Οσο μαθαίνουμε περισσότερα, τόσο πιο μακριά από την Αλήθεια βρίσκόμαστε. Είμαι αληθινά περίεργος να δω πού σκοπεύει να μας οδηγήσει αυτή η τόσο μοναδική σειρά, αλλά δε βιάζομαι καθόλου να φτάσω εκεί, γιατί το ταξίδι γίνεται όλο και πιο απολαυστικά παράξενο.
Δείτε ακόμη:
- Το «The Good Fight» συνεχίζει τον αγώνα από εκεί που μας άφησε η «Good Wife»
- Τζέσικα Λανγκ εναντίον Σούζαν Σαράντον: Πρώτα (υπέροχα camp) teasers για το «Feud»
- To «Riverdale» είναι το «Twin Peaks, 90210» των ονείρων μας
- «Search Party»: Μια σειρά που θα σας κάνει να αγαπήσετε (σχεδόν) τους hipsters
- «Stranger Things»: 3 νέα στοιχεία για τη 2η σεζόν
- Ο Τομ ΜακΚάρθι του «Spotlight», η Σελένα Γκόμεζ και «13 Reasons Why» να δείτε τη νέα σειρά του Netflix
- Καλώς σας βρήκαμε Πράκτορα Κούπερ! Νέο teaser για την επιστροφή του «Twin Peaks»
Tags: Legion
